Αδόλφος Χίτλερ: «Η σημασία των συνδικάτων»

 

«Δεδομένου ότι η αστική τάξη σε αναρίθμητες περιπτώσεις αντιτάχθηκε με τον πιο αδέξιο αλλά και πιο ανήθικο τρόπο στις δικαιολογημένες απαιτήσεις ακόμα και στις ανθρώπινες, συχνά χωρίς να αντλήσει ή να περιμένει κάποιο όφελος από μια τέτοια στάση, ακόμα και ο πιο τίμιος εργάτης παρασύρθηκε από τη συνδικαλιστική του οργάνωση στην πολιτική δράση. 

Αρχικά εκατομμύρια εργάτες ήταν σίγουρα κατά βάθος εχθροί του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, αλλά η αντίστασή τους ηττήθηκε από τον παράλογο μερικές φορές τρόπο με τον οποίο τα αστικά κόμματα έπαιρναν θέση ενάντια σε κάθε αίτημα κοινωνικής φύσεως. Η στενόμυαλη απόρριψη όλων των προσπαθειών βελτίωσης των συνθηκών εργασίας, της ασφάλειας των εργατών στα μηχανήματα, της απαγόρευσης της εργασίας των παιδιών και της προστασίας των γυναικών, τουλάχιστον τους μήνες που έφερναν στα σπλάχνα τους τούς μελλοντικούς εθνοσυντρόφους μας, βοήθησε την Σοσιαλδημοκρατία, που ανέλαβε με ευγνωμοσύνη κάθε τέτοια περίπτωση άθλιας στάσης, να οδηγήσει τις μάζες στα δίχτυα της. Η πολιτική «αστική τάξη» δεν θα μπορέσει ποτέ να επανορθώσει τα σφάλματα που έκανε τότε. Γιατί αντιστεκόμενη σε κάθε προσπάθεια εξάλειψης των κοινωνικών αδικιών, έσπειρε το μίσος και με τη στάση της η ίδια δικαιολόγησε τους ισχυρισμούς των θανάσιμων εχθρών όλης της εθνικότητάς μας, ότι μόνο το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των εργαζομένων. 

Έτσι αρχικά δημιουργήθηκε η ηθική δικαιολογία πάνω στην οποία στηρίχτηκε στην πραγματικότητα η ύπαρξη των συνδικάτων, της οργάνωσης, που ανέκαθεν παρείχε τις μεγαλύτερες υπηρεσίες καθοδήγησης του πολιτικού κόμματος. 

Στα χρόνια της μαθητείας μου στη Βιέννη αναγκάστηκα, είτε ήθελα είτε όχι, να πάρω θέση στο ζήτημα των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Δεδομένου ότι τα έβλεπα σαν αναπόσπαστο κομμάτι του ίδιου του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, η απόφασή μου ήταν γρήγορη και λανθασμένη. Φυσικά τα απέρριψα κατηγορηματικά. Και σε αυτό το πολύ σημαντικό ζήτημα, η ίδια η μοίρα μου έδωσε μαθήματα. Το αποτέλεσμα ήταν η ανατροπή της αρχικής μου κρίσης.

Στην ηλικία των είκοσι χρόνων είχα μάθει να διακρίνω τη διαφορά ανάμεσα στα συνδικάτα που είχαν σκοπό να υπερασπιστούν τα γενικά κοινωνικά δικαιώματα των εργατών και να αγωνιστούν για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης ειδικότερα, από τα συνδικάτα που ήταν όργανα του κόμματος στην πολιτική ταξική πάλη.

Το γεγονός ότι οι Σοσιαλδημοκράτες κατάλαβαν την τεράστια σημασία του συνδικαλιστικού κινήματος τους εξασφάλισε αυτό το όργανο και συνεπώς την επιτυχία τους· το γεγονός ότι η αστική τάξη δεν το κατάλαβε αυτό, της κόστισε την πολιτική της θέση. Νόμιζε ότι θα μπορούσε να βάλει τέλος σε μια λογική πορεία προβάλλοντας συνεχώς ανόητες «απορρίψεις», αλλά στην πραγματικότητα την έστρεψε σε παράλογα μονοπάτια. Γιατί το να ισχυριστούμε ότι το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν εχθρικό προς την πατρίδα, ήταν ανόητο αλλά και ανακριβές. Μάλλον το αντίθετο είναι σωστό. Αν η συνδικαλιστική δραστηριότητα στοχεύει στη βελτίωση της θέσης ενός από τους πυλώνες του έθνους και την πραγματοποιεί, όχι μόνο δεν είναι εχθρική προς την πατρίδα ή το κράτος, αλλά είναι «εθνική» με την πλήρη σημασία της λέξης. Με αυτόν τον τρόπο βοηθά στη δημιουργία εκείνων των κοινωνικών συνθηκών χωρίς τις οποίες μια γενική εθνική εκπαίδευση θα ήταν αδιανόητη. Προσφέρει την υψηλότερη υπηρεσία εξαλείφοντας τα κοινωνικά καρκινώματα και χτυπώντας τόσο τους ψυχικούς όσο και τους σωματικούς παθογόνους παράγοντες και συντελεί έτσι στην γενική εξυγίανση του εθνικού σώματος.

Άρα το ερώτημα της αναγκαιότητάς τους είναι πραγματικά περιττό.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι μεταξύ των εργοδοτών με μικρή κοινωνική ευαισθησία ή ακόμη και με έλλειψη του αισθήματος του καθήκοντος και του δικαίου, είναι όχι μόνο δικαίωμα αλλά και καθήκον των εργαζομένων τους, που αποτελούν μέρος της εθνικότητάς μας, να προστατεύουν τα συμφέροντα του ευρέως κοινού απέναντι στην απληστία ή στον παραλογισμό του ενός· γιατί η διατήρηση της πίστης και της νομιμοφροσύνης του εθνικού σώματος είναι προς το συμφέρον του έθνους, όπως και η προστασία της υγείας του λαού.

Και τα δύο απειλούνται σοβαρά από ανάξιους εργοδότες που δεν θεωρούν τον εαυτό τους σαν μέλος όλης της εθνικής κοινότητας. Από τα καταστροφικά αποτελέσματα της απληστίας ή της αναλγησίας τους θα υπάρξουν σοβαρές ζημιές στο μέλλον. Η εξάλειψη των αιτιών μιας τέτοιας εξέλιξης είναι μέγιστη προσφορά στο έθνος, και όχι το αντίστροφο.

Μην πείτε ότι κάθε άτομο είναι ελεύθερο να κινηθεί αναλόγως των επιπτώσεων από μια πραγματική ή υποτιθέμενη αδικία που του έγινε, δηλαδή να φύγει. Όχι! Αυτό είναι υποκρισία και πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν προσπάθεια αποπροσανατολισμού. Η εξάλειψη των κακών, αντικοινωνικών συνθηκών είτε είναι προς το συμφέρον του έθνους είτε όχι. Αν ναι, τότε ο αγώνας εναντίον τους πρέπει να διεξαχθεί με όπλα που προσφέρουν την προοπτική επιτυχίας. Ο μεμονωμένος όμως εργάτης δεν είναι ποτέ σε θέση να αντιταχτεί στη δύναμη ενός μεγάλου επιχειρηματία, γιατί εδώ δεν είναι ζήτημα νίκης της ανώτερης δικαιοσύνης – γιατί αν αναγνωριζόταν αυτή, ο όλος αγώνας θα σταματούσε, γιατί δεν θα είχε λόγο να γίνει – αλλά ζήτημα της μεγαλύτερης δύναμης. Εάν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, το αίσθημα της δικαιοσύνης που θα υπήρχε και μόνο θα έδινε ένα έντιμο τέλος στη διαμάχη, ή πιο σωστά, μια τέτοια διαμάχη δεν θα μπορούσε ποτέ να προκύψει.

Όχι, αν η αντικοινωνική ή η ανάρμοστη μεταχείριση των ανθρώπων, μας προτρέπει σε αντίσταση, τότε αυτός ο αγώνας, εφόσον οι νομικές, δικαστικές αρχές δεν επέμβουν για την εξάλειψη αυτών των κακών, μπορεί να κριθεί μόνο από την απόφαση της μεγαλύτερης δύναμης. Μ’ αυτό γίνεται αυτονόητο, ότι η δύναμη που συγκεντρώνει στα χέρια του ένας εργοδότης μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από τη δύναμη πολλών εργαζομένων ενωμένων σε ένα σώμα, για να έχουν από την αρχή την πιθανότητα της νίκης.

Έτσι η συνδικαλιστική οργάνωση με την πρακτική επίδραση στην καθημερινή ζωή μπορεί να οδηγήσει σε μια ενίσχυση της κοινωνική ιδέας και επομένως σε μια εξάλειψη όλων των αιτιών προστριβών που αποτελούν συνεχή πηγή δυσαρέσκειας και παραπόνων.

Για το γεγονός ότι δεν συμβαίνει αυτό φταίνε σε μεγάλο βαθμό όσοι ήξεραν πώς να βάζουν εμπόδια σε οποιαδήποτε νομική ρύθμιση κοινωνικών αδικιών ή που την απέτρεπαν με την πολιτική τους επιρροή.

Στο βαθμό που η πολιτική αστική τάξη δεν κατάλαβε τη σημασία της συνδικαλιστικής οργάνωσης ή, καλύτερα, δεν ήθελε να την καταλάβει και αντιστεκόταν στις εργατικές διεκδικήσεις, η σοσιαλδημοκρατία ανέλαβε το αμφιλεγόμενο κίνημα. Με αυτόν τον τρόπο, έφτιαξε διορατικά μια σταθερή βάση, που έχει αποδειχτεί αρκετές φορές σε κρίσιμες περιστάσεις το τελευταίο στήριγμα. Φυσικά έτσι παραμερίστηκε σταδιακά ο πραγματικός σκοπός, για να δημιουργηθεί χώρος για νέους σκοπούς.

Η σοσιαλδημοκρατία ποτέ δεν σκέφτηκε να περιορίσει το συνδικαλιστικό κίνημα, που μόλις είχε πάρει με το μέρος της, στον αρχικό του σκοπό. Όχι, δεν το εννοούσε έτσι.

Μέσα σε λίγες δεκαετίες, από το χέρι των ειδικών της, αυτό που είχε δημιουργηθεί για την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων του ανθρώπου είχε γίνει ένα όργανο για τη συντριβή της εθνικής οικονομίας. Δεν τους εμπόδισαν καθόλου τα συμφέροντα των εργαζομένων. Γιατί και στην πολιτική, η χρήση της οικονομικής πίεσης επιτρέπει πάντα τον εκβιασμό, όσο είναι διαθέσιμη σε επαρκή βαθμό η αναγκαία ασυνειδησία από τη μια μεριά και η ανόητη υπομονή από την άλλη. Κάτι που ίσχυε και για τις δύο πλευρές σε αυτή την περίπτωση».

Ο Αγών Μου, έκδοση Stalag, σελίδες 54 - 57

ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ