Franco Freda: Μονόλογοι

 

«Νομίζω ότι αποκάλεσα «γηραιά πόρνη», μία κάποια Ευρώπη. Είναι αλήθεια ότι

οι σύντροφοι μου και εγώ απεχθανόμαστε την σύγχρονη Ευρώπη - την Ευρώπη

που είδε την αστική τάξη να «απελευθερώνεται» από τις πολιτικοθρησκευτικές

δομές της φεουδαρχίας και να επιβάλει, σταδιακά, κατά την διάρκεια μίας 

διαδικασίας εκκοσμίκευσης που διήρκεσε αρκετούς αιώνες, την δική της ταξική ηγεμονία. Απεχθανόμαστε την Ευρώπη του εμπορίου, της οικονομίας της αγοράς 

και ως εκ τούτου, του φιλελεύθερου πολιτισμού (ολιγαρχικού πρώτα, δημοκρατικού αργότερα). Αφού έχει προσβληθεί - και, το χειρότερο, έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο - από όλες τις ιδεολογικές μολύνσεις που επηρεάζουν τον σύγχρονο κόσμο, αυτή η Ευρώπη έχει υποβαθμιστεί περαιτέρω σε μία αποικία των ΗΠΑ - από πολιτιστική, πολιτική, οικονομική και στρατιωτική άποψη. Πιστεύουμε ότι η Ευρώπη πρέπει πρώτα απ 'όλα να θεραπευτεί από την αμερικανική ασθένεια - αλλά δεν πιστεύουμε καθόλου ότι η αποτελεσματική θεραπεία συνίσταται σε κάποιες επιθέσεις στις βάσεις των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων που φρουρούν την Ευρώπη. Η μόνη ριζοσπαστική θεραπεία μπορεί να προέλθει από μια εσωτερική απόρριψη των «αξιών» του αμερικανικού πολιτισμού, από μια συνειδητή επιστροφή στην ουσία των αρχικών αξιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού».  

«Απλώς ανοιξάμε την πόρτα που μας εισηγάγε, εδώ και αρκετά χρόνια, στην απόρριψη του σύγχρονου υλισμού, στις πιο διαβολικές του εκδηλώσεις: τον καπιταλισμό και τον μαρξιστικό σοσιαλισμό. Και έχουμε δείξει συμπάθεια (και μερικές φορές νεανικό ενθουσιασμό) προς τις εμπειρίες και τα πειράματα που διεξήγαγαν ορισμένοι λαοί - προχτές η Κίνα της «πολιτιστικής επανάστασης», χτές η Λιβύη του Καντάφι (έχετε διαβάσει το μικρό «Πράσινο Βιβλίο» του;) σήμερα ειδικά το Ιράν της Ισλαμικής Επανάστασης - που στοχεύουν στην αποτοξίνωση από τις καπιταλιστικές και σοσιαλιστικές δημοκρατίες». 

«Σήμερα ωστόσο η Κίνα κινείται γρήγορα στον 

μοιραίο δρόμο του  συμβιβασμού με τον δυτικό καπιταλισμό»

«Γεννημένος υπό τη σημαία της τοκογλυφίας, ο καπιταλιστικός πολιτισμός που χαρακτηρίζει την «οικονομική εποχή» μας, οφείλει ορισμένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του όχι τόσο στους Εβραίους ως άτομα ή ως συλλογική πραγματικότητα, αλλά μάλλον σε αυτό που ο Μαρξ όρισε ως «εβραϊκό πνεύμα», σε αυτό που ένας άλλος Εβραίος, ο Όττο Βάινινγκερ, ονόμασε «εβραϊκότητα» (μια δυνατότητα εγγενής σε κάθε άνθρωπο - υποστήριζε ο Βάινινγκερ -, η εβραϊκότητα πραγματοποιήθηκε στις πιο μεγαλοπρεπείς διαστάσεις της μέσω του ιστορικού Ιουδαϊσμού). Όσοι, όπως εμείς, αγωνίζονται ενάντια σε μια κοσμοθεωρία που βασίζεται στην οικονομία, στο χρήμα, δεν μπορούν παρά να αγωνιστούν, για αυτόν τον λόγο, κατά της εβραϊκότητας. Όποιος μάχεται την «εβραϊκότητα», μπορεί να μάχεται μόνο την πολιτική θεσμική δομή της, δηλαδή τον Εβραϊσμό. Όποιος πολεμά τον Ιουδαϊσμό, επομένως, πρέπει να πολεμήσει εκείνη την αρτηριοσκληρωτική μορφή εβραϊκότητας και έκφρασης της παγκόσμιας επέκτασης του Ιουδαϊσμού που εκπροσωπείται από τον Σιωνισμό. Ο χαρακτηρισμός «αντισημίτης» που σκοπεύετε να μου εφαρμόσετε δεν μου φαίνεται κατάλληλος (πέρα από όλα, είμαι φιλοαράβας - δεν θεωρούνται οι Άραβες «Σημίτες»;). Το εβραϊκό ζήτημα σήμερα αποκτά, κατά τη γνώμη μου, μια συμβολική επιμονή: η καταπολέμηση των «αξιών» της αμερικανοποιημένης Δύσης ισοδυναμεί με την καταπολέμηση των τυπικών «αξιών» του Ιουδαϊσμού, της πεμπτουσίας του, της εβραϊκότητας - και αντίστροφα. Ο Ιουδαϊσμός, ο Αμερικανισμός, ο Σιωνισμός, ο Δυτικισμός αποκαλύπτονται ως αμοιβαία κακά, στερούμενα της δικής τους συγκεκριμένης αυτόνομης ταυτότητας, είναι ιδιαίτερα ονόματα που χαρακτηρίζουν τις εκδηλώσεις του μόνου γενικού κακού που μπορούμε να συνοψίσουμε στην έκφραση «εκφυλισμός του ανθρώπινου». 

«Οι δυνάμεις που οδήγησαν – από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά, για να υποδείξουν μια αποφασιστική στιγμή ανάπτυξης – στη δικτατορία της αστικής τάξης έχουν πλέον εξαντλήσει την κινητήρια δύναμή τους. Η τερατώδης φιγούρα τους δεν κλείνει ούτε δύο αιώνες και σέρνεται ήδη από αδράνεια και μόνο».

«Μια πολιτιστική επανάσταση που θα θεράπευε την Ευρώπη από όλες τις συνέπειες της υλιστικής μόλυνσης που αντιπροσωπεύεται από τον λεγόμενο «Δυτικό πολιτισμό», που δημιουργήθηκε από την μεταμεσαιωνική Ευρώπη. Στον πολιτικό τομέα, ένα από τα αποτελέσματα μιας τέτοιας πολιτιστικής επανάστασης θα ήταν αναμφίβολα η απελευθέρωση της Ευρώπης από τον αμερικανικό αποικισμό». 

«Λαϊκός εθνικιστής» (nazionalpopolare) σημαίνει να είσαι αντιατομικιστής, αντιορθολογιστής, αντιοικονομιστής, με την έννοια της μείωσης του αντίκτυπου που έχει η οικονομία στον σύγχρονο κόσμο».

«Η υπόθεση μιας επιχειρησιακής μονάδας με αντισυστημική λειτουργία μεταξύ της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς, που διατυπώθηκε θεωρητικά τη δεκαετία του '70 από ορισμένες ομάδες, προϋπέθετε τη βούληση να επιβεβαιωθεί ένα πραγματικό Κράτος: ο κύριος εχθρός για εμάς ήταν το αστικό σύστημα και η ανάγκη να επικεντρωθούμε ενάντια στον κοινό εχθρό μας έδωσε τη «φαντασία» να ελπίζουμε σε αυτή τη σύγκλιση, η οποία, ωστόσο, δεν μεταφράστηκε στην πράξη».

ΠΗΓΗ

    

Διαβάστε το Μέρος Β

Franco Freda: Ο πολιτικός στρατιώτης ενάντια στην παρακμή της Δύσης

 

Ένας από τους μεταπολεμικούς ριζοσπαστικούς φιλοσόφους – ακτιβιστές στην Ιταλία, ήταν ο Franco Freda. Μεγάλος διανοούμενος με σύνθετες γνώσεις και καθαρά πλατωνικός σε όλο το πνευματικό φάσμα. Αποτέλεσε ένα σημείο αναφοράς για πολλούς νεαρούς ριζοσπάστες εθνικιστές της δεκαετίας του 1960 και 1970. Έχει χαρακτηριστεί ως ο «ιδρυτής» της λεγόμενης «ναζιμαοιστικής» τάσης του 1968, αλλά οι ιδέες του παραμένουν πάντα επίκαιρες. Το σημαντικότερο έργο του “Η διάλυση του συστήματος”, θεωρείται – και είναι – καθαρά αιρετικό και …επικίνδυνο, για την δεξιούς και ακροδεξιούς, αυτούς της παραίτησης και της δουλοπρέπειας. Βαρύς, ανορθολογιστής και μελαγχολικός, με ένα είδος μηδενισμού θα έλεγα, παραμένει πάντα μια χορταστική τροφή για σκέψη. Σε σύγκριση με τον μεγάλο φιλόσοφο Evola, ο μηδενισμός του Freda υπονοούσε έναν ακτιβισμό που επιτάχυνε τη διαδικασία της παρακμής και της καταστροφής, αν όχι της Δύσης, τουλάχιστον της Ευρώπης. Αντί να συλλογιστεί αυτός ο μηδενισμός τα πολυάριθμα σημάδια που μαρτυρούσαν την αποσύνθεση μιας ολόκληρης ιστορίας και ενός πολιτισμού, ετοίμαζε και πραγματοποιούσε μια παρέμβαση στα σπλάχνα του τελευταίου, για να ολοκληρωθεί μια διαβρωτική ενέργεια: «Ο Αντιδραστικός δεν είναι νοσταλγός και δεν είναι καθόλου συντηρητικός. Και ο αντιδραστικός μηδενιστής είναι ο πολιτικός στρατιώτης που πολεμά, πρώτα και κύρια! Ο Αντιδραστικός θέλει μια επιτάχυνση, έναν τονισμό του χάους, ώστε να καταρρεύσει ολόκληρη η απάτη και ένας νέος κόσμος να ξαναδημιουργηθεί από τα ερείπια εκείνου του σύγχρονου. Απορρίπτουμε, σαν Αντιδραστικοί, την υπεράσπιση των αστικών «αξιών», στις οποίες αναμφίβολα προτιμάμε τα απόλυτα και μηδενιστικά ανοίγματα: απ’ όπου κι αν προέρχονται».

Ένας Freda γοητευμένος από τα σοσιαλιστικά και συνδικαλιστικά ρεύματα της παράδοσης του αριστερού φασισμού και με θέσεις επηρεασμένες από τον εθνικομπολσεβικισμό της Βαϊμάρης. Η κοσμοθεωρία – Weltanschauung– του Freda, δεν απέχει πολύ από έναν σοσιαλιστή και αν μη τι άλλο από έναν πληβείο φασισμό. Θέλοντας να εντοπίσει κάποια προηγούμενα αυτών των θέσεων στην κουλτούρα της «δεξιάς» του εικοστού αιώνα, ο «κομμουνισμός» του Freda μοιράστηκε τις ίδιες περιπτώσεις ενός αντιαστικού ριζοσπαστισμού, σχεδόν στη βάση του κομμουνισμού, σαν αυτόν που θεωρεί ο Ferdinand Celine, στο έργο του “Beaux draps” και η τάση της συνεργατικής περιόδου στην Γαλλία του 1940. Η διαφορά τους ήταν ότι, αν στα θεμέλια της θέσης του Céline ήταν δυνατό να εντοπιστούν περιπτώσεις εξέγερσης πληβείων, στον Freda ο «σπαρτιατικός» σοσιαλισμός του απείχε πολύ από το να πάρει αυτό το χρώμα. Και για τους δύο, η επιλογή του κομμουνισμού ως βάση, προέκυψε από την ανάγκη ρήξης με την παράδοση της δεξιάς: για τον Céline ήταν ζήτημα παροχής κοινωνικού περιεχομένου στον συνεργατισμό και ενός αντισημιτισμού συνδεδεμένου με βιολογικούς λόγους, ενώ για τον Freda ήταν ένα ζήτημα εγκατάλειψης των ουτοπιών της φιλοευρωπαϊκής παράδοσης της δεξιάς. Και οι δύο τελικά, πρόσφεραν μια φυλετική ανατροπή στον κομμουνισμό τους: ρητά και καθαρά στον Céline, που περιλαμβάνεται όμως και στον Freda.

Σε ένα άλλο κείμενο του Freda, λίγο μετά χρονολογικά από το ανατρεπτικό του βιβλίο «Η διάλυση του Συστήματος», προέκυψε πώς ο πολιτικός και κάθετος χαρακτήρας του, βασίστηκε σε μια ιεραρχική και «πλατωνικοσπενγκλεριανή» ανάγνωση του μαοϊσμού. Είναι αυτονόητο ότι ο μαοϊσμός δεν έπρεπε να γίνει αποδεκτός ως η βάση του μαρξισμού, αλλά μάλλον η αναβίωση μιας εθνικής κοινότητας, επιπλέον ποτισμένης από σπαρτιατικές αξίες. Στην πραγματικότητα, στη μαοϊκή Κίνα θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει την παρουσία του «Führerprinzip» (η αρχή του Αρχηγού)… θα μου επιτραπεί να το πω έτσι. Γράφει ο ίδιος στο γραπτό του “Δύο γράμματα ενάντια στο ρεύμα” το 1972: «ένα σχεδόν σπαρτιατικό όραμα του κόσμου, μια νηφάλια, σκληρή, στρατιωτική αίσθηση ζωής, ένα ασκητικό στυλ ύπαρξης, ένας οργανικός ρυθμός πίστης που δένει ολόκληρη την εθνική κοινότητα με τον Ηγέτη και ευνοεί αυτήν την ένταση αλληλεγγύης, που η εποχή του αντικατοπτρίζει στο έργο ενός ολόκληρου λαού τα χαρακτηριστικά της εθελοντικής πειθαρχίας, μιας αποπρολεταριοποιημένης ελεύθερης πολιτοφυλακής. Στον κινεζικό «κομμουνισμό» είδα πάνω από όλα τον θρίαμβο της υπεύθυνης διαφοροποίησης των καθηκόντων έναντι του ισότιμου ατομισμού, είδα τη νίκη των τάξεων του πολιτικού στρατιώτη, φτωχού αλλά ισχυρού, επί των εμπορικών και γραφειοκρατικών ολιγαρχιών της Δύσης». Σε αυτή την περίπτωση, ο Ιταλός φιλόσοφος αναθεωρούσε από την βάση ένα σημαντικό μέρος του ιδεολογικού σύμπαντος του δεξιού ριζοσπαστισμού και έβλεπε ότι τα φαντάσματα του Fuhrerprinzip και του Volksgemeinschaft ( εθνικής κοινότητας) είχαν αναστηθεί στην Κίνα, ενώ και τα δύο πιστεύεται ότι θάφτηκαν στα ερείπια του Βερολίνου την άνοιξη του 1945.

Όπως θα επαναλάμβανε λίγους μήνες αργότερα, («Μονόλογοι για δύο φωνές») εισάγοντας κάποια παλιά νομικά κείμενα του Evola, ήταν ζήτημα να δώσει ζωή σε ένα επαναστατικό σχέδιο που προέβλεπε την καταστροφή της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Με άλλα λόγια, αντί για μια «διάλυση του συστήματος», επρόκειτο για μια καταστροφή κάθε υπαινιγμού της αστικής κοινωνίας, ξεκινώντας από το δικαίωμα στην ιδιοκτησία: «Κατά τη γνώμη μας, απαιτείται στην παρούσα φάση ένα έργο ριζικής ανατροπής – που συνεπάγεται αναγκαστικά ενότητα μεθόδου και άμεσου πολιτικού περιεχομένου, ακόμη και με εκείνες τις μειονοτικές δυνάμεις που αναφέρονται σε πηγές δογματικής εξαγωγής αντίθετες με τις δικές μας. Από αυτό το πρίσμα, μια αποϊδιωτικοποίηση του νόμου και της ιδιοκτησίας θα οδηγούσε σε κατάρρευση του τρέχοντος ισοζυγίου, με θετικές συνέπειες, αδιανόητες για εκείνους για τους οποίους η ιδέα του κράτους εκπροσωπείται επάξια από έναν απλό έμπορο ή έναν καταστηματάρχη τροφίμων». Ήταν ακριβώς ένας κομμουνισμός τόσο δραστικά ισότιμος, που έκανε τον γνωστό μπολσεβίκικο πολεμικό κομμουνισμό να ωχριά, όπως πετυχημένα έγραφε. Και ήταν ακριβώς αυτός ο αυστηρός κομμουνισμός που θεωρήθηκε ως ιστορικά απαραίτητη προϋπόθεση, για να μπορέσουν οι νέοι πολιτικοί στρατιώτες να φυλάξουν με ζήλια αυτό το σύστημα Αξιών, που αρνήθηκε η αστική και εμπορική κοινωνία. Εν ολίγοις, η οικονομικοκοινωνική μορφή ήταν υποταγμένη σε έναν κόσμο Αξιών, που παρουσιάστηκε ως ένας νηφάλιος τρόπος ζωής, μακριά από τον αστικό καταναλωτισμό και τους υλιστικούς πειρασμούς. Στον τομέα του δεξιού ριζοσπαστισμού, αυτή η πτυχή του Freda ήταν καλά κατανοητή.

Βέβαια, μελετώντας τον Ιταλό στοχαστή, δεν μπορούμε να πούμε ότι ο νέος πολιτικός στρατιώτης ήταν αδιάφορος για τη μορφή της κοινωνίας στην οποία λειτουργούσε. Τώρα όμως υπήρχαν λίγες αμφιβολίες μπροστά στην επιβεβαίωση ότι ένας «αγροτικός κομμουνισμός», ήταν έντονα ισότιμος όπως αυτός της Κίνας ή του λατινοαμερικάνικου «κομουνισμού της πόλης» – όροι που χρησιμοποιούσε ο ίδιος – και ήταν πιο συμβιβασμένος με τις αξίες του πολιτικού στρατιώτη, σε σύγκριση με μια Ευρώπη που χάνεται τώρα στον λαβύρινθο του υλισμού. Ο αγροτικός κομμουνισμός, βασισμένος σε ένα Σπαρτιατικό και αυστηρό όραμα ζωής, έγινε η μόνη δυνατότητα εξύψωσης των πολεμικών αξιών του πολιτικού στρατιώτη. Η αναφορά στη Σπάρτη και στις σπαρτιατικές αξίες, που χαρακτηρίζονται από έναν αρρενωπό και ασκητικό κομμουνισμό, μπορεί να φαίνεται ένα εκκεντρικό θέμα, αν δεν είναι βουτηγμένο στη ρητορική, όπως αναφέρει στο γραπτό “Κοινωνική ολότητα και οργανική κοινότητα”, η συντακτική ομάδα των εκδόσεων του Freda. Ένα θέμα που αποκάλυψε μια παγιωμένη παράδοση σε αυτόν τον τομέα, με την διάχυση της Σπαρτιατικής νοοτροπίας στη ναζιστική πολιτική κουλτούρα και προπαγάνδα και την ανέλυσε ακόμη ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς διανοούμενους του ευρωπαϊκού νεοφασισμού, ο Maurice Bardèche. Ακριβώς στα χρόνια που ο Freda θεωρητικοποίησε τον «Σπαρτιατικό κομμουνισμό» του, ο Bardèche στο έργο του ¨Η Σπάρτη και οι Νότιοι”, (βλέπε σχετικό παλαιότερο άρθρο στο ιστολόγιο) είχε την ευκαιρία να γράψει ότι στην κοινωνία της Σπάρτης «οι νεαροί άντρες ζούσαν από κοινού σε μεγάλα χρονικά διαστήματα και μαζί σε πολεμικές αγέλες – που κάνουν κάποιον να σκεφτεί τις παραστρατιωτικές οργανώσεις των Balilla ή Hitler-Jugend».

Ο Freda, έβλεπε με μια μεταφυσική και μεταπολιτική ματιά τα πάντα γύρω του. «Αφού η ίδια η Ευρώπη, κάποτε θεματοφύλακας των αξιών της Αριστοκρατίας και της Παράδοσης, είχε γίνει τώρα μετά την Αμερική, μια κοιτίδα του αστικού μερκαντιλισμού, εμείς έπρεπε να κοιτάξουμε την περιφέρεια. Διωγμένοι από την Ευρώπη -την Σπάρτη – οι πολιτικοί στρατιώτες είχαν βρει γόνιμο έδαφος για να καλλιεργήσουν τις Αξίες τους, στα δάση της Λατινικής Αμερικής και του Βιετνάμ. Αυτό σήμαινε ότι η σύγκρουση δεν θα ήταν πλέον μεταξύ Ευρώπης, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ: αυτοί οι τρεις πόλοι είχαν πλέον περιοριστεί σε έναν μόνο, την Δύση, αντίθετα με μια Ανατολή (Ασία, Λατινική Αμερική, Παλαιστίνη κλπ), όπου οι νέες περιπολίες πολιτικών στρατιωτών πολεμούσαν». Με άλλα λόγια, ο Freda διάβασε τον Μαοϊσμό μέσα από τους φακούς και τις κατηγορίες της κουλτούρας της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς: Κινέζοι μαοϊκοί, λατινοαμερικανοί αντάρτες και Παλαιστίνιοι αγωνιστές, ήταν οι νέοι λεγεωνάριοι και πολιτικοί στρατιώτες, που δυστυχώς ήταν πλέον σε έλλειψη στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις και στην Δύση. Από την πλευρά τους οι Κινέζοι, πρότειναν στην παγκόσμια κοινή γνώμη ένα αίσθημα πίστης στους πολιτικούς τους ηγέτες, που δεν είχαν δει από την εποχή της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας, αποκαλύπτοντας πώς ο κομμουνισμός τους ήταν εμποτισμένος με τα ιδανικά και τις αξίες της εθνικής κοινότητας, αν και επανερμηνεύεται με μια ταξική έννοια.

Βέβαια προσοχή λίγο εδώ, διότι όταν αναφέρεται σε Κινέζους, Κουβανούς, Λατινοαμερικάνους, δεν μιλά για φυλετισμό με την στενή έννοια του όρου. Εξάλλου αυτό είχε ήδη σχεδόν θαφτεί πολιτικά το 1945 στα ερείπια του Βερολίνου, όπως είχε τονίσει ο ίδιος. Είναι μια αχτίδα, ίσως η τελευταία, ελπίδας για την ανατροπή της αστικής κοινωνίας που θα μπορούσε πλέον να έρθει μόνο από την περιφέρεια. Αν ο Spengler, πολύ νωρίτερα, είχε αποφανθεί ότι «η μητρόπολη δεν έχει λαό, αλλά μάζα», για τον Freda η επίθεση στη διεφθαρμένη και φυλετικά διαλυμένη μητρόπολη, προερχόταν ακριβώς από τα προάστια, όπου δρούσαν οι νέοι πολιτικοί στρατιώτες, της σπενγκλεριανής μνήμης. Ήταν ο Τρίτος Κόσμος από την άποψη του δεξιού ριζοσπαστισμού. Δεν έμεινε τίποτα να ελπίζει κανείς από τις μητροπόλεις της αστικής Δύσης, αλλά μάλλον ήταν θέμα επένδυσης των τελευταίων ελπίδων μιας επαναστατικής ρήξης κάπου αλλού. Η ριζοσπαστική δεξιά στην Ευρώπη έπρεπε να συνειδητοποιήσει ότι το Πεκίνο των Ερυθρών Φρουρών και η ζούγκλα του Βιετνάμ, είχαν πλέον αντικαταστήσει το Βερολίνο των παρελάσεων των SA και των SS, έλεγε σε άρθρα του.

Ίσως όλα αυτά και άλλα πολλά σαν αυτά, να φαίνονται και ν’ ακούγονται κάπως ψυχεδελικά. Αλλά δεν είναι.Έχουν μια βαθειά και σύνθετη έννοια και η αντίληψή τους απαιτεί μια ιδιαίτερη ένταση ψυχής και πνεύματος. Σε σύγκριση με τον Evola, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Freda, τουλάχιστον έκανε μια προσπάθεια να προχωρήσει στην ταύτιση ενός επαναστατικού αντικειμένου, θέματος θα έλεγα. Παρόλα αυτά, λαμβάνοντας υπόψη ότι με έναν «Εβολιανό τρόπο», η Δύση δεν ήταν πλέον σε θέση να παράγει από μέσα της κανένα αντίδοτο για την παρακμή στην οποία είχε περιέλθει, ήταν προφανές ότι αυτό το επαναστατικό αντικείμενο μπορούσε να βρεθεί μόνο έξω από την ίδια τη Δύση. Μπορεί να υπάρχει σε εκείνα τα μέρη της κοινωνίας που δεν έχουν ακόμη κατακλυστεί από τον «Πολιτισμό», σε εκείνα που αναφέρονται ακόμη σε αξίες και κανόνες συμπεριφοράς, που μοιάζουν περισσότερο με τους – σήμερα – πολυδιαφημισμένους «πολεμιστές», «ιππότες» της παλαιάς και νεκρής Ευρωπαϊκής Παράδοσης. Να σημειωθεί ότι ο Freda ξεκίνησε από τον Evola και προχώρησε πέρα ​​από τον Evola. Οι προτάσεις του Freda αποκτούν τη σημασία τους στην ιστοριογραφική ανασυγκρότηση της συζήτησης στον «δεξιό ριζοσπαστισμό», ίσως επειδή προδίδουν αυτό που ήταν το κεντρικό πρόβλημα ολόκληρου του ευρωπαϊκού εθνικισμού μετά το 1945.

Χωρίς να έχει εγκαταλείψει τις βασικές αρχές και τις βάσεις του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού, νιώθοντας ότι ο «χώρος» ασφυκτιά, ο Ιταλός πλατωνικός φιλόσοφος θέλησε να απομακρύνει νοσταλγικές καταστάσεις από την εποχή του, βλέποντας πολύ μακρυά. Ήταν θέμα μιας εισαγωγής και μόλυνσης ορισμένων θεμελιωδών αρχών αυτής της παράδοσης, σε μια ανανεωμένη ιστορική κατάσταση, προσδιορίζοντας το θέμα στο οποίο θα επενδύονταν οι ελπίδες της επαναστατικής ρήξης. Με τον δικό του μοναδικό και πολύπλοκο τρόπο, αντί να επηρεαστεί από έναν θα λέγαμε «Τριτοκοσμισμό», ο «Ναζιμαοισμός» του Freda ανέλαβε το πρόβλημα του πολιτικού αντικειμένου που αναφέραμε, το οποίο η ακροδεξιά της περιόδου μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε αμφισβητήσει άσκοπα και επίπονα. Στην Ευρώπη είχε διαλυθεί κάθε περίπτωση επανάστασης και ίσως η μόνη λύση ήταν να «εισάγεται» μόνο από τα περίχωρα όλων των μητροπόλεων, σε ένα όραμα που καθορίζεται από την προοδευτική περικύκλωση της πόλης από την ύπαιθρο. Και τώρα που το πολιτικό σύστημα και γενικά η δυτική κοινωνία φαινόταν να έχει μπει σε μια φάση αποχαύνωσης, ο «δεξιός ριζοσπαστισμός εμφανίστηκε εντελώς άοπλος σε αυτήν την χρονική φάση, επειδή «δεν μπορούσε να δει τις νέες λεγεώνες των κατάλληλων πολιτικών στρατιωτών στην καρδιά της Δύσης ώστε να προχωρήσει στην επίθεση»…

«Νομίζω ότι την αποκαλούσα «γεροπόρνη», την κάποια Ευρώπη. 

Είναι αλήθεια, οι σύντροφοί μου και εγώ μισούμε τη σύγχρονη Ευρώπη – αυτή που είδε την αστική τάξη να «χειραφετείται» από τις πολιτικοθρησκευτικές δομές της φεουδαρχικής τάξης και να επιβάλλει σταδιακά, στη διάρκεια μιας διαδικασίας εκκοσμίκευσης που κράτησε αρκετούς αιώνες, την ταξική τους ηγεμονία. Μισούμε την Ευρώπη του εμπορίου, της οικονομίας της αγοράς και επομένως, του φιλελεύθερου πολιτισμού (πρώτα ολιγαρχικός, μετά δημοκρατικός). Αφού προσβλήθηκε από όλες τις ιδεολογικές μολύνσεις από τις οποίες επηρεάζεται ο σύγχρονος κόσμος, αυτή η Ευρώπη έχει υποβαθμιστεί περαιτέρω σε μια αποικία των ΗΠΑ – από πολιτιστική, πολιτική, στρατιωτική και οικονομική άποψη.Πιστεύουμε ότι η Ευρώπη πρέπει πρώτα απ’ όλα να θεραπεύσει την ασθένεια των ΗΠΑ – αλλά δεν πιστεύουμε απολύτως ότι η αποτελεσματική θεραπεία συνίσταται σε κάποια επίθεση στις βάσεις των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων που φρουρούν την Ευρώπη. Η μόνη ριζική θεραπεία μπορεί να προέλθει από μια εσωτερική απόρριψη των «αξιών» του αμερικανικού πολιτισμού, από μια συνειδητή επιστροφή στην ουσία των αρχικών αξιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού».

Διαβάστε επίσης:

«Η Διάλυση του Συστήματος» του Φράνκο Φρέντα από τις εκδόσεις Λόγχη

ΠΗΓΗ

Φίλοι του Ανέμου - Για την ΕΥΡΩΠΗ

 

Αν χίλιες είναι οι ιστορίες που φέρνει ο Άνεμος,

αυτή είναι η Ιστορία μας, η Ιστορία της Γενιάς Μας

που ήρθε από την Κόλαση με φωτιά στις φλέβες της

μα θα σήκωσει τις αλυσίδες μας στον Ουρανό.

Και θα επιστρέψουμε Ευρώπη...στο υποσχόμαστε.

Ευρώπη θα επιστρέψουμε ενωμένοι για Σένα. 

Ξυπνήστε αδέλφια, ελάτε, μην κοιμάστε άλλο

στοιχηματήστε τα νιάτα σας σήμερα.

Αν κουβαλάμε την κατάρα μέσα μας

θα μας περάσουν μαζί από το κόκκινο κόσκινο.

Και θα επιστρέψουμε Ευρώπη...στο υποσχόμαστε.

Ευρώπη θα επιστρέψουμε ενωμένοι για Σένα. 

Αν λύσουν τον κόμπο που μας κρατά σήμερα ενωμένους

θα πάμε σε άλλα μέρη να φτιάξουμε φωλιές.

Και αν μας κάψουν τα σπίτια τι σημασία έχει,

θα υπάρχει μία θέση στο σπίτι των αδελφών μας. 

Και θα επιστρέψουμε Ευρώπη...στο υποσχόμαστε.

Ευρώπη θα επιστρέψουμε ενωμένοι για Σένα. 

Έφτιαξαν νόμους και κόλπα για να μας κλείσουν το στόμα,

οι τοίχοι των φυλακών ξεχειλίζουν από τα ονόματα μας.

Μα χίλιες φορές θα ακουστεί το τραγούδι,

από αυτούς που τραγουδούν την ελευθερία τους απόψε.

Και θα επιστρέψουμε Ευρώπη...στο υποσχόμαστε.

Ευρώπη θα επιστρέψουμε ενωμένοι για Σένα. 

Και χίλια χέρια σηκωμένα θα ξαναδεί ο κόσμος,

μέσα στη σημαία μου θα καίει ένας σταυρός

Και τότε οι Φαρισαίοι θα τρέμουν όπως πάντα

και τα χρήματα τους δεν θα είναι χρήσιμα πια . 

Και θα επιστρέψουμε Ευρώπη...στο υποσχόμαστε.

Ευρώπη θα επιστρέψουμε ενωμένοι για Σένα. 

Και αυτός που σήμερα είναι ο κύριος αύριο θα σέρνεται

τότε θα τον βρούμε να μας εκλιπάρει για έλεος.

Και όποιος σήμερα μας περιφρονεί, αύριο θα επιστρέψει

σε εμάς, δειλά όπως πάντα, και ταπεινωμένος.

Και θα επιστρέψουμε Ευρώπη...στο υποσχόμαστε.

Ευρώπη θα επιστρέψουμε ενωμένοι για Σένα. 

Άνεμος θα φυσήξει στην γη μας

και θα σπείρει την ελευθερία μας.

Μακριά θα σαρώσει τα παιδιά 

της προδοσίας.

Αλλά θα μείνουμε όρθιοι εμείς

που είμαστε οι Φίλοι του Ανέμου.

Τρίτη Θέση απέναντι σε (ακρο)δεξιά και σύστημα: είμαστε οι «Μαύροι Χμερ»

 

γράφει ο Στάθης Μαυρολέων

Το ακροδεξιό συνονθύλευμα είναι ένα πολύ κακό αμάλγαμα αντικομμουνιστικής ΝΑΤΟικής Δεξιάς και παρακρατικής εθνικοφρονικής - περιθωριακής συνομάδωσης. Όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ κάτι δομημένο γύρω από τις εθνικοεπαναστατικές αρχές οι οποίες έχουν συγκεκριμένη οπτική των πραγμάτων και σαφέστατα είναι εχθρικές απέναντι στον Καπιταλισμό και το πολιτικό του όργανο την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. 

Ο καθ' ημάς χώρος δεν έχει συγκεκριμένη ιδεολογία, αποτελεί ένα μεταπολιτευτικό Δεξιό δεκανίκι το οποίο άλλοτε είναι συμπαθητικό προς την εξουσία και άλλοτε όχι και σαφέστατα όταν ισχύει η δεύτερη εκδοχή δεν γίνετε κάτι τέτοιο ελέω των «θέσεων» αλλά των αντιθέσεων που εκφράζει κάνοντας κάλεσμα στο σύστημα να «συμμορφωθεί».

Επειδή όμως δεν αρκεί να ρίξεις μια κυβέρνηση αντιθέτως πρέπει να γκρεμίσεις την τυραννία οι εν Ελλάδι «Trans εθνικιστές» επιδιώκουν να λάβουν κάποια ποσοστά και να γίνουν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη αγνοώντας ή και όχι πως όταν δεν διαθέτεις τα κατάλληλα δομικά εφόδια για την διακυβέρνηση μιας χώρας με μαθηματική ακρίβεια καταλήγεις ή συμβιβασμένος ή φυλακισμένος καθώς οι νικητές του 45' δεν πρόκειται ως άλλοι Hindenburg να δώσουν το δαχτυλίδι σε έναν νέο Hitler. 

Βέβαια και ο γράφων αλλά και η συντακτική ομάδα του δεν έχουμε αυταπάτες πως για να τα σκεφτείς όλα αυτά προϋποθέτει να έχεις και τα κατάλληλα ιδεολογικά εφόδια τα οποία όχι απλώς δεν διαθέτει η ακροδεξιά αντιθέτως τα πολεμά όταν πάει να στηθεί κάτι το υγιές και το ριζοσπαστικό πέραν από τις χουντικές αγριοφωνάρες και τα φιλο-Μεταξικά φληναφήματα.

Η ακροδεξιά δεν είναι η λύση, αντιθέτως είναι το πρόβλημα και μάλιστα αποτελεί πολύ πιο ύπουλο εχθρό από την εκφυλισμένη αριστερά  η οποία έχει πιο ξεκάθαρες προθέσεις, η ακροδεξιά αποτελεί το τέχνασμα του συστήματος το οποίο θέλει να μαντρώσει την οποιαδήποτε λαϊκή αντίδραση γύρω από ταυτοτικά ζητήματα. 

Ας μην ξεχνάμε τα παραμάγαζα των Βορίδη - Καρατζαφέρη οι οποίοι εγκλώβισαν τους εθνικιστές στα κόμματα τους και σήμερα αποτελούν τις πλάτες του συστήματος, ας μην ξεχνάμε το παιχνίδι της Νέας Δημοκρατίας στην μετά Ζάππειο εποχή που προσπάθησε να εγκολπώσει την «Χρυσή Αυγή» και μόλις είδε πως ο «Λαϊκός Σύνδεσμος» δεν συμβιβάζεται (τουλάχιστον εξ' ολοκλήρου) τότε άρχισαν οι διώξεις. 

Το σύστημα λοιπόν από τον Β' ΠΠ και μετά αφενός εκδίωξε τις ιδέες μας και αφετέρου χρησιμοποίησε τους (άκρο)δεξιούς ως αντικομμουνιστικό βραχίονα στην Αμερικανοκρατούμενη Ευρώπη. Σήμερα η ακροδεξιά και οι παραφυάδες της παίζουν αυτόν ακριβώς τον ρόλο, σαφέστατα και δεν υπάρχει Κομμουνισμός ούτως ώστε να τον αναχαιτίσουν, ο ρόλος λοιπόν αυτός δεν είναι άλλος από την ελεγχόμενη αντίδραση η οποία δεν πρέπει ουδέποτε να αμφισβητήσει τον κοινοβουλευτισμό.

Εν κατακλείδι, αρνούμαστε να συμμετέχουμε σε κομματικά μαντριά είτε με τον προσωπείο του θρησκόληπτου είτε με το προσωπείο του εθνικιστή (ναι δεν είμαστε εθνικιστές ξυδάκι) πόσο μάλλον δε του πατριώτη που θεωρεί πως η 9η Μάη είναι η αλήθεια που κρυβόταν στους Sex Pistols. Δεν είμαστε υποχωρητικοί λακέδες της δημοκρατίας και αν αυτό σημαίνει πως είμαστε Φασίστες ναι είμαστε. 

Δεν θέλουμε να αλλάξουμε το σύστημα προς το καλύτερο θέλουμε να το καταστρέψουμε, παραδειγματιζόμαστε από τους εθνικοσοσιαλιστές αντάρτες της Χιλής οι οποίοι συγκρούστηκαν ένοπλα με τους μπάτσους, εμπνεόμαστε από την μανία για καταστροφή των Χμερ που έδειξαν τον δρόμο της αυτοδιάθεσης από την ιμπεριαλιστική τραπεζική ηγεμονία, θέλουμε να συναντήσει ο Otto Skorzeny τον στρατηγό Γκιάπ και ο Max Stirner τον Giovanni Gentile, επιδιώκουμε την «Τρίτη Θέση» όταν όλοι ευελπιστούν να γίνουν οι πρώτοι του συστήματος.

ΠΗΓΗ

«Μεταξύ της φιλελεύθερης Δύσης και του σκοταδισμού υπάρχει ένας Τρίτος Δρόμος»: Μία συνέντευξη του Adriano Scianca

 

Το τελευταίο σας έργο είναι αφιερωμένο στη διάκριση μεταξύ των εννοιών της Ευρώπης και της Δύσης, ένα επαναλαμβανόμενο και κεντρικό θέμα ειδικά στη σκέψη της «Νέας Δεξιάς«. Γιατί νιώσατε την ανάγκη να ρίξετε φως σε αυτό το θέμα;

- Επειδή οι αντιδράσεις στον πόλεμο στην Ουκρανία που μπόρεσα να παρατηρήσω από τον μη κομφορμιστικό ιταλικό κόσμο (αλλά πιστεύω ότι στη Γαλλία η κατάσταση δεν είναι διαφορετική) μου έδειξαν αφενός φιλορωσικά περιβάλλοντα που ακολούθησαν την αφήγηση της Μόσχας σε σημείο να ταυτίσουν πλήρως την έννοια της Ευρώπης με αυτήν της Δύσης, και από την άλλη πλευρά, περιβάλλοντα εχθρικά σε αυτήν την αφήγηση σε σημείο να πλευρίζουν sic et simpliciter την αντίπαλη αφήγηση, δηλαδή την φιλελεύθερη και δυτική. Στην πράξη, η έννοια της Ευρώπης επανήλθε έναντι αυτής της Δύσης από δύο αντίθετες κατευθύνσεις: από εκείνους που αντιτάχθηκαν σε αυτό το μπλοκ και από εκείνους που το εξύψωσαν. Για αυτό το λόγο θεώρησα σκόπιμο να ξεκινήσω ξανά από αυτή τη στοιχειώδη διάκριση.

Αν και πιστεύετε ότι υπάρχει μια οντολογική διαφορά μεταξύ Ευρώπης και Δύσης, η διατριβή σας αρνείται να υποκύψει σε οποιονδήποτε απλοποιητικό μανιχαϊσμό και δεν διστάζει να πειράξει ορισμένες νοητικές συνήθειες της ριζοσπαστικής δεξιάς που, σύμφωνα με αυτήν, μερικές φορές υιοθετούν γελοιογραφικές συμπεριφορές, όπως όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούνται ο Μεγάλος Σατανάς. Αλλά, αν δεν είναι απόλυτο κακό, δεν παραμένουν οι ΗΠΑ ο κύριος εχθρός μιας κυρίαρχης, ισχυρής και ανεξάρτητης Ευρώπης, η οποία μόνη της θα μπορούσε πραγματικά να τις ανταγωνιστεί;

- Ομολογώ έναν σκεπτικισμό σχετικά με την κατηγορία του «κύριου εχθρού», που μου φαίνεται ότι προέρχεται από μια κακή ανάγνωση του Schmitt. Ο Γερμανός νομικός είναι μάστορας της συγκεκριμένης σκέψης και όταν μιλάει για τον εχθρό και τον φίλο έχει στο μυαλό του μια υπαρξιακή σύγκρουση που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη πριν δρομολογηθούν οι πολιτικές αναλύσεις. Αντίστροφα, αν καταρτίσω τώρα μια κατάταξη των κύριων εχθρών, παρατάσσοντας μια σειρά από γεωπολιτικές δυνάμεις με βάση τις φιλοσοφικές μου αρέσκειες και αντιπάθειες, θα έκανα μια πολύ αφηρημένη άσκηση, και επομένως πολύ αντι-Σμιτιανή. Είναι η Ρωσία ο κύριος εχθρός ενός Ουκρανού σήμερα; Ήταν ο κύριος εχθρός ενός Ιταλού το 1915 η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία; Ο κύριος εχθρός ενός Γάλλου που πήγε στο Μπατακλάν το βράδυ της 13ης Νοεμβρίου 2015 είναι το Ισλάμ; Έχω την εντύπωση ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι πάντα η πραγματικότητα που επιλέγει για εμάς, πριν από κάθε φιλοσοφική αξιολόγηση. Ωστόσο, δεν θέλω να αποφύγω το ερώτημα: σίγουρα οι ΗΠΑ παραμένουν μια πνευματικά, πολιτιστικά, γεωπολιτικά και οικονομικά αντιευρωπαϊκή δύναμη. Δεν έχω καμία αμφιβολία για αυτό. Οι Αμερικανοί εξακολουθούν να μας βλέπουν ως τη διεφθαρμένη αυτοκρατορία από την οποία διέφυγαν για να ιδρύσουν το Νέο Ισραήλ. Η απόρριψη του ηθικολογικού μανιχαϊσμού που βλέπει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως τον Μεγάλο Σατανά και όποιον δηλώνει αντιαμερικανό ως αντικειμενικό σύμμαχο δεν σημαίνει να κάνει ένα βήμα προς την Ουάσιγκτον αλλά, αντίθετα, να δημιουργήσει την πιθανή αυτονομία από τις Ηνωμένες Πολιτείες με λιγότερο νηπιακό και πιο ρεαλιστικό τρόπο, επομένως και πιο αποτελεσματικό.

Πολύ σωστά υποστηρίζετε ότι η απόρριψη της Δύσης δεν πρέπει να συγχέεται με τον τεχνοφοβικό νεολουδισμό και την επιθυμία να επιστρέψουμε στη λάμπα κηροζίνης. Χωρίς να πέσουμε σε αυτές τις υπερβολές, η αίσθηση του μέτρου, ο σεβασμός στη φύση και τα όριά της, η βούληση να πολεμήσουμε ενάντια στην ύβρη μιας ορισμένης τεχνολογικής-επιστημονικής βιασύνης δεν αποτελούν μέρος του ευρωπαϊκού DNA;

- Οι αρχαίοι Ρωμαίοι αγίασαν τα σύνορα, τέθηκαν υπό την προστασία του θεού Terminus, αλλά δεν σταμάτησαν να τα προχωρούν όλο και πιο μπροστά. Κάθε ανακάλυψη, κάθε εφεύρεση, από τον τροχό στη φωτιά, από την πυρίτιδα στην πυρηνική ενέργεια μέχρι την τεχνητή νοημοσύνη, οδηγεί στην υπέρβαση των ορίων και στον πειραματισμό. Εξάλλου, σε κανέναν, όσο «Φαουστιανός» κι αν είναι, δεν αρέσει να τρακάρει το αυτοκίνητό του σε τοίχο με μεγάλη ταχύτητα ή να πεθάνει από πυρηνική ακτινοβολία. Η πλήρης απουσία ορίων θα ήταν στην πραγματικότητα αβίωτη. Γεγονός παραμένει ότι μια ορισμένη ένταση προς το άγνωστο, προς την περιπέτεια, προς το ρίσκο, προς την ανακάλυψη και τον πειραματισμό μου φαίνεται ότι ενυπάρχει στο ευρωπαϊκό πνεύμα και σχεδόν μόνο σε αυτό. Προφανώς αυτό το ταυτοτικό χαρακτηριστικό ζει μια σύνθετη διαλεκτική με την ένταση προς την τάξη, την αρμονία, την παράδοση. Καμία τάξη όμως δεν διαρκεί για πάντα, ούτε καν η θεϊκή, όπως μας διδάσκουν οι ζωηρές ινδοευρωπαϊκές θεογονίες. Αυτό που μου φαίνεται εγγενώς αντιευρωπαϊκό, αν μη τι άλλο, είναι η ιδέα ενός απόλυτου ορίου, μιας μεταφυσικής απαγόρευσης, κανόνων που δίνονται μια και καλή, τους οποίους ο άνθρωπος πρέπει να περιοριστεί στην παθητική αποδοχή. Όσο για την ύβρη, ας θυμηθούμε ότι είναι αρχικά η αλαζονεία ενός ανθρώπου εναντίον ενός άλλου συνομήλικού του της ίδιας τάξης (για παράδειγμα ο Αγαμέμνονας που κλέβει τα λάφυρα από τον Αχιλλέα) μέσα σε ένα παιχνίδι δυνάμεων, που βρίσκονται πάντα σε ένταση και διαλεκτική, όχι το «αμάρτημα» ενός ανθρώπου που δεν ξέρει «πώς να μείνει στη θέση του» μέσα σε μία απολιθωμένη μεταφυσική ιεραρχία.

Γράφετε ότι για να επιβεβαιώσει κανείς την «ευρωπαϊκότητά» του στο πρόσωπο των ΗΠΑ δεν αρκεί το να πάψει να δοκιμάζει Coca Cola, Mac Donald's, τζιν και Marvel. Δεν είναι όμως αναμφισβήτο, ότι αυτό, εξακολουθεί να είναι μία απαραίτητη προϋπόθεση; Για να αποκατασταθεί αυτό το ειδικά ευρωπαϊκό «είναι στον κόσμο» στο οποίο ελπίζετε, δεν είναι απαραίτητο να απαλλαγούμε από τις παγίδες που επιβάλλονται από το αμερικάνικο soft power με τα χρόνια και το οποίο, κάθε άλλο παρά επιφανειακά, διαμορφώνει πνεύματα και συμπεριφορές;

- Σίγουρα δεν μπορεί να υπάρξει ένας καλός Ευρωπαίος που τρώει μόνο Mac Donald's και βλέπει μόνο ταινίες της Marvel. Η κριτική μου, ωστόσο, στράφηκε προς έναν ορισμένο ηθικισμό, που απλοποιεί το όλο ζήτημα σε έναν διαγωνισμό ατομικής αγνότητας. Πιστεύω επίσης ότι το soft power καταπολεμάται αντιπαλεύοντάς το με άλλες ήπιες δυνάμεις, όχι παίζοντας με το να είσαι ασκητής. Θα ήθελα να προσθέσω έναν περαιτέρω προβληματισμό: η αμερικανοποίηση σήμερα ταξιδεύει περισσότερο μέσα από τα σάντουιτς των McDonald's ή μέσω αφηγήσεων που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ακόμη και «αντικομφορμιστικές»; Υπάρχει ένας αμερικανισμός μέσω του κομφορμισμού, σίγουρα, αλλά υπάρχει ένας άλλος, ίσως πιο επικίνδυνος, που επιβάλλεται μέσω ενός υποτιθέμενου αντικομφορμισμού. Σήμερα έχει προκύψει μια «διαφωνία» που οφείλεται σε αυστηρά αμερικανομορφικά σχήματα. Πριν από μερικά χρόνια έτυχε να ακούσω μια κυρία στην ηλικία των γονιών μου, χωρίς ριζοσπαστική πολιτική τοποθέτηση, η οποία ήθελε να με κάνει να πιστέψω ότι ο Μπάιντεν είχε συλληφθεί μυστικά, ενώ τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης το κάλυπταν. Γιατί αυτή η ήρεμη ηλικιωμένη κυρία, που μάλλον δεν έχει φάει ποτέ Big Mac, στην καρδιά της βαθιάς και αυθεντικής Ιταλίας, μου επαναλάμβανε πειστικά τις ηλιθιότητες του Qanon; Γιατί ακούμε όλο και περισσότερο «αντιφρονούντες» να ακολουθούν θρησκευτικούς κήρυκες, να υιοθετούν μεσσιανικές πολιτικές αντιλήψεις, να κηρύττουν το απόλυτο δικαίωμα στην ένοπλη αυτοάμυνα στη δική τους περιουσία; Πριν πάμε και κρίνουμε τους αμερικανοποιημένους μακριά μας, ας δούμε αυτούς που είναι ήδη ανάμεσά μας.

Προτείνετε την ανάγκη για έναν ορισμένο πολιτικό πραγματισμό που θα ξεφύγει από τον μη παραγωγικό ρομαντισμό και τον απενεργοποιητικό απολυταρχισμό. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτός ο πραγματισμός χωρίς να διακινδυνεύσει να μετατραπεί σε συμβιβασμό; Για παράδειγμα, μπορούμε (ή πρέπει) να υποστηρίξουμε τον Εμανουέλ Μακρόν για τη δεδηλωμένη φιλοδοξία του να δημιουργήσει έναν ευρωπαϊκό στρατό που θα μπορούσε να γίνει πυλώνας της ευρωπαϊκής δύναμης που φιλοδοξούμε;

- Αν μια «εχθρική» κυβέρνηση κάνει κάτι που πηγαίνει προς τη σωστή κατεύθυνση, είναι σωστό να επισημαίνουμε τις αντιφάσεις της, την ανεπάρκειά της, την υποκρισία της, αλλά δεν μπορούμε ξαφνικά να υποστηρίξουμε το αντίθετο από αυτό που πάντα υποστηρίζαμε μόνο και μόνο για να κακολογούμε την κυβέρνηση. Είναι σαφές σε όλους ότι ο ακτιβισμός του Μακρόν στο μέτωπο της κοινής άμυνας είναι απλώς μια απέλπιδα προσπάθεια να μείνει στην ιστορία ως Ευρωπαίος πολιτικός παρά τις αποτυχίες που επιτεύχθηκαν στο εσωτερικό. Όπως είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι το ανθρωπολογικό και πολιτισμικό του προφίλ δεν ταιριάζει στον ρόλο του ηγέτη που ξαφνικά ισχυρίζεται ότι μπορεί να παίξει. Και όμως, αφού κατηγορήσαμε αυτήν την Ευρώπη ότι είναι αδύναμη, ανυπεράσπιστη, άοπλη, εκτός ιστορίας, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στο να την κατηγορούμε για το ακριβώς αντίθετο μόνο και μόνο από φόβο μήπως συνδεθούμε με τον Μακρόν. Στο βιβλίο μου ανακαλώ την εικόνα μιας «ευρωπαϊκής ιδιομορφίας», στο μοντέλο της τεχνολογικής ιδιομορφίας. Όπως είναι γνωστό, αυτή η τελευταία φάση αντιπροσωπεύει τη φάση κατά την οποία οι ευφυείς μηχανές αρχίζουν να προγραμματίζονται, όλο και πιο γρήγορα, ξεφεύγοντας από τον έλεγχο εκείνων που τις είχαν σχεδιάσει για εντελώς διαφορετικούς σκοπούς. Ομοίως, είναι πιθανό η ευρωπαϊκή δύναμη, μόλις τεθεί σε κίνηση από αυτές τις κυρίαρχες τάξεις, να γίνει κάτι άλλο, να ξεφύγει από τον έλεγχο εκείνων που την προκάλεσαν και να τους παρασύρει. Εν πάση περιπτώσει, δεν θα γίνω οπαδός της ανικανότητάς μας μόνο και μόνο από τον φόβο μήπως φανώ συμβιβασμένος με τον Μακρονισμό. Επίσης αυτοί που απευθύνουν παρόμοιες κατηγορίες έχουν γενικά πολύ πιο ντροπιαστικές γνωριμίες.

Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, παραπέμπετε ως στόχο των «καλών Ευρωπαίων» την έννοια της Εσπερίας, την οποία υιοθετεί και ο Ντέιβιντ Ένγκελς, ένας όρος που μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως ελαφρώς ανόητος ή τουλάχιστον σχετικά ασώμαστος. Μπορείτε να δώσετε έναν συγκεκριμένο ορισμό;

- Πρόκειται για μια έννοια που είναι το αποτέλεσμα μιας κάπως δημιουργικής μετάφρασης χαϊντεγκεριανής διάκρισης. Ο Γερμανός φιλόσοφος αντιπαραβάλλει το Occident και το Abend-Land. Η πρώτη είναι η Δύση που ξέρουμε, παγκοσμιοποιητική και ξεριζωτική. Το δεύτερο είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, είναι η αναβίωση της ελληνικής ιδιοφυΐας αλλά σε ένα πλαίσιο που δεν είναι πια ελληνικό. Οι Γάλλοι μεταφραστές απέδωσαν το Abend-Land ως Esperia (που είναι επίσης ένα από τα παλαιότερα ονόματα που έδωσαν στην Ιταλία οι Έλληνες). Ο Guillaume Faye υιοθέτησε αυτό το concept και το επεξεργάστηκε με τον δικό του τρόπο. Φυσικά, είναι πάντα λίγο δύσκολο να δώσει κανείς συγκεκριμένη υπόσταση σε φιλοσοφικές κατηγορίες, αλλά στην περίπτωσή μου η έννοια χρησίμευσε για να σπάσει τη δυαδική διαλεκτική μεταξύ του φωτισμένου δυτικισμού και του σκοταδιστικού αντιδυτικισμού. Υπάρχει ένας τρίτος δρόμος: αυτός που επιδιώκει να συνδυάσει δύναμη και ελευθερία, νόμο και ταυτότητα, τεχνική και ρίζα. Δύση ονομάζεται το μέρος όπου πεθαίνει ο ήλιος, Εσπερία είναι το όνομα της γης που φυλάει τον ήλιο στη νύχτα του κόσμου, εν όψει της αναπόφευκτης αναγέννησης».

ΠΗΓΗ

«Εσείς κύριε Στρατηγέ γιατί φοράτε την αμερικανική στολή;»

 

Στις 8 Μαίου 1945, δώδεκα γενναία Λιοντάρια, γιοί της Γαλλίας, εκτελέστηκαν από τους νικητές παρά την παράδοση τους: 

«Τα αγόρια της Ευρώπης, σε μία τρομερή άνοιξη στο Βερολίνο, 

πολέμησαν μέχρι την εσχάτη θυσία στο όνομα μίας ιδέας ή πιο απλά, από πίστη στον λόγο τους. Ας τους εξετάσουμε με σεβασμό: μόνο η μνήμη των ηττημένων μπορεί να θάψει την επιτυχία των νικητών»

Απόσπασμα από το βιβλίο «Τα Νεκρά Λιοντάρια - Η Μάχη του Βερολίνου» 

του Saint Paulien

Πάμε στα γεγονότα:

Αφού υπερασπίστηκαν σθεναρά το Βερολίνο μέχρι τις πρώτες μέρες του Μαΐου του 1945, δώδεκα Γάλλοι εθελοντές των SS, σχεδόν όλοι τους μόλις είχαν βγεί από το νοσοκομείο μετά από τραυματισμούς, παραδόθηκαν στα αμερικανικά στρατεύματα. Οι Αμερικανοί φυλάκισαν τους Γάλλους μαζί με άλλους Γερμανούς κρατουμένους, στους στρατώνες Alpjanger στο Bad Reichenhall, στον αυτοκινητόδρομο μεταξύ Μονάχου και Σάλτσμπουργκ, μέρη τα οποία είχαν ήδη βομβαρδιστεί από τους Αγγλοαμερικάνους στα τέλη Απριλίου 1945. 

Στις 6 Μαΐου 1945, στην τοποθεσία έφτασαν γαλλικά στρατεύματα της 2ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας υπό την διοίκηση του Στρατηγού Phillipe Leclerc de Hautecloque. Οι Γάλλοι κρατούμενοι προσπάθησαν στη συνέχεια να εγκαταλείψουν τους στρατώνες και έφτασαν σε ένα μικρό δάσος εκεί κοντά, αλλά αναχαιτίστηκαν και περικυκλώθηκαν. Όταν ο στρατηγός Lecrerc τους επέπληξε επειδή φορούσαν την γερμανική στολή, του απάντησαν περιφρονητικά: «...και εσείς Στρατηγέ, γιατί φοράτε την αμερικανική στολή;»

Αυτή η αυθάδεια ώθησε τον στρατηγό Lecrerc να διατάξει την θανατική καταδίκη αυτών των νεαρών στρατιωτών, χωρίς καν κανονική δίκη από δικαστήριο. Στις 8 Μαίου οι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν με φορτηγό στο Karlstein, σε ένα ξέφωτο που ονομάζεται Kugelbach και όταν τους είπαν ότι θα πυροβολούνται πισώπλατα, διαμαρτυρήθηκαν έντονα, διεκδικώντας το δικαίωμα να πυροβοληθούν στο στήθος. Οι πυροβολισμοί έγιναν, όπως διέταξε ο Στρατηγός Lecrerc, σε ομάδες των τεσσάρων ατόμων, ώστε οι τελευταίοι να μπορέσουν να δούν τους συντρόφους τους να πεθαίνουν. Όλοι αρνήθηκαν το δέσιμο των ματιών και έπεσαν γενναία φωνάζοντας: «Ζήτω η Γαλλία!»

Τα σώματα τους αφέθηκαν στο έδαφος και θάφτηκαν μόνο τρείς μέρες αργότερα. Στις 2 Ιουνίου 1949, τα σώματα μεταφέρθηκαν στο νεκροταφείο του Bad Reichenhall, όπου εξακολουθούν να αναπαύονται. 

Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Ισάμ Ζαχρεντίν: καταστράφηκε το μαυσωλείο του Λύκου της Ερήμου

 

Ο τάφος του Ισάμ Ζαχρεντίν, μίας κορυφαίας μορφής της Συριακής Αντίστασης κατά του ISIS, καταστράφηκε βάναυσα. Το μαυσωλείο και μνημείο του στη γενέτειρα του την Τάρμπα σαρώθηκε από ομάδες που δρούν υπέρ της διάβρωσης και της καταστροφής της Συρίας. 

To κτύπημα στον τάφο του Ζαχρεντίν είναι ένα μήνυμα, μία προσπάθεια να σβηστεί από την μνήμη ένα σύμβολο αντίστασης, πατριωτικού ηρωϊσμού και αγώνα για μία ενωμένη Συρία. Μία λεηλασία εκ μέρους της νέας συριακής ηγεσίας - που παρουσιάζεται ως «μετριοπαθείς αντάρτες» - που εξυπηρετεί την «βαλκανοποίηση» της Συρίας προς όφελος των Ηνωμένων Πολιτείων, του Ισράηλ και της Τουρκίας. 

Ο Ισάμ Ζαχρεντίν ήταν ο «Στρατιώτης των Συριακών Θερμοπυλών». Γεννημένος το 1961 στη Τάρμπα ξεκίνησε την στρατιώτικη του καριέρα στο κόμμα Μπάαθ και αργότερα εντάχθηκε στις ειδικές δυνάμεις των αλεξιπτωτιστών. Πολέμησε στη πρώτη γραμμή στα πιο καυτά θέρετρα του εμφυλίου πολέμου, από την Ντούμα μέχρι την Χόμς και από την Μπάμπα Αμρ μέχρι το Χαλέπι. Ωστόσο ο θρύλος του Ζαχρεντίν πλάστηκε στο Ντείρ εζ - Ζόρ. Για τέσσερα χρόνια η πόλη τελούσε υπό την πολιορκία του ISIS. Απομονωμένο, περικυκλωμένο και βομβαρδισμένο το προπύργιο των «Ασαντικών» φαινόταν καταδικασμένο να πέσει. Αντ΄αυτού ο Ζαχρεντίν επέμενε. Επίθεση πάνω στην επίθεση, οι άνδρες της 104ης ταξιαρχίας δεν τα παράτησαν. Ενώ οι ΗΠΑ «χτυπούσαν κατά λάθος» συριακές θέσεις αντί για θέσεις του ISIS, ο στρατηγός έστελνε βίντεο από τα χαρακώματα: «Ελάτε να μας πάρετε!». Στεκόταν στη πρώτη γραμμή με ένα γεράκι στο χέρι. Συνήθιζε να λέει: «Όποιος φοβάται τις βουνοκορφές θα ζεί για πάντα μέσα στις λακκούβες της λάσπης». Όταν τραυματίστηκε στο πόδι συνέχισε να πολεμά. Και όταν τελικά το ISIS απωθήθηκε, οι νάρκες ήταν αυτές που το στέρησαν την ζωή. Στις 18 Οκτωβρίου 2017, ένας εκρηκτικός μηχανισμός εξερράγη στον δρόμο Χαουίτζα-Σακρ. Πάρα πολλές μάχες, πάρα πολλοί εχθροί. Αλλά κανείς δεν κατάφερε ποτέ να τον λυγίσει όσο ήταν ζωντανός. Ο Ζαχρεντίν ήταν διοικητής, ήρωας, σύμβολο. Για την κοινότητα των Δρούζων, ήταν ηγέτης. Για τους Σύριους πιστούς, ένας θρύλος. Για τους στρατηγούς του χάους, ένα πρόβλημα. Γι' αυτό ατιμάστηκε: επειδή αντιπροσώπευε ένα όραμα για τη Συρία που απέρριπτε τόσο τον σεχταρισμό όσο και τον γεωπολιτικό κατακερματισμό. Μια αραβική, κοσμική, ισχυρή Συρία.