Ρίτσαρντ Σέρινγκερ: Από τον Εθνικοσοσιαλισμό στο Κομμουνισμό (Μέρος Β)

Μέρος Α ΕΔΩ 

ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΔΗΛΩΝΕΙ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΣΕΡΙΝΓΚΕΡ

Rote Fahne, 20 Μαρτίου 1931

Η απάντηση στη δήλωση του Σέρινγκερ ήταν άμεση με τον νεαρό, πρώην ανθυπολοχαγό να πλημμυρίζεται από αλληλογραφία και επισκέπτες από όλο το πολιτικό φάσμα. Τα μέλη της οικογένειας του και οι εθνικιστές φίλοι του ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να τον δούν, ανησυχώντας ότι μπορεί πάσχει από κάποια μορφή «ψύχωσης της φυλακής». Ο αστικός και σοσιαλδημοκρατικός τύπος δημοσίευσε άρθρα υποστηρίζοντας ότι η μεταστροφή του Σέρινγκερ δικαιώσε την αντίληψη ότι υπήρχαν ελάχιστες πραγματικά ουσιαστικές διαφορές μεταξύ εθνικοσοσιαλισμού και κομμουνισμού και ότι αυτές οι μικρές διαφορές που τους χώριζαν θόλωναν τα «εθνικο-μπολσεβικικά» αισθήματα. Αν και η βάση του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν δύσπιστη όσον αφορά την μεταστροφή του Σέρινγκερ, καθώς πίστευαν ότι εξακολουθούσε να παρακινείται κυρίως (είτε συνειδητά, είτε όχι) από αντιδραστικές παρορμήσεις σχετικά με το τι είναι καλύτερο για την Γερμανία και όχι για το διεθνές προλεταριάτο, η επίσημη θέση του Κόμματος ωστόσο ήταν πανηγυρική. Το παρακάτω άρθρο εμφανίστηκε στο κεντρικό όργανο του KPD, την «Rote Fahne», την επόμενη της ομιλίας του Κίπενμπεργκ. Συνοψίζει την γενική αντίδραση στην απόφαση του Σέρινγκερ και συνεχίζει περιγράφοντας την ως όχι ένα «συμπτωματικό γεγονός», προβλέποντας ότι θα λειτουργήσει ως καταλύτης για πολλά περισσότερα μέλη της «εργαζόμενης εθνικιστικής διανόησης» τα οποία θα γύρισουν την πλάτη τους στον εθνικοσοσιαλισμό υπερ του KPD. - Mπόγουμιλ

Αξιωματικός της Ράιχσβερ στο Κομμουνιστικό Κόμμα: 

Οι θεμελιώδεις αιτίες που οδήγησαν στην μεταστροφή του Σέρινγκερ

«Κατά την διάρκεια της συζήτησης στο Ράιχσταγκ για τον προϋπολογισμό της άμυνας, ο κομμουνιστής βουλευτής και σύντροφος, Χάνς Κίπενμπεργκ, διάβασε μία δήλωση του Υπολοχαγού της Ράιχσβερ, Σέρινγκερ, ο οποίος όπως είναι γνωστό καταδικάστηκε σε μακρόχρονη φυλάκιση στην δική των αξιωματικών της Ούλμ. Ο Υπολοχαγός Σέρινγκερ ομολογεί δημόσια την αποχώρηση του από το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα και την δέσμευση του στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας. Αυτό το θαρραλέο βήμα ενός πρώην εθνικοσοσιαλιστή προκάλεσε τρομερή αναταραχή στο ευρύ κοινό. Η αστική τάξη καταλήφθηκε από τρόμο. Οι εφημερίδες του καθεστώτος ασχολούνται με την δήλωση του Σέρινγκερ σε μακροσκελείς άρθρα και πολλές στήλες. Το φάσμα του εθνικομπολσεβικισμού φανερώνεται. Τρέμουν στην ιδέα ότι δεν υπάρχουν μόνο εθνικοσοσιαλιστικά θυλάκια στην Ράιχσβερ αλλά και αξιωματικοί και στρατιώτες των οποίων η καρδιά χτυπά για τον αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. 

Η μεταστροφή του Σέρινγκερ από το στρατόπεδο του φασισμού στο κόκκινο μέτωπο του κομμουνιστικού προλεταριάτου δεν είναι στη πραγματικότητα ένα γεγονός συμπτωματικής σημασίας. Χαιρετίζουμε την απόφαση του Σέρινγκερ ως μία νέα απόδειξη για την αεικίνητη δύναμη της κομμουνιστικής ιδέας, για την ακαταμάχητη δύναμη του μαρξισμού που κατακτά τον κόσμο, που καταλαμβάνει όχι μόνο τις εργαζόμενες μάζες, όχι μόνο τα πολλά εκατομμύρια εργαζόμενους στις πόλεις και εξοχές, αλλά και τους καλύτερους και πιο έντιμους αντιπάλους του Σχεδίου Γιάνγκ και της εθνικής υποτέλειας που προέρχονται από τις τάξεις της Αντίδρασης και τον δεσμευτικό κύκλο του σοσιαλισμού. 

Ο Σέρινγκερ προχώρησε σε αυτό το αποφασιστικό βήμα μέσω ενός σκληρού αγώνα στη συνείδηση του, μέσω μιας ένθερμης μάχης για να βρει τη σωστή διέξοδο. Χαιρετίζουμε αυτή την πράξη όχι τόσο για χάρη του μεμονωμένου ατόμου, αλλά γιατί υπόσχεται να δείξει το δρόμο στην εθνικιστική διανόηση. Απογοητευμένα, αηδιασμένα και απελπισμένα, εκατοντάδες –ίσως χιλιάδες– μέλη της μεσαίας τάξης απομακρύνονται από την διαφθορά και την αιμοδιψή κακία του εθνικοσοσιαλισμού. Μόνο λίγοι από αυτούς έχουν πάρει τον δρόμο προς τον κομμουνισμό μέχρι τώρα. Όμως η πίεση των περιστάσεων, η ανάπτυξη της ταξικής πάλης, η συγκλονιστική άνοδος του μπολσεβικικού κινήματός στη Γερμανία, όλα αυτά εγγυώνται για εμάς ότι στο μέλλον θα μας ακολουθήσουν χιλιάδες.

Η εργατική τάξη, απαλλαγμένη από προκαταλήψεις και από μικροαστικές επιθυμίες για εκδίκηση, απλώνει το χέρι της σε ανθρώπους σαν τον Σέρινγκερ χωρίς δισταγμό. Σε κάθε προηγούμενη προλεταριακή επανάσταση, από την Κομμούνα του Παρισίου μέχρι την Σοβιετική Επανάσταση των Μπολσεβίκων, πολλοί αξιωματικοί συνδέθηκαν με το μαχητικό προλεταριάτο. Θα δωσούμε στον Σέρινγκερ και σε όλους όσους ακολουθούν το παράδειγμα του την ευκαιρία να υπηρετήσουν το προλεταριάτο όσο καλύτερα μπορούν. Το κάνουμε αυτό με ακόμη μεγαλύτερο ενθουσιασμό ειδικά όταν πρόκειται για εξαιρετικούς στρατιωτικούς, αξιωματικούς των αερίων, προικισμένους αξιωματικούς των σύγχρονων ομαδικών τακτικών μάχης του πεζικού, όπως ο Σέρινγκερ. Δεν είναι έτσι αγαπητοί συντάκτες του Ullstein - Press; Δεν είναι έτσι κύριε Γκρένερ, κύριε Σβέρινγκ, κύριε Γκέμπελς; Δεν θεωρούμε ότι αποκαλύπτουμε καμία εμπιστοσύνη όταν λέμε ότι η περίπτωση του Σέρινγκερ δεν θα είναι η μόνη. Τα ονόματα και οι διευθύνσεις είναι άσχετα σε αυτό το πλαίσιο. Φυσικά δεσμευόμαστε - όπως ο Χίτλερ - στην πιο αυστηρή νομιμότητα. 

Για να μπερδέψει τους εργαζόμενους η Σοσιαλδημοκρατία θα ξεθάψει τις παλιές ραφιέρες του «εθνικομπολσεβικισμού». Απαλλαγείτε από αυτές τις ανοησίες αγαπητοί κύριοι! Δεν είμαστε ούτε ήμασταν ποτέ Εθνικομπολσεβίκοι. Είμαστε Μπολσεβίκοι από την αρχή μέχρι το τέλος και τίποτα άλλο. Αγωνιζόμαστε για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση του εργαζόμενου Λαού, για τη σοσιαλιστική λαϊκή επανάσταση [sozialistische Volksrevolution] στη Γερμανία. Δεν δίνουμε ούτε μια ίντσα παραχωρήσεων στις παλαιότερες ποικιλίες του εθνικισμού. Είμαστε διεθνιστές μέχρι το μεδούλι των οστών μας. Τοποθετούμε τη μοίρα του γαλλικού και πολωνικού προλεταριάτου, των ταξικών μας αδερφών, χίλιες φορές υψηλότερα από τη μοίρα του αποσυντιθέμενου καπιταλισμού μέσα στη χώρα μας. Εργαζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να ανατρέψουμε τον εγχώριο καπιταλισμό και να εγκαθιδρύσουμε την εργατική εξουσία σε αδελφική συμμαχία με τους προλετάριους όλων των άλλων χωρών. Είμαστε ασυμβίβαστοι, γενναίοι, μαχητές μαρξιστές. Όποιος απορρίπτει τον μαρξισμό είναι εχθρός μας. Γι' αυτό αποκρούουμε περιφρονητικά, για παράδειγμα, τον αυθεντικά φασιστικό, πλήρως αντιδραστικό «αντιμαρξισμό» του Otto Strasser.

Όποιος έρχεται κοντά μας δεν χρειάζεται να ταυτιστεί με εμάς. Όποιος μεταβαίνει στον κομμουνισμό από το εχθρικό στρατόπεδο πρέπει να θέλει να βοηθήσει την εργατική τάξη όχι να την καθοδηγήσει ούτε να την συμβουλεύσει. Όσοι έρχονται κοντά μας δοκιμάζονται ξανά και ξανά μέχρι να αποδείξουν οριστικά τον ευατό τους στον αγώνα. 

Το γεγονός ότι αυτοί που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία παθαίνουν φρίκη  από την αφιέρωση ενός υπολοχαγού της Ράιχσβερ στο Κομμουνιστικό Κόμμα δείχνει μόνο πόσο εύθραυστη είναι η βάση του παρόντος καθεστώτος. Κάθε επαναστάτης εργάτης θα χαρεί με τον νευρικό πανικό του εχθρού και θα συνεχίσει το επαναστατικό του έργο με ακόμη μεγαλύτερο ενθουσιασμό και ακόμη ισχυρότερη πεποίθηση».

ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΣΕΡΙΝΓΚΕΡ, Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΗΣ

Ένα προπαγδιστικό φυλλάδιο που στόχευε τους Εθνικοσοσιαλιστές

Κατά την διάρκεια της αρχικής συνάντησης τους στο Gollnow, o Κίπενμπεργκ είχε υπογραμμίσει στον Σέρινγκερ, ότι σε αντίθεση με τις προηγούμενες υποσχέσεις που του είχαν δοθεί από αξιωματούχους του NSDAP και των SA, δεν θα υπήρχαν ιδιαίτερα πλεονεκτήματα για αυτόν αν μεταβεί στο KPD. Η απόφαση του δεν θα ισοδυναμεί με μία έδρα στο Ράιχσταγκ ούτε με μία θέση επιρροής στο Κόμμα. Στην πραγματικότητα ο Σέρινγκερ δεν εντάχθηκε ποτέ στο KPD παρά μόνο μετά τον πόλεμο. Δεν υπήρχε η δυνατότητα να το κάνει όσο ήταν έγκλειστος στη φυλακή, καθώς η ποινή του παρατάθηκε λόγω των κομμουνιστικών του δραστηριοτήτων. Έτσι κατέληξε να αποφυλακιστεί το 1933 όταν και το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε χαρακτηριστεί παράνομο. Ειρωνικά, ο Σέρινγκερ αφέθηκε ελεύθερος μόνο αφού ο Χίτλερ είχε αποκτήσει την εξουσία, με τους Hanns Ludin και Walter von Reichenau να ασκούν επιτυχώς πιέσεις στον Πρόεδρο Hindenburg για να του δώσει χάρη. Ο Σέρινγκερ ωστόσο σε όλο αυτό το διάστημα δούλευε για τους κομμουνιστές ως ανεξάρτητος, γράφοντας με ενθουσιασμό φυλλάδια και άρθρα που κυκλοφόρησαν και διανεμήθηκαν λαθραία από το κελί του. Το παρακάτω φυλλάδιο συντάχθηκε τον Απρίλιο του 1931 και προοριζόταν να δημοσιευθεί ως ανοιχτή επιστολή προς τα μέλη των SA του Βερολίνου, τα οποία βρίσκονταν σε μεγάλη αναταραχή εκείνη την εποχή. Μία φατρία των «Ταγμάτων Εφόδου» υπό των Walter Stennes, τον περιφερειακό ηγέτη των SA για την Ανατολική Γερμανία, είχε πρόσφατα επαναστατήσει και και εγκαταλείψει το Κόμμα για να δημιουργήσει την δική του αντίπαλη εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση. Το να κερδίσουν αυτούς τους εθνικοσοσιαλιστές με το μέρος τους ήταν σημαντικός στόχος για τους κομμουνιστές στην δεκαετία του 1930, με τον Σέρινγκερ να χρησιμεύει ως πολύτιμο πρόσωπο για τέτοιες προσπάθειες - Μπόγουμιλ

ΠΡΟΣ ΤΑ SA ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ

Ένα γράμμα από τον Υπολοχαγό Σέρινγκερ

«Η εξέγερση των στρατιωτών των SA κατά των απατεώνων στο Μόναχο, υπό την ηγεσία του λοχαγού Στέννες, έχει επιταχύνει την αναπόφευκτη διαδικασία αποσύνθεσης εντός του NSDAP. Η απόφαση που έλαβα την 18η Μαρτίου να διακόψω οριστικά με την φασιστική πολιτική του Χίτλερ και να ενσωματωθώ ανοιχτά και ανεπιφύλακτα στο μέτωπο του επαναστατικού και μαχητικού προλεταριάτου δικαιώθηκε για άλλη μία φορά από την μετέπειτα εξέλιξη των γεγονότων. 

Μέχρι στιγμής ο Στέννες και τα SA έχουν σταματήσει στα μισά του δρόμου. Δεν έχουν βρεί ακόμη την δύναμη να προβούν σε μία ολοκληρωτική ιδεολογική ρήξη με τον Χίτλερ, τον Γκέμπελς και το αντεπαναστατικό NSDAP. Αντί να συμπαραταχτούν αποφασιστικά με τον επαναστατικό αγώνα για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση του εργατικού Λαού, έχουν γίνει «ανεξάρτητοι» με την πρόθεση να πετύχουν ένα είδος αναγέννησης του εθνικοσοσιαλισμού. Αντί να επιδείξουν το θάρρος της συνέπειας, ο Στέννες και οι υφισταμένοι του, επιδίδονται σε εμπορικές συναλλαγές με πολιτικά χρεωκοπημένους όπως τον Major Pabst ο οποίος υπηρετεί ανοιχτά τα συμφέροντα του Μουσολίνι, τον λογαχό Έρχαρντ ο οποίος δουλεύει για την Γαλλία και τον Όττο Στράσσερ που ταλαντεύεται αβοήθητα ανάμεσα στα μέτωπα. 

Τι θέλει ο Στέννες; Πιστεύει ότι με τέτοιες μεθόδους θα αποθαρρύνει τους προλετάριους των SA και όλα τα ενεργά στοιχεία που είναι ειλικρινώς αφοσιωμένα στη πάλη ενάντια στο διεθνές κεφάλαιο και την ιμπεριαλιστική υποταγή, από το να ενταχθούν στο μέτωπο του μαχόμενου προλεταριάτου; Πιστεύει ότι με αυτό τον τρόπο διαφοροποιείται από τον μαρξισμό παρόλο που η εξέγερση των SA αποτελεί μία θαυμάσια δικαίωση του μαρξισμού; Πιστεύει ότι με την αμφιταλαντευόμενη στάση του θα μπορέσει να καθαρίσει τον εαυτό του από τις φήμες για «μπολσεβικικές μηχανορραφίες», παρόλο που η αστική τάξη, μέσω του φερεφώνου της, του Γκέμπελς, έχει ήδη περιγράψει ρητά τις αδύναμες και αποκαρδιωτικές προσπάθειες αυτής της τρέχουσας εξέγερσης; Δεν έχουν ακόμη καταλάβει ο Στέννες και τα SA ότι ο ρόλος τους στο παρελθόν εξυπηρετούσε μόνο την καπιταλιστική εκμετάλλευση, το σύστημα της Βαϊμάρης και τελικά τη δουλεία των Βερσαλλιών και του Γιανγκ;

Ο Στέννες ήταν πιστός υπηρέτης του σοσιαλδημοκράτη Heine, ο οποίος τον εμπιστεύτηκε να βρίσκεται «σε επιφυλακή για ειδική αποστολή» και τον προήγαγε στο βαθμό του Λοχαγού για τις υπηρεσίες του προς το συμφέρον της αστικής τάξης και της σοσιαλδημοκρατίας![1] Το σύνθημα ήταν: "Θα πυροβολήσω οποιονδήποτε!". Μάλλον ο Στέννες δίνει πάντα τόση έμφαση στο να είναι ο γονδολιέρος της Αντίδρασης. Μπορεί κανείς να πολεμήσει για την ελευθερία και να πυροβολεί εργάτες;

Ο Στέννες βρίσκεται πλέον αντιμέτωπος με μία απόφαση. Ο Χίτλερ καθάρισε το NSDAP και τα SA από όλα τα επαναστατικά, σοσιαλιστικά στοιχεία. Εάν ο Στέννες επιχειρήσει τώρα, από την μεριά του, να παίξει τον ρόλο του Φύρερ του Τρίτου Ράιχ, αν συνταχθεί με τα ψευδοσοσιαλιστικά συνθήματα του πρώην αφεντικού του, τότε δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από την αντιδραστική νοοτροπία του Χίτλερ και του Σέλντ[2]. Δεν θα αποκτήσει ποτέ την δημοφιλία αυτών των δημαγωγών αλλά θα γίνει, όπως και αυτοί, καταστροφέας της κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης. Εάν η διαδικασία μετάβασης των προλεταριακών και αγωνιστικών στοιχείων από το αντεπαναστατικό στο επαναστατικό στρατόπεδο βρίσκεται στα χέρια του Στέννες, τότε πρέπει να ξέρει, ότι με την ιλιγγιώδη κλιμάκωση της οικονομικής και πολιτικής κρίσης, κάθε σύγχυση και καθε συσκότιση των ξεκάθαρα σχεδιασμένων μετώπων σημαίνει απλά σπατάλη αίματος και μεγαλύτερες θυσίες. Αν ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι, τότε ο Στέννες είναι εχθρός μας και αξίζει την ίδια μοίρα με τον Χίτλερ και την παρέα του. 

Πρώην αγωνιστές των SA, πρέπει να τολμήσετε να εισέλθετε στο στρατόπεδο του νικηφόρου κομμουνισμού! Εάν παραμείνετε στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος, τότε θα παραμείνετε τα σκουπίδια της Νεαρής Δημοκρατίας και θα καταστραφείτε μαζί με την αποσυντιθέμενη αστική τάξη κάτω από τα χτυπήματα της λαϊκής επανάστασης.

Προλετάριοι των SA! Βγάλτε τα σωστά συμπεράσματα από το παράδειγμα του NSDAP, από την προδοσία και την εξαπάτηση που διέπραξαν οι αρχηγοί σας! Τα ημίμετρα δεν μπορούν να σας βοηθήσουν. Μην αφήσετε τον εαυτό σας να παγιδευτεί από πολιτικούς σεχταριστές! Αλλά επίσης μην απελπίζεστε και εγκαταλείπετε την υπόθεση της απελευθέρωσης. Αντιθέτως, αφήστε τα πάντα πίσω σας και ελάτε σε εμάς!

Θα σχηματίσουμε τον Γερμανικό Κόκκινο Στρατό από εργάτες, αγρότες και στρατιώτες! Θα σκίσουμε τις συνθήκες ειρήνης! Σε έναν κοινό αγώνα με τους καταπιεσμένους όλων των χωρών, θα γκρεμίσουμε τον διεθνή καπιταλισμό!

Μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα μπορεί να οργανώσει τον αγώνα για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση και να τον οδηγήσει στη νίκη!»

Σέρινγκερ, έγκλειστος στις φυλακές Γκόλνοου,

3 Απριλίου 1931

[1]: Ο Βόλφγκανγκ Χάινε (1861 – 1944) ήταν Σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εσωτερικών της Πρωσίας από τον Μάρτιο του 1919 έως τον Μάρτιο του 1920. Κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος Κάπ είχε μείνει στο Βερολίνο και προσπαθούσε να διαπραγματευτεί με τους πραξικοπηματίες, ενώ μεγάλο μέρος της υπόλοιπης κυβέρνησης είχε καταφύγει στη Δρέσδη. Το γεγονός ότι οι πραξικοπηματίες του πρόσφεραν μια κυβερνητική θέση και ότι δεν είχε προβλέψει επαρκώς την πιθανότητα επανάστασης από τη Δεξιά, οδήγησε τον Χάινε να χάσει την υπουργική του θέση μετά την ήττα του πραξικοπήματος. Η σύνδεση του Χάινε με τον Στέννες είναι κάπως αδύναμη, αν και αποτελούσε χρήσιμη προπαγάνδα μεταξύ των κομμουνιστών. Ο Στέννες είχε ενταχθεί στην Αστυνομία Ασφαλείας του Βερολίνου (Sicherheitspolizei) το 1919, η οποία υπαγόταν στο Υπουργείο Εσωτερικών της Πρωσίας, και μέχρι την εποχή του πραξικοπήματος Κάπ είχε καταφέρει να αναδειχθεί στην ηγεσία ενός αστυνομικού τμήματος που γρήγορα πέρασε υπό τον έλεγχο των πραξικοπηματιών. Παρόλα αυτά, ο Στέννες προήχθη στον βαθμό του Λοχαγού της Αστυνομίας μετά το Πραξικόπημα του Κάπ και έκανε καριέρα στην αστυνομία μέχρι το 1922. Χρόνια αργότερα, κυκλοφόρησαν φήμες στην Αριστερά ότι ο Στέννες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν αρχηγός μυστικής μονάδας που συμμετείχε στην οργάνωση πολιτικών δολοφονιών.

[2]: Ο Φράνς Σέλντ ήταν μαζί με τον Theodor Duesterberg ένας από τους συναρχηγούς του παραστρατιωτικού σώματος Stahllelm. To 1933 διορίστηκε Υπουργός Εργασίας στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο του Χίτλερ ενώ προσχώρησε επίσημα στο NSDAP στις 27 Απριλίου 1933. 

ΠΗΓΗ

Ρίτσαρντ Σέρινγκερ: Από τον Εθνικοσοσιαλισμό στον Κομμουνισμό (Μέρος Α)

 

Στις 4 Οκτωβρίου 1930, τρείς νεαροί αξιωματικοί του 5ου Συντάγματος Πυροβολικού του Ούλμ, καταδικάστηκαν από το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Λειψίας σε φυλάκιση 18 μηνών με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Ριζοσπαστικοποιημένοι εξαιτίας της παρατεταμένης εσωτερικής αστάθειας και της διεθνούς αδυναμίας της Γερμανίας, υποκινούμενοι από μία περιφρόνηση για την «παλαιά τάξη» και την παλιότερη γενιά αξιωματικών της Ράιχσβερ, αυτοί οι τρείς νέοι - Richard Scheringer, Hans Ludin και Hans Wendt - συνελήφθησαν να διαδίδουν εθνικοσοσιαλιστική προπαγάνδα μέσα στο στρατιωτικό σώμα και να προσπαθούν να εξασφαλίσουν την υποστήριξη μίας μελλοντικής «εθνικής επανάστασης» από τους αξιωματικούς. Ήλπιζαν με αυτό τον τρόπο να καλλιεργήσουν την αίσθηση ενός εθνικιστικού - αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστισμού μέσα στη Ράιχσβερ που θα βοηθούσε να προετοιμάσει τον ρόλο της ως «λαϊκού στρατού» σε περίπτωση της ποθητής εθνικιστικής εξέγερσης. Η «Δίκη του Ούλμ» ήταν ένα γεγονός που απέκτησε μεγάλη δημοσιότητα στη Γερμανία (ο Χίτλερ κατέθεσε στο δικαστήριο υπερασπιζόμενος το κόμμα του ενάντια στις κατηγορίες για προδοσία) και οι τρείς νεαροί καταδικασθέντες εθνικιστές θεωρήθηκαν μάρτυρες της Πατρίδας. Προκλήθηκε λοιπόν εντύπωση στο γερμανικό κοινό, όταν στις αρχές του 1931, ένας από τους αξιωματικούς του Ούλμ ανακοίνωσε δημόσια την απόφαση του να «προσηλυτιστεί» στο κομμουνισμό. Ο Ρίτσαρντ Σέρινγκερ και ο Χάνς Βένντ κατά τη διάρκεια της κράτησης τους στις φυλακές του Γκόλνοου είχαν γίνει φίλοι με πολλούς από τους κομμουνιστές τρόφιμους του ιδρύματος και μέσα από μακροχρόνιες πολιτικές συζητήσεις, είδικα ο Σέρινγκερ, αμφισβητόυσαν όλο και περισσότερο την εγκυρότητα και την ουσία του εθνικοσοσιαλιστικού δόγματος. Ο Σέρινγκερ βοηθήθηκε στη μεταστροφή του από την γοητεία του «προγράμματος για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση του γερμανικού λαού» που είχε συντάξει το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας (KPD) καθώς και η κακή εντύπωση που του άφησαν οι ηγέτες του NSDAP που είχε γνωρίσει. Μέσα στη φυλακή ο Σέρινγκερ αποφάσισε τελικά να αποκηρύξει τον «φασισμό» και να προσχωρήσει στην υπόθεση του μαρξισμού - λενινισμού. Για αυτό το σκοπό διαβάστηκε μία δήλωση του στο Ράιχσταγκ από τον κομμουνιστή βουλευτή, Χάνς Κίπενμπεργκ, στις 19 Μαρτίου 1931. Το άλμα του Σέρινγκερ στο κομμουνισμό παρουσιάστηκε ως μεγάλη νίκη από το KPD και ως προάγγελο πολλών ακόμη μετατροπών που πρόκειται να ακολουθήσουν. Το κομμουνιστικό κόμμα ήταν πρόθυμο να εξαργυρώσει όσο μεγαλύτερο πολιτικό κεφάλαιο γίνεται από αυτό το γεγονός. Ο Σέρινγκερ ενσωματώθηκε γρήγορα στην «εθνική και κοινωνική» στρατηγική του κόμματος, με τον νεαρό πρώην αξιωματικό να εργάζεται γράφοντας προπαγανδιστικό υλικό από το κελί του Γκόλνοου ενώ το όνομα του επισυνάπτηκε σε ένα νέο περιοδικό που στόχευε συνειδητά να κερδίσει τους απαγοητευμένους κοινωνικά-ευσυνείδητους εθνικιστές και στρατιώτες. 

H δήλωση του Σέρινγκερ υπέρ του γερμανικού κομμουνισμού

Από τα Αρχεία του Ράιχσταγκ του 1931

Η δήλωση του Σέρνιγκερ, που ανήγγειλε την ιδεολογική μεταστροφή του στον μαρξισμό - λενινισμό, δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά στον γερμανικό λαό από τον βουλευτή του Κομμουνιστικού Κόμματος, Χάνς Κίπενμπεργκ, στις 19 Μαρτίου 1931. Διαβάστηκε στο τέλος μίας ομιλίας που δόθηκε μιάς, κατά τα άλλα, συνηθισμένης κοινοβουλευτικής συζήτησης για το θέμα των αμυντικών δαπανών. Ο Σέρινγκερ και ο Κίπενμπεργκ είχαν γνωριστεί μόλις έναν μήνα πρίν, σε μία πάμπ εργαζομένων στο Γκόλνοου, ενώ ο Σέρινγκερ ήταν έξω από την φυλακή με άδεια. Κατά την διάρκεια της συνάντησης τους, ο Σέρινγκερ είχε τονίσει στον Κίπενμπεργκ, ότι η απόφαση του να μιλήσουν είναι ειλικρινής και ότι είχε σκοπό να ενημερώσει τον κόσμο για τον Χίτλερ, τον οποίον είχε γνωρίσει, και του έκανε αρνητική εντύπωση. Ο Κίπενμπεργκ, από την μεριά του, τόνισε τα αντι-ειρηνιστικά διαπιστευτήρια του KPD, διαβεβαιώνοντας τον ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα δεσμεύεται για την επανάσταση και την οικοδόμηση ενός ισχυρού Γερμανικού Κόκκινου Στρατού. Ο Σέρινγκερ εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα από το πολεμικό υπόβαθρο του Κίπενμπεργκ (ο οποίος ήταν παρασημοφορημένος βετεράνος του Α Παγκοσμίου Πολέμου και αρχηγός του υπόγειου παραστρατιωτικού μηχανισμού του KPD) και πείστηκε για την ορθότητα της απόφασης του και την καταλληλότητα του Κίπενμπεργκ να μεταφέρει την απόφαση του στον κόσμο. Η ακόλουθη μετάφραση έχει γίνει από τις στενογραφημένα αντίγραφα του Ράιχσταγκ το 1931. 

Απόσπασμα από την Ομιλία του Χάνς Κίπενμπεργκ, βουλευτή 

του Γερμανικού Ράιχσταγκ, για λογαριασμό του Κομμουνιστικού Κόμματος

19 Μαρτίου 1931

ΚΙΠΕΝΜΠΕΡΓΚ (KPD): Αλλά θα ήθελα εδώ να επισημάνω ένα ακόμη γεγονός, σχετικό με την σχέση μεταξύ της Ράιχσβερ, των εθνικοσοσιαλιστών και επιπλέον των Σοσιαλδημοκρατών: ότι στην φατρία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στο Ράιχσταγκ υπάρχουν 25 βουλευτές που πολέμησαν από το 1918 εώς το 1920 τους εργάτες ως μέλη των Freikorps. Aυτό σημαίνει ότι υπάρχουν 25 Εθνικοσοσιαλιστές βουλευτές που, σύμφωνα με το Εγχειρίδιο του Ράιχσταγκ, καυχιούνται ότι βοήθησαν στην ανέγερση του Συστήματος των Βερσαλλιών και ότι βοήθησαν να κάτσει στην σέλα η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης», μέσω του αίματος, της τρομοκρατίας και των δολοφονιών. 

(«Μεγάλη αλήθεια!» είπαν οι κομμουνιστές)

μαζί με τον Νόσκε και τον Γκρένερ. Αυτούς τους 25 εθνικοσοσιαλιστές δολοφόνους, οι οποίοι αντλούν βουλευτικές αποζημιώσεις από την Δημοκρατία, μπορούμε να τους επεκτείνουμε απευθείας στις τάξεις της Σοσιαλδημοκρατίας!

(Ο Πρόεδρος χτυπάει το καμπανάκι)

ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΦΟΝ ΚΑΡΝΤΟΦ: Κύριε Κίπενμπεργκ σας εγκαλώ! 

ΚΙΠΕΝΜΠΕΡΓΚ (KPD): Όχι μόνο ο Γουίνιγκ και ο Γκρούτσνερ, έχουν δείξει την πνευματική τους συγγένεια, μέσω της ανοιχτής μεταστροφής τους στο NSDAP, αλλά και οι 25 σε αυτή εδώ την πλευρά (την δεξιά πλευρά) έχουν παίξει ακριβώς τον ίδιο ρόλο.

Όταν οι εθνικοσοσιαλιστές στέκονται έδω ως αντίπαλοι και εχθροί της δημοκρατίας, τότε τους υπενθυμίζουμε το ιστορικό γεγονός ότι, μαζί με την Σοσιαλδημοκρατία, έθεσαν τις προϋποθέσεις για αυτή την δημοκρατία της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης των εργαζομένων. Αυτές οι άθλιες συνθήκες, αργά ή γρήγορα, θα παρουσιάσουν στους στρατιώτες της Ράιχσβερ το εξής δίλημμα: να σταθούν με τον Γκρένερ, τον Θίσεν, τον Μπρύνινγκ και τον Γουέλς ή με τις πλατιές μάζες του Λαού και το επαναστατικό μέτωπο;

Η «Δίκη του Ούλμ» είναι μία έκφραση αυτού του φαινομένου. Το αξιολογούμε ως τέτοιο, ως απόδειξη ότι οι επαναστατικές και σοσιαλιστικές τάσεις κερδίζουν έδαφος μέσα στην Ράιχσβερ. Ακόμη και αν το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα έχει επιχειρήσει με την δημαγωγία του να εκτρέψει και να διαστρεβλώσει αυτές τις τάσεις, δεν θα πετύχει τίποτα. Τα φρέσκα, ζωντανά, νεαρά στοιχεία, μεταξύ των οποίων ανήκουν και οι αξιωματικοί του Ούλμ και πολλοί ακόμη αξιωματικοί του στρατεύματος και πρώην αξιωματικοί της πρώτης γραμμής, δεν αναγνωρίζουν κανένα ιδανικό σε αυτή την δημοκρατία και ούτε μπορεί να τους προσφέρει! Αποκτούν πρακτική εμπειρία από την συναναστροφή με τις μάζες των στρατεύσιμων και των στρατιωτών και κατανοούν ότι δεν υπάρχει κανένα μέλλον στην πείνα, την ανεργία και την δυστυχία. Αντιθετώς, παρακολουθούν την ανάπτυξη της Ρωσίας με το Πενταετές Πλάνο, ενθουσιάζονται από την ισχύ του Κόκκινου Στρατού και αντιλαμβάνονται ότι ο Κόκκινος Στρατός, μπόρεσε να αποκτήσει τέτοια δύναμη μόνο γιατί πολιτικοποιήθηκε. Μόνο και μόνο για αυτό! Όχι επειδή αποπολιτικοποιήθηκε αλλά επειδή η έμφαση του δίνεται στην πολιτικοποίηση, στο να εντάξει στις γραμμές του την πλατία μάζα του Λαού! Αυτός ο δεσμός με τον Λαό κάνει τον Κόκκινο Στρατό ισχυρό, κάτι το οποίο οι στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες δεν μπορούν να παραδεχτούν. 

Δεν είναι λοιπόν περίεργο το γεγονός, ότι σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, ένας από τους αξιωματικούς του Ούλμ, με την συγκατάθεση των δύο ακόμη συντρόφων του[1], υπέβαλε μία δήλωση την οποία θα ήθελα εν συντομία να διαβάσω και η οποία λέει τα εξής:

«Ο στόχος του αγώνα της επαναστατικής γερμανικής νεολαίας είναι η απελευθέρωση του γερμανικού λαού. Απελευθέρωση σημαίνει εξάλειψη του καπιταλιστικού συστήματος και άρνηση των συνθηκών ειρήνης, από τις Βερσαλλίες μέχρι το Σχέδιο Γιάνγκ! 

Αναγνωρίζοντας ότι αυτός ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την βία, έγινα στρατιώτης. Όπως και οι σύντροφοι μου, ως στρατιώτης πρώτης γραμμής, είχα την άποψη ότι ο στρατός των 100.000 ατόμων πρέπει να γίνει η βασική δύναμη ενός μελλοντικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού. Αυτή η ιδέα βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με την θέση της Διοίκησης του Στρατού και τους στρατηγούς, καθώς τα στοιχεία των κυρίαρχων δυνάμεων βλέπουν την Ράιχσβερ απλώς ως όργανο της δημοκρατίας, ως δικλείδα ασφαλείας του καπιταλισμού! Ως εκ τούτου, εμείς οι αξιωματικοί του Ούλμ, ενθαρρύναμε εντός του στρατού την ιδέα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης με κάθε δυνατό μέσο. Εκδόθηκαν εντάλματα σύλληψης είς βάρος μας. Μετά από επτά μήνες κράτησης καταδικαστήκαμε σε φυλάκιση από το Δικαστήριο της Λειψίας.

Εφόσον οι κατηγορούμενοι αξιωματικοί, ανάμεσα στους οποίους ανήκα, δήλωναν υπέρ της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, η δίκη εξελίχθηκε σε μία λαμπρή προπαγάνδα για λογαριασμό του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Εμείς - και μαζί με εμάς και οι πλατιές μάζες του Λαού - πιστεύαμε ότι οι ιδέες μας εκπροσωπούνταν από το NSDAP.

Όποιος συγκρίνει τις σημερινές πολιτικές πρακτικές των εθνικοσοσιαλιστών ηγετών, με τα ριζοσπαστικά συνθήματα τους, αναγνωρίζει ότι οι πράξεις τους έρχονται σε έντονη αντίθεση με αυτά που λένε και γράφουν και αυτά που ο λαός περιμένει από αυτούς!

Οι πολιτικές πρακτικές των εθνικοσοσιαλιστών ηγετών χαρακτηρίζονται από τα ακόλουθα γεγονότα:

1. Κατά την διάρκεια των τελευταίων μηνών απαρνήθηκαν αναμφίβολα τον σοσιαλισμό.

2. Έχουν καθαγιάσει την ατομική ιδιοκτησία.

3. Έχουν λάβει συνειδητά το μέρος των καπιταλιστών εναντίον του προλεταριάτου σε οικονομικά ζητήματα και σε πολιτικές διαμάχες.

4. Δεν έχουν βλάψει ούτε τρίχα από το κεφάλι των καπιταλιστών αλλά οργανώνουν συστηματική τρομοκρατία ενάντια στο προλεταριάτο. 

5. Έχουν ταχθεί υπέρ του Σχεδίου Γιάνγκ.

6. Έχουν αναγνωρίσει το χρέος της Γερμανίας στο Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Κεφάλαιο.

7. Έχουν ταχθεί κατά της αποχώρησης της Γερμανίας από την Κοινωνία των Εθνών.

8. Έχουν έρθει σε συνενόηση με τους στρατηγούς.

9. Έχουν καλλιεργήσει μέσα στις τάξεις τους έναν ανέντιμο βυζαντινισμό.

Η ηγεσία του Κόμματος έχει αποδείξει τον ξεκάθαρα 

αντιδραστικό της χαρακτήρα. Η προδοσία είναι εμφανής! 

Οι καπιταλιστικές δυτικές δυνάμεις ένωσαν τις δυνάμεις τους για άλλη μία φορά για να καταστείλουν και να εκμεταλλευτούν περαιτέρω την παραγωγική Γερμανία και να αναλάβουν δράση εναντίον των ρωσικών σοβιετικών δημοκρατιών. Όμως ο Χίτλερ και ο Ρόζενμπεργκ, που φαινομενικά επιδιώκουν να απελευθερώσουν το Ράιχ, έρπωνται μαζί με την γερμανική αστική τάξη, με τον Μπρύνινγκ και τον Γκρένερ, πίσω από τα καπιταλιστικά ληστρικά κράτη. Ο δρόμος του Στρέζεμαν και του Μπέρνσταιν είναι αδύνατος για όποιον είναι ειλικρινώς αφοσιωμένος στην απελευθέρωση. Μόνο σε συμμαχία με την Σοβιετική Ένωση, αφού πρώτα καταστραφεί το καπιταλιστικό σύστημα στην Γερμανία, μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι! Είναι σημαντικό να το λάβουμε υπόψιν. Ο Λένιν έδειξε τον δρόμο, όταν λίγο πρίν την Οκτωβριανή Μπολσεβικική Επανάσταση, κήρυξε ως στόχο του επαναστατικού πολέμου την υπεράσπιση της προλεταριακής Πατρίδας ενάντια στα ιμπεριαλιστικά ληστρικά κράτη και τις επεμβάσεις τους:

«Θα γίνουμε "αμυντικοί", θα τοποθετηθούμε επικεφαλής των πολεμικών κομμάτων. Θα γίνουμε το πιο πολεμικό από τα κόμματα, θα διεξάγουμε τον πόλεμο με έναν πραγματικά επαναστατικό τρόπο. Θα αφαιρέσουμε το ψωμί και τις μπότες από τους καπιταλιστές. Θα τους αφήσουμε μόνο τρυμμένη φρυγανιά και θα τους ντύσουμε με παπούτσια. Θα στείλουμε όλο το ψωμί και τις μπότες στο μέτωπο!» (Επιστολή προς την Κεντρική Επιτροπή των Μπολσεβίκων, Σεπτέμβριος 1919).

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας υποστηρίζει τα λόγια του μεγάλου ηγέτη. Κατά την διάρκεια της συζήτησης για τον αμυντικό προϋπολογισμό του τρέχοντος έτους, η Κομμουνιστική παράταξη του Ράιχσταγκ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

«Σε αντίθεση με τον υποκριτικό και μικροαστικό ειρηνισμό, εμείς οι Κομμουνιστές διακηρύττουμε ότι είμαστε υπέρ της στρατιωτικοποίησης ολόκληρου του εργαζόμενου Λαού, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις επερχόμενες μάχες του Γερμανικού Κόκκινου Στρατού!»

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η Ελευθερία ανήκει στους επαναστάτες εργάτες, αγρότες και στρατιώτες. Εδώ είναι το μέρος για όλους τους έντιμους μαχητές - όχι με τους Φρουρούς της Αντίδρασης! Επομένως αποκηρύσσομαι οριστικά τον Χίτλερ και τον Φασισμό και συντάσσομαι ως στρατιώτης στο μέτωπο του μαχητικού προλεταριάτου!

Για την επαναστατικοποίηση και τον οπλισμό των πλατιών μαζών! 

Για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση! 

Για την εργασία, την ελευθερία και το ψωμί μας!

Γκόλνοου, 18 Μαρτίου 1931

Υπογράφτηκε από τον Ρίτσαρντ Σέρινγκερ»

Δεν θέλω να αποδυναμώσω αυτή την δήλωση με περαιτέρω παρατηρήσεις. Αυτά τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και αυτή η έκκληση δεν θα περάσει απαρατήρητη από τους συντρόφους μας στην Ράιχσβερ.

(Χειροκροτήματα από τους κομμουνιστές!)

Θα πρέπει να αποφασίσουν: ή τον Γκρένερ, τον Χίτλερ, και τον Μπράιτσεϊντ ή την εθνική και κοινωνική επανάσταση στη Γερμανία, δηλαδή τη δημιουργία μίας ελεύθερης, ισχυρής και δυνατής Σοβιετικής Γερμανίας που θα ιδρύσει έναν ισχυρό Γερμανικό Κόκκινο Στράτο.

(Επευφημίες και χειροκροτήματα από τους κομμουνιστές!)

Διαβάστε το Μέρος Β

ΠΗΓΗ

Η δίκη του Ούλμ και ο Ρίτσαρντ Σέρινγκερ

 

Γνωρίζουμε πλείστες περιπτώσεις σοσιαλιστών, μαρξιστών, ακόμη και αναρχικών που μεταπήδησαν από τις αφετηριακές τους ιδεολογίες στον Φασισμό/Εθνικοσοσιαλισμό. Ο ίδιος ο Μουσολίνι, πρωτού μετατραπεί σε αρχηγό του Φασιστικού Κινήματος, ήταν σοσιαλιστής με αναρχικές απόψεις, όπως και το μεγαλύτερο μέρος των ηγετικών κλιμακιών του Φασισμού ήταν πρώην συνδικαλιστές. Ωστόσο γνωρίζουμε ελάχιστες περιπτώσεις στις οποίες να συνέβη το αντίστροφο, δηλαδή ανθρώπους που από τον Φασισμό/Εθνικοσοσιαλισμό να μεταπήδησαν στο Κομμουνισμό. Μία τέτοια περίπτωση θα εξετάσουμε σήμερα, αυτή του Γερμανού Ρίτσαρντ Σέρινγκερ. 

Ο Σέρινγκερ γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1904 στο Άαχεν της Γερμανίας. Ο πατέρας του, Έρνστ Σέρινγκερ, ήταν αξιωματικός του πρωσικού στρατού ο οποίος σκοτώθηκε στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Από μικρή λοιπόν ηλικία ο Ρίτσαρντ διαποτίστηκε με τις εθνικιστικές, πατριωτικές και μιλιταριστικές ιδέες. Κάτω από αυτές τις ιδέες πολέμησε ενάντια στους Ρηνανέζους αυτονομιστές το 1922/23 και συμμετείχε στην αποτυχημένη απόπειρα της «Μαύρης Ράιχσβερ» να ανατρέψει την Δημοκρατία της Βαϊμάρης το 1924. 

Την 1η Απριλίου 1924, εντάχθηκε στο 5ο Σύνταγμα Πυροβολικού της Ράιχσβερ στο Ούλμ όπου και προβιβάστηκε σε αξιωματικό. Τότε ξεκίνησε και η εμπλοκή του με ριζοσπαστικούς εθνικιστικούς κύκλους και κύριως με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα. Σε συνενόηση με δύο ακόμη εθνικοσοσιαλιστές αξιωματικούς, τον Χάνς Λούντιν και τον Χάνς Βένντ, διέδιδαν την εθνικοσοσιαλιστική προπαγάνδα σε στρατιώτες και αξιωματικούς του σώματος του Ούλμ, διένειμαν φυλλάδια και καλούσαν τους άνδρες του σώματος να μην πυροβολήσουν σε περίπτωση «εθνικής, λαϊκής εξέγερσης του NSDAP» αλλά να συμπαραταχτούν με τους επαναστάτες. 

Μόλις έγινε γνωστή η προπαγάνδα αυτή, οι τρείς αξιωματικοί συνελήφθησαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη, γνωστή ως Δίκη του Ούλμ, στην οποία κλήθηκε και ως μάρτυρας υπεράσπισης ο Αδόλφος Χίτλερ. Οι εθνικοσοσιαλιστές στρατιωτικοί κατηγορήθηκαν για εσχάτη προδοσία, ενώ ο Χίτλερ, έχοντας ξεκινήσει την αναδίπλωση της στρατηγικής του Κόμματος - από την επαναστατική ανατροπή της βαϊμαρικής δημοκρατίας σε αναγνωρίση των αστικών συνταγματικών θεσμών και υποταγή σε αυτούς - έδωσε όρκο νομιμότητας μπροστά τους δικαστές, αποκηρύσσοντας την επαναστατική πάλη και υιοθετώντας την τακτική της πλήρους νομιμότητας. Το δικαστήριο εν τέλει επέβαλε ποινή φυλάκισης 18 μηνών στους εθνικοεπαναστάτες αξιωματικούς, ενώ το NSDAP απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες. 

Ο Χίτλερ στην Δίκη του Ούλμ

Εδώ ξεκινάει και το ζουμί της υπόθεσης για το πρόσωπο το οποίο εξετάζουμε. Στην φυλακή ο Σέρινγκερ ήρθε σε επαφή με συνκρατουμένους του επαναστάτες κομμουνιστές και στις 18 Μαρτίου 1931 έκανε το αποφασιστικό βήμα της αναγνώρισης των στόχων του KPD και της απομάκρυνσης από τις μέχρι τότε εθνικοσοσιαλιστικές του ιδέες. Είναι όμως όντως έτσι; Απομακρύνθηκε ο Σέρινγκερ πράγματι από τις εθνικοσοσιαλιστικές του απόψεις ή μήπως το NSDAP εγκατέλειψε τον επαναστατικό εθνικό και σοσιαλιστικό αγώνα, σε μία εποχή που το KPD εξέφραζε πολύ περισσότερο τα επαναστατικά εθνικοαπελευθερωτικά και σοσιαλιστικά αιτήματα; Αηδιασμένος από την εγκατάλειψη της επαναστατικής πάλης και τον συμβιβασμό με την γερμανική αστική τάξη ο Σέρινγκερ θα αποκηρύξει το NSDAP και θα συντάξει μία δήλωση συστράτευσης με το Κομμουνιστικό Κόμμα, η οποία διαβάστηκε στο Ράιχσταγκ από τον βουλευτή του KPD, Hans Kippenberg. Η στάση του αυτή θα εντείνει τις διώξεις του από το καθεστώς, με το Δικαστήριο της Λειψίας να τον καταδικάζει εκ νέου για «εσχάτη προδοσία», αυξάνοντας την ποινή του ενώ συγχρόνως θα σχηματιστούν κομμουνιστικές επιτροπές οι οποίες θα αξιώνουν την αποφυλάκιση του. Τελικά στις 22 Φεβρουαρίου 1933 ο Σέρινγκερ θα λάβει χάρη από τον Προέδρο του Ράιχ, Χίντενμπουργκ, ύστερα από πιέσεις των πρώην κομματικού του συντρόφου και νυν αξιωματικού των SA, Hanns Ludin. 

Μετά την αποφυλάκιση του ο Σέρινγκερ θα διάξει ειρηνικό, οικογενειακό βίο μέχρι την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όπου υπηρέτησε στην Γαλλία, το Ανατολικό Μέτωπο και ξανά στην Γάλλια, όταν και συνελήφθη ξανά, αυτή την φορά ως αιχμάλωτος πολέμου των Αμερικανών. 

Το φθινόπωρο του 1945 έγινε μέλος του KPD και εργάστηκε για το «Πρόγραμμα Εθνικής Επανένωσης της Γερμανίας», για το οποίο και καταδικάστηκε σε στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων και δύο έτη φυλάκισης, μετά την απαγόρευση του KPD από το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Δυτικής Γερμανίας το 1956. Λόγω ασθένειας δεν εξέτισε την ποινή του, ενώ από το 1972 εώς το 1982 ήταν μέλος του Τοπικού Συμβουλίου του κόμματος DKP (νόμιμη μετέξελιξη του KPD) στο Kösching και  μέρος της Εκτελεστικής Επιτροπής μέχρι τον θάνατο του. Πέθανε στο Αμβούργο στις 9 Μαΐου 1986 κατά την διάρκεια του Συνεδρίου του DKP. 

Ο Σέρινγκερ βρισκόταν σε τακτική επαφή με τον διανοούμενο και συγγραφέα Έρνστ Γιούνγκερ, από τον οποίον ζήτησε ανεπιτυχώς το 1983 να καταδικάσει την «Διπλή Απόφαση» του ΝΑΤΟ. Στην κηδεία του, ο Γιούνγκερ κατέθεσε στεφάνι με την επιγραφή «Στον παλιό φίλο!».

«Aufbruch»: Μετατρέποντας τους Εθνικιστές σε Κομμουνιστές

 

Πρόλογος ARPLAN

Μεταξύ 23 Σεπτεμβρίου και 4 Οκτωβρίου 1930, τρείς νεαροί αξιωματικοί της γερμανικής Ράιχσβερ δικάστηκαν στο δικαστήριο της Λειψίας με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Οι τρείς υπολοχαγοί Richard Scheringer, Hans Ludin και Hans Wendt διέδιδαν για αρκετούς μήνες εθνικο - επαναστατική προπαγάνδα μεταξύ των αξιωματικών του 5ου Συντάγματος Πυροβολικού στο Ούλμ. Τους ενθάρρυναν «να μην πυροβολήσουν σε περίπτωση εθνικής εξέγερσης του Λαού», αλλά αντ'αυτού, αν συμβεί κάτι τέτοιο, να συμπαραταχθούν ενεργά στο πλευρό των επαναστατών, «να ενταχθούν στην εξέγερση και να γίνουν ο πύρηνας του Λαϊκού Στρατού του Μέλλοντος!». Η «Δίκη του Ούλμ» που αφορά αυτούς τους νεαρούς εθνικοεπαναστάτες αξιωματικούς έγινε ένα διαβόητο γεγονός στην περίοδο της Βαϊμάρης (ο Χίτλερ είχε παραστεί ως μάρτυρας) αλλά ακόμη πιο διαβόητη ήταν η συνέχεια της. Στις 27 Φεβρουαρίου 1931, σχεδόν πέντε μήνες μετά την επιβολή ποινής 18μηνης φυλάκισης στους κατηγορούμενους, ο Richard Scheringer ανακοίνωσε δημόσια ότι εγκαταλείπει τον ριζοσπαστικό εθνικισμό και ότι αποφασίζει να μεταστραφεί στον κομμουνισμό. Η δήλωση του διαβάστηκε από ένα μέλος του KPD (Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας) στο Ράιχσταγκ στις 18 Μαρτίου. (Περισσότερα για την υπόθεση Σέρινγκερ ΕΔΩ). Οι κομμουνιστές θεώρησαν την μεταστροφή του Σέρινγκερ ως σημαντική νίκη και έσπευσαν να την ενσωματώσουν στην προπαγανδιστική «εθνική και κοινωνική» γραμμή τους. Μία στρατηγική που στόχευε να κερδίσει τους απογοητευμένους εθνικιστές στον μαρξισμό - λενινισμό μέσω μίας κομμουνιστικής οικειοποίησης του εθνικιστικού λόγου και αισθητικής. Για τον σκοπό αυτό τον Ιούλιο του 1931 κυκλοφόρησε ένα νέο προπαγανδιστικό περιοδικό το «Aufbruch: Kampfblatt im Sinne des Leutnant a.D. Scheringer» που μεταφράζεται ως «Η Αφύπνιση: ένα μαχητικό περιοδικό στο πνεύμα του Υπολοχαγού Σέρινγκερ». Το «Aufbruch» στόχευε στα μέλη του NSDAP, των S.A, των Stahlhelm, Wehrwolf και άλλων εθνικιστικών οργανώσεων, προβάλλοντας το όνομα του Σέρινγκερ μαζί με μία εθνικομπολσεβικική γλώσσα, σε μία προσπάθεια να οικοδομήσει ένα κοινό έδαφος μεταξύ εθνικιστών και μαρξιστών επαναστατών. Τα άρθρα του «Aufbruch» κάλυπταν στρατιωτικές εξελίξεις όσον αφορά τον Σοβιετικό Κόκκινο Στρατό, την επαναστατική στρατηγική στην Κίνα, την έννοια του έθνους στην σοσιαλιστική θεωρία, ή τα ανεπαρκή σοσιαλιστικά - επαναστατικά διαπιστευτήρια των εθνικιστών ηγετών. Όλα αυτά τα επιχειρήματα αποσκοπούσαν στο να προσελκύσουν ένα ριζοσπαστικό - εθνικιστικό κοινό και να το κάνουν να συμπαθήσει τον γερμανικό κομμουνισμό. Τα δύο παρακάτω άρθρα προέρχονται από την πρώτη έκδοση του «Aufbruch» και δίνουν μία ιδέα και μία γεύση: το πρώτο άρθρο (χωρίς τίτλο) είναι ουσιαστικά μία δήλωση του σκοπού του περιοδικού και το δεύτερο είναι η εξομολόγηση ενός ανώνυμου υποτιθέμενου πρώην μέλους του NSDAP που εξηγεί γιατί ο ίδιος μαζί με άλλους συντρόφους αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το κόμμα και να ενταχθούν στο KPD.

Πρόλογος «ΜΑΥΡΕΣ ΛΕΓΕΩΝΕΣ»

Τόσο καιρό παρατηρούμε ενδιαφέροντα άρθρα προερχόμενα από την «δεξιά» που προσπαθούν να ρίξουν γέφυρες με σοσιαλιστές επαναστάτες της «απέναντι πλευράς» και μέσα σε εθνικομπολσεβικικά, αναρχοεθνικιστικά πλαίσια να αναζητήσουν μία λαϊκή εξέγερση που θα ανατρέψει τις αστικές τάξεις και το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Εδώ παρατηρούμε το αντίστροφο. Μία ενδιαφέρουσα προσπάθεια από την άλλη μεριά για προσαιτερισμό των ριζοσπαστών εθνικιστών, προερχόμενη από το «ιδεολογικοπολιτικό καμίνι» της Βαϊμαρικής Γερμανίας. Μία απόπειρα να ενταχθούν ριζοσπαστικοί εθνικοεπαναστάτες σε ένα μαρξιστικό - λενινιστικό λόγο, αποκαθαρμένο από τις κοσμοπολίτικες αστικές αλλοτριώσεις και προσανατολισμένο στην ιδέα της εθνικής ανεξαρτησίας, εθνικής ελευθερίας και λαϊκής κυριαρχίας. Παράλληλα βλέπουμε μία καταδική των ακροδεξιών κομμάτων και ηγεσιών που προσκυνούν όλο και περισσότερο την αστική πολιτική, την καπιταλιστική οικονομία και τις φιλελεύθερες ολιγαρχίες της Δύσης. Αναλογίες αρκετά ισχυρές με το σήμερα, ειδικά για χώρες όπως η δική μας που αποτελεί ασθενή κρίκο του ιμπεριαλιστικού συστήματος, υποταγμένη στους τοκογλύφους των Δυτικών Χρηματιστηρίων και με το σύνολο του λαϊκού πλούτου στα χέρια των πλουτοκρατών. Η ανάγκη για ισχυρό λαϊκό, σοσιαλιστικό, πατριωτικό κίνημα με προτάγματα την κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική ανεξαρτησία, με κοινή επαναστατική βάση και χωρίς δογματικά κολλήματα, είναι πιο ισχυρή από ποτέ!

«Εθνοσύντροφοι!

Σε αυτή την τόσο κρίσιμη ώρα, απευθυνόμαστε σε εσάς, τους πρώην αξιωματικούς και ηγέτες των εθνικιστικών ενώσεων:

Η δυστυχία του Λαού μας αυξάνεται τρομερά! Όλο και μεγαλύτερα τμήματα των μαζών εξαναγκάζονται σε φτωχοποίηση από το καπιταλιστικό σύστημα. Εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες αποχωρίστηκαν τα σπίτια τους και τις φάρμες τους. Εκατομμύρια ανθρώπων έχουν κυριευτεί από την ανάγκη να εξασφαλίσουν μία πενιχρή ύπαρξη. Εκατομμύρια εργάτες και εργαζόμενοι χωρίς δουλειά και ψωμί. Εκατοντάδες χιλιάδες πτυχιούχοι και διανοούμενοι δεν έχουν την ευκαιρία να βγάλουν τα προς το ζήν. 

Οι κυρίαρχες καπιταλιστικές δυνάμεις προσπαθούν να ελέγξουν τον κρατικό μηχανισμό οδηγώντας τον σε περισσότερες βάρβαρες περικοπές μισθών και παροχών. Μείωση της φροντίδας στους ασθενείς και τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Περικοπή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και των επιδομάτων πολέμου. Περιορισμός των επιδομάτων ανεργίας. Aέναη εισαγωγή νέων φόρων και νέων μεθόδων καταναγκασμού. Το βάρος της συνεισφοράς στο δημόσιο ταμείο μετακυλίζεται πλήρως στα εργατικά στρώματα του Λαού. Η ελευθερία της έκφρασης καταπνίγεται μέσω του αδίστακτου τρόμου και κάθε διαμαρτυρία των μάζων καταστέλλεται με φασιστικές μεθόδους.

Εν τω μεταξύ, το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, προετοιμάζεται για έναν παρεμβατικό πολέμο εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να επανενσωματώσει στο καπιταλιστικό σύστημα την οικονομική επικράτεια που σήμερα ανθίζει ως αποτέλεσμα της υλοποίησης του σοσιαλισμού. Οι εκμεταλλευτές κάνουν ότι είναι δυνατό για να υποκινήσουν τον Γερμανικό Λαό εναντίον της Ανατολής, θέτοντας τον στην υπηρεσία του ληστρικού κεφαλαίου και του παγκόσμιου καπιταλισμού. Με αυτόν τον τρόπο, οι καπιταλιστές, ελπίζουν να ξεφύγουν για άλλη μία φορά από τις σημερινές δυσκολίες και να δημιουργήσουν μία διέξοδο για την αυξανόμενη οργή των μαζών. Εάν εκπληρωθεί αυτό το εγκληματικό σχέδιο, τότε κάθε ελπίδα για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση του Γερμανικού Λαού θα καταστραφεί. Η ελευθερία μας μπορεί να διασφαλιστεί μόνο σε συνεργασία με το πρώτο ελεύθερο, εργατικό και αγροτικό κράτος της Γης, την Σοβιετική Ένωση! Η αντίθετη διαδρομή θα μας οδηγήσει στην υποδούλωση και την επ'αόριστον διαιώνιση της καπιταλιστικής δουλείας.

Η δραματικά επιδεινούμενη κατάσταση, απαιτεί ανελέητη και αποφασιστική δράση από όλους εκείνους των οποίων οι προθέσεις προς τον Λαό είναι ειλικρινείς. Ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς, ο Στράσσερ, ο Στένες και ο Σέλντ δεν συγκαταλέγονται σε αυτούς. Είναι προδότες της εθνικής και σοσιαλιστικής υπόθεσης! Βοηθούν τον Μπρύνινγκ και τους Σοσιαλδημοκράτες. Αντί να ηγούνται μίας καταιγίδας ενάντια στο σύστημα, οδηγούν τα καλύτερα στοιχεία του Λαού μας σε αντεπαναστατικές ατραπούς! Μεγάλα τμήματα της νεολαίας, στρατιώτες, εργάτες και διανοούμενοι που συνηθίζαν να ακολουθούν αυτούς τους δημαγωγούς, το έχουν αναγνωρίσει! Ο αγρότης, επίσης, κάτω από την πίεση της υπερβολικής φτωχοποίησης, συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο ότι η θέση του στον αγώνα για την ελευθερία πρέπει να βρίσκεται στο πλευρό της επαναστατικής εργατικής τάξης. 

Τώρα είναι καιρός να αποτινάξουμε όλες τις αστικές προκαταλήψεις! Τώρα είναι καιρός να βαδίσουμε στον επαναστατικό δρόμο του Λένιν! Ο Σέρινγκερ μας έδωσε το παράδειγμα. Στις 18 Μαρτίου, τοποθετήθηκε ανεπιφύλακτα κάτω από τα λάβαρα του μαχόμενου προλεταριάτου! 

Εθνικιστές! Εκατοντάδες από τις τάξεις σας στέκονται ήδη πίσω μας σήμερα. Αύριο θα γίνουν χιλιάδες. Κουράγιο σύντροφοι! Αν μπορείτε ξεπεράστε μας, αποδίδοντας δικαιοσύνη σε αυτή την ιστορική ώρα! Τότε η Ελευθερία και η Νίκη θα είναι δική μας!»

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Η ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟ ΧΤΕΣ

«Ως γιοι της γερμανικής μεσαίας τάξης, μεγαλώσαμε στα ταραγμένα χρόνια του 1914 - 1918, όταν οι πατεράδες μας και τα αδέρφια μας πολεμούσαν και σκοτώνονταν στην πρώτη γραμμή του Παγκοσμίου Πολέμου. Το Kaiserreich κατέρρευσε. Μετά ήρθαν οι Βερσαλλίες, η σκλαβιά του Λαού μας και ο πληθωρισμός, μέσω του οποίου οι οικογένειές μας –και εμείς μαζί τους– προλεταριοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Η ηγεσία του κράτους, τα ανώτερα στρώματα των πλουσίων και των προνομιούχων, γονάτισαν και αποδέχτηκαν την νέα κατάσταση. Όλο το βαρύ φορτίο των φόρων και της συνεισφοράς επιβλήθηκε στις πλατιές μάζες του Λαού ενώ τα κομμάτια της πατρίδας μας πουλήθηκαν ένα - ένα στο διεθνές καπιταλιστικό κεφάλαιο.

Εν τω μεταξύ, εμείς οι νέοι συνεχίζαμε μόνοι μας την εθνική αντίσταση. Στη Ρηνανία, στην περιοχή του Ρουρ, στην Άνω Σιλεσία. Όλο αυτό φαινόταν ως μία εξέγερση στα μάτια των κυρίαρχων τάξεων! Οι αστοί δεν μπορούσαν να το αποδεχτούν. Μας μαχαίρωσαν πισώπλατα, μας παρέδωσαν στη δικαιοσύνη των ιμπεριαλιστικών νικητών - κρατών, μας έκλεισαν στις φυλακές. Αλλά όταν ήρθε η ώρα να καταστείλουμε το εξεγερμένο προλεταριάτο, για τις κακουχίες του οποίου γνωρίζαμε ελάχιστα, τότε ξαφνικά ήμασταν οι σωστοί. Τότε η λέξη «εθνικιστής» έπαψε να ακούγεται υποτιμητικά, τότε γίναμε πάλι «ήρωες». Και σαν ανόητοι που ήμασταν, επιτρέψαμε να μας εκμεταλλευτούν για να προστατεύσουμε την «δημόσια τάξη». 

Αφήσαμε τους εαυτούς μας να χρησιμοποιηθούν ως αστυνομική δύναμη των εκμεταλλευτών, ως υπερασπιστές του κράτους των Βερσαλλιών και πιστεύαμε ότι με αυτόν τον τρόπο υπερασπιζόμασταν την ελευθερία. Μόλις εκπληρώσαμε το καθήκον μας, τα όπλα αφαιρέθηκαν ξανά από τα χέρια μας –όπου χρειάστηκε υπό τον εξαναγκασμό της κρατικής εξουσίας– και για άλλη μια φορά γίναμε οι ανώριμοι επαναστάτες με τους όποιους ο έντιμος αστός κουνούσε απλώς το κεφάλι του και ανασήκωνε τους ώμους του. Για άλλη μία φορά ήμασταν αντιμέτωποι με τον αστυνομικό τρόμο!

Με τα χρόνια αλλάξαμε. Σιγά σιγά οι εξεγερμένοι έγιναν επαναστάτες. Αρχικά, χάσαμε την πίστη μας σε εκείνες τις αρχές που έλεγαν «εθνική απελευθέρωση» και εννοούσαν την «προστασία της ιδιοκτησίας». Ο πατριωτισμός των γερόντων έγινε για εμάς ένα βδέλυγμα. Οι «ηγέτες», των οποίων η μεγαλύτερη φήμη ήταν η τήρηση του νόμου και της τάξης, αντιμετωπίζονταν από εμάς με πικρή περιφρόνηση. Μάθαμε να μισούμε αυτό το σύστημα το οποίο δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από το να συλλέγει φόρους, να προστατεύει τους κερδοσκόπους και τους εκμεταλλευτές και να ψηφίζει νόμους για την καταστολή του Λαού. Η οικονομική μας κατάσταση, η οποία είχε γίνει τελείως διαφορετική από αυτή των πατέρων μας εξαιτίας της λεηλασίας της μεσαίας τάξης από τον μονοπωλιακό καπιταλισμό, μας δίδαξε να κατανοούμε τα δεινά του προλεταριάτου, τη δεινή θέση αυτού του λαϊκού στρώματος στο οποίο τώρα ανήκουμε, τα δεινά μιας τάξης που ζει εδώ και δεκαετίες σε πολύ χειρότερες συνθήκες από ό,τι εμείς εδώ και λίγα χρόνια.

Η σιωπηρή σύνδεση μεταξύ των εθνικών και κοινωνικών αιτημάτων άρχισε να μας κυριεύει, ακόμα κι αν δεν είχαμε ακόμη κατανοήσει την τελική τους σημασία. Στα εργοστάσια, στα ορυχεία και στους στρατώνες, στα ταμεία ανεργίας και στους επαρχιακούς δρόμους, γνωρίσαμε και σεβόμασταν τους εργάτες της βιομηχανίας και της γεωργίας. Ήμασταν έτοιμοι να πολεμήσουμε δίπλα τους, ώμο με ώμο. Κι όμως δεν βρήκαμε το δρόμο μας προς την κόκκινη σημαία, γιατί ήμασταν ακόμα πολύ δεμένοι με το χθες. Δεν γνωρίζαμε τον επαναστατικό μαρξισμό-λενινισμό, αλλά ξέραμε τον θρύλο της «πισώπλατης μαχαιριάς» (Dolchstoßlegende). Δεν εμπιστευόμασταν το επαναστατικό προλεταριάτο όταν επρόκειτο για την εθνική απελευθέρωση, που για εμάς ήταν πάντα η ύψιστη αρχή. Αυτή η δυσπιστία τροφοδοτήθηκε από το γεγονός ότι μεγάλες μάζες των εργαζομένων, που παρέμεναν πολιτικά αβέβαιες, αγνοούσαν το εθνικό ζήτημα, λόγω της καταστροφικής επιρροής της Σοσιαλδημοκρατίας αλλά και της τρομερής κοινωνικής τους κατάστασης.

Μετά ήρθε η ώρα του μεγάλου δημαγωγού, του Χίτλερ! Βγήκε μπροστά με το επαναστατικό σύνθημα: «Εθνική και κοινωνική απελευθέρωση». Σκίσιμο των συμφωνιών ειρήνης, τσάκισμα της δουλείας των τόκων, καταπολέμηση του εβραϊκού εμποροκρατικού πνεύματος (Händlergeist), εξάλειψη του εισοδήματος που δεν προέρχεται από εργασία, εξοπλισμός των πλατιών μαζών, εξέγερση κατά των Βερσαλλιών, παροχή ευκαιριών για την ελεύθερη ανάπτυξη των δυνάμεων και των ταλέντων κάθε ανθρώπου, ψωμί και δουλειά για ολόκληρο τον Λαό. Οι εθνικοσοσιαλιστές ηγέτες χτυπούν το τύμπανο, μιλούν και γράφουν, διοργανώνουν συναντήσεις. Αυτά ήταν τα ιδανικά μας! Πιστέψαμε ότι εδώ γεννιέται ένα επαναστατικό, νεανικό - λαϊκό κίνημα, ότι εδώ θα πολεμήσουμε για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Με ενθουσιασμό ενταχθήκαμε στο NSDAP, κουβαλήσαμε τις σημαίες της σβάστικας, βρεθήκαμε σε νοσοκομεία και φυλακές, με ακλόνητη πεποίθηση θεωρούσαμε ότι υπηρετούσαμε έναν δίκαιο σκοπό. Ήταν η τελευταία τερατώδης απάτη της οποίας πέσαμε θύματα! Ήταν η τελευταία φορά που υπηρετήσαμε το χτές!

Μετά από μερικές προσποιητές μάχες «ενάντια στο σύστημα», το NSDAP έδειξε το αληθινό, φασιστικό[1] του πρόσωπο. Το επαναστατικό κίνημα μετατράπηκε σε ένα «εθνικοφιλελεύθερο» νόμιμο πολιτικό κόμμα. Οι ηγέτες του, που υποτίθεται ότι είχαν μπεί μπροστά για την απελευθέρωση του Λαού, εντάχθηκαν στο κοινοβούλιο και έγιναν ένα με την καπιταλιστική πολιτική. Ψήφισαν κατά των ειδικών φόρων για τους εκατομμυριούχους και τους μεγαλο-καπιταλιστές, υπέρ επιδοτήσεων σε εβραϊκές εταιρείες όπως η «Mansfeld A.G», υπέρ της αύξησης του μισθού των κυβερνητικών υπαλληλών, κατά της αναστολής πληρωμών του «Σχεδιού Young», κατά της εξόδους της Γερμανίας από την Κοινωνία των Εθνών, κλπ. Στην Θουριγγία και το Μπρούνσγουικ χρησιμοποιήσαν την δύναμη τους για να καταστείλουν τον επαναστατημένο Λαό, για να εισπράξουν φόρους για λογαριασμό της δημοκρατίας και για να δώσουν στους έκπτωτους πρίγκιπες εκατομμύρια μάρκα ως αποζημίωση. Ο ανώτατος Φύρερ, ο ίδιος ο Χίτλερ, διαπραγματεύτηκε με την βαριά βιομηχανία, αναγνώρισε τα διεθνή χρέη, ορκίστηκε στο κράτος της Βαϊμάρης και επανειλημμένα αποκήρυξε την επανάσταση και τον αγώνα για απελευθέρωση. Για να μπορέσει να συμμετέχει το κόμμα σε ενδεχόμενο κυβερνητικό συνασπισμό, ταπεινωσε τον ευατό του σαν υποτακτικό σκύλο, μπρόστα στα έκτακτα διατάγματα του Μπρύνινγκ. Η ατομική ιδιοκτησία και η καπιταλιστική οικονομική τάξη αναγνωρίστηκαν άνευ όρων!

Τα κομματικά άνακτορα και οι μισθοί των πολιτικών του κόμματος οφείλονται στις ελπίδες των λαϊκών στρωμάτων, του προλεταριάτου! Όποιος τόλμησε να αντιταχθεί στην νέα πορεία αποβλήθηκε ως μπολσεβίκος. Μπουλούκια αστών ξεχύθηκαν ξαφνικά προς το κόμμα, βάζοντας την δική τους σφραγίδα στο κίνημα! Προκείμενου να συνεχιστεί η εξαπάτηση των επαναστατικών οπαδών, χρησιμοποιήθηκαν περαιτέρω κούφιες φράσεις που ανήγαγαν το κόμμα σε αυτοσκοπό και καθιστούσαν τον Χίτλερ ημίθεο. Ωστόσο, πλέον, όλη η ορμή του κόμματος, όλη η αγκιτάτσια και όλη η προπαγάνδα στρέφονται ενάντια στο επαναστατικό προλεταριάτο, ενάντια στους φτωχούς και λιμοκτονούντες εθνοσυντρόφους, που σύμφωνα με το φασιστικό σχέδιο, στο μέλλον θα κατατροπωθούν από την πλήρη κρατική εξουσία. Τα πράγματα έχουν ακριβώς όπως τα έθεσε ο λοχαγός Γκέρινγκ, σε μία μαζική συνάντηση στο Hackerbraukeller του Μονάχου: 

«Εάν οι κομμουνιστές δεν σας κρεμάσουν, εσάς μαζί με τις τσάντες με τα χρήματα σας, κάποια μέρα από τους φανοστάτες, τότε μπορείτε να  μας ευχαριστήσετε! Δεν μας αρέσει να σας προστατεύουμε αλλά το κάνουμε γιατί σεβόμαστε όσους έχουν γερμανικό αίμα, ακόμη και αν αυτό ρέει σε άθλιες φλέβες!»

Αυτό είναι το NSDAP του 1931! Χρησιμοποιεί τους επαναστάτες οπαδούς του για να προστατεύσει τις «τσάντες με τα χρήματα» - αυτός είναι ο απώτερος στόχος των εθνικοσοσιαλιστών «ηγετών της ελευθερίας»! Αυτό είναι το μόνο που τους έχει απομείνει. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα περισσότερο γιατί βρίσκονται υπό την ολική ομηρία του καπιταλισμού και της Δύσης!

Λίγοι από εμάς, από εμάς που προερχόμαστε από την μεσαία και μικροαστική τάξη, το έχουμε αναγνωρίσει μέχρι τώρα. Χιλιάδες εξακολουθούν να κυματίζουν τις σημαίες με την σβάστικα μαζί με την αόριστη, βαρετή δίψα τους για την «ελευθερία», όπως κάποτε έτρεχαν πίσω από τις τυμπανοκρουσίες των αντιδραστικών οργανώσεων! Εξακολουθούν να μένουν προσκολλημένοι στο χτές με το οποίο εμείς έχουμε διαρρήξει όλους τους δεσμούς μας!

Έχουμε κάνει το τελευταίο βήμα! Έχουμε αναγνωρίσει ότι υπάρχει μόνο ένα απελευθερωτικό μέτωπο: το μέτωπο των επαναστατημένων αγροτών, εργατών, στρατιωτών! Γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να βοηθηθούμε από κανέναν Φύρερ ή κόμμα, αλλά μόνο από μία λαϊκή επανάσταση ενάντια στο κυρίαρχο σύστημα και οτιδήποτε συνδέεται με αυτό: λαϊκή επάνασταση ενάντια στην καταπίεση και εκμετάλλευση κάθε είδους, επαναστατικό πόλεμο ενάντια στις Δυνάμεις των Βερσαλλιών σε συμμαχία με την Σοβιετική Ένωση! Μάθαμε να περιφρονούμε τους εθνο-πατέρες «Φύρερ», με την πλατωνική αγάπη τους για την ελευθερία και τον σοσιαλισμό που σταματάει στα πορτοφόλια τους! Απεχθανόμαστε τους χλιαρούς και ανενθουσίαστους τύπους των οποίων το «εθνικό» πνεύμα συνθηκολογεί μπροστά στην επανάσταση, εκείνους τους άθλιους που δεν τολμούν να κοιτάξουν την πραγματικότητα στα μάτια, που προτιμούν να μείνουν υπηρέτες της Δύσης παρά να πολεμήσουν στο πλευρό των μπολσεβίκων για την ελευθερία! Για εμάς δεν μπορούν να υπάρξουν άλλοι συμβιβασμοί. Δεν υποτασσόμαστε στις αρχές του χτές και δεν αναμένουμε τον «ισχυρό άνδρα» του άυριο. Αντ΄αυτού προχωρούμε μπροστά! Καθιστώντας αβλαβή την κυρίαρχη τάξη των εκμεταλλευτών, εθνικοποιώντας τα εργοστάσια, τα ορυχέια, τις τράπεζες και την Γή του Λαού, ακυρώνοντας όλες τις υποχρεώσεις προς το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, απελευθερώνοντας την αγροτιά από τα εξοντωτικά χρέη και τα φορολογικά της βάρη. Εξοπλίζωντας τις μάζες! Συμμαχώντας με την Σοβιετική Ένωση! Σχίζοντας τις επιταγές της ειρήνης και οικοδομώντας το ελεύθερο, σοσιαλιστικό, μεγαλογερμανικό εργατικό κράτος - αυτά είναι τα ατσάλινα, αδυσώπητα αιτήματα μας! Αδιάκοπος αγώνας ενάντια σε οτιδήποτε αντιτίθεται σε αυτές μας τις απαιτήσεις - αυτό είναι το καθήκον μας! Δείχνουμε τον δρόμο στους συντρόφους μας, που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούνται ως όργανα της αντεπανάστασης και ανοίγουμε μάζι τον δρόμο προς την νίκη! 

Οι φασίστες αρχηγοί, οι γραφειοκράτες και οι καπιταλιστές, όλοι μας μισούν! Τρέμουν μπροστά στο αυξανόμενο, επαναστατικό, ενιαίο μέτωπο! Κλαψουρίζουν στον τύπο για την «ριζοσπαστικοποίηση» και την μετατόπιση των επαναστατικών στοιχείων από κάθε στρατόπεδο προς τον μπολσεβικισμό!  Ξέρουν ποιος είναι ο θανάσιμος εχθρός τους! Μπορούν να πολεμήσουν εναντίον μας, μπορούν να μας τρομοκρατήσουν και να μας απαξιώσουν, αλλά εμείς δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε! Έχουμε αφήσει το χτές με όλες τις αναστολές του πίσω μας. Μπροστά μας βρίσκεται μονάχα η επανάσταση και η Νέα Γερμανία!»

[1]: Εδώ ο «φασισμός» δεν χρησιμοποιείται στα πλαίσια της αστικής αντιφασιστικής ή αντεπιστημονικής και ανόρθολογης μαρξιστικής εννοιολόγησης. Με τον όρο «φασισμός» εννοείται, με αρνητικό πρόσημο, η συνθηκολόγηση του ιταλικού φασιστικού καθεστώτος με το μεγάλο κεφάλαιο και την μοναρχοδεξιά αντίδραση. Δείχνει ότι το NSDAP βαδίζει στον ίδιο δρόμο και ότι αν έρθει στην εξουσία δεν θα εφαρμόσει ριζοσπαστικά, επαναστατικά αιτήματα αλλά θα συμβιβαστεί με το κεφαλαιοκρατικό, αστικό κατεστημένο.

ΠΗΓΗ