Ολλανδία: Οπαδοί και χούλιγκανς στους δρόμους ενάντια στην αντικατάσταση πληθυσμού

 

Στην Ολλανδία προ μερικών ημερών, πιο συγκεκριμένα στη πόλη της Χάγης, εθνικιστές ακτιβιστές αλλά και οπαδοί, hooligans και ultras διαφόρων ομάδων κατέβηκαν στους δρόμους ύστερα από κάλεσμα της Els Recths για διαμαρτυρία σχετικά με τη λήψη αυστηρότερων μέτρων στη μεταναστευτική πολιτική. 

Σύμφωνα με ακριβή στοιχεία συμμετείχαν περίπου 1.200 διαδηλωτές ενώ άλλες πηγές κάνουν αναφορά για 1.500. Η κατάσταση ήταν τεταμένη από την αρχή με ολλανδικές σημαίες να κυματίζουν και σύμβολα που σχετίζονται με ριζοσπαστικές «δεξιές» ομάδες. Η κατάσταση κλιμακώθηκε γρήγορα με την ρίψη μπουκαλιών, πετρών και πυροτεχνημάτων στους αστυνομικούς οι οποίοι απάντησαν με δακρυγόνα. Ένα περιπολικό πυρπολήθηκε ενώ ορισμένες ομάδες διαδηλωτών απέκλεισαν τον κεντρικό αυτοκινητόδρομο και άλλες πορεύθηκαν προς το κέντρο της πόλης. Οι συγκρούσεις άφησαν συνολικά έντεκα τραυματίες συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων αστυνομικών και επτά δημοσιογράφων. Μάλιστα η ολλανδική ένωση αστυνομικών δήλωσε ότι οι αστυνομικοί είχαν φτάσει ένα χιλιοστό μακριά από το να αναγκαστούν να κάνουν χρήση των όπλων τους, νιώθοντας σοβαρά απειλημένοι.

Ιδιαίτερα σημαντική ήταν και η επίθεση στα κεντρικά γραφεία του «προοδευτικού» κόμματος D66 το οποίο θεωρείται σύμβολο της φιλομεταναστευτικές ατζέντας.

Από την άλλη ο Βίλντερς χαρακτήρισε τους υπεύθυνους για τις συγκρούσεις «ηλίθιους» και δήλώσε ότι «ο αγώνας για μία Ολλανδία απαλλαγμένη από την μετανάστευση πρέπει να παραμείνει πολιτικός και να μην εκφυλιστεί σε βία». 

Εν τω μεταξύ, οι διαμαρτυρίες στους δρόμους σηματοδοτούν ότι το ζήτημα της μετανάστευσης δεν αποτελεί πλέον μόνο θέμα κοινοβουλευτικής συζήτησης: έχει γίνει ο πυροκροτητής κοινωνικών εντάσεων που εκρήγνυνται στους δρόμους πολλών ευρωπαϊκών χωρών. Η Χάγη δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Από τη Γαλλία μέχρι το Βέλγιο, από τη Γερμανία μέχρι την Ιταλία, η δυσαρέσκεια για τις πολιτικές «ανοιχτών συνόρων» μετατρέπεται σε ολοένα και περισσότερο ριζοσπαστικές διαδηλώσεις, την ανάπτυξη κινημάτων νεολαίας και την δημιουργία ενός σαφούς χάσματος μεταξύ κυβερνήσεων και πολιτών. Είτε όσοι αντιδρούν ριζοσπαστικά χαρακτηρίζονται ως «ηλίθιοι» και «αποβράσματα» είτε ως «εξτρεμιστές», το γεγονός παραμένει ότι ένα μέρος της Ευρώπης δεν αποδέχεται πλέον τη μετατροπή των χωρών του σε παγκόσμιους κοιτώνες.

Μία συνέντευξη με τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο για τον οπαδισμό και την casual κουλτούρα

 

1. Είναι γνωστή η ιστορία σου στο «χώρο» μαζί και η ενασχόληση σου με casuals, underground και οπαδικά κινήματα στην Ευρώπη που ταυτίζονται με την ιδεολογία μας. Εξήγησε μας το πάθος σου με το ποδόσφαιρο και πως αυτό ταιριάζει με την ιδεολογία μας. Είναι μία έκφραση αντικομφορισμού, μία πολεμική κουλτούρα; Είναι οι οπαδικές κερκίδες μία καλή ευκαιρία να περαστούν πολιτικά μηνύματα; 

Μπήκες δυναμικά αγαπητέ και μου αρέσει. Πιο πολύ για το..«χώρος» που πλέον είναι μια λέξη αστεία. Πάμε όμως να βάλουμε μια σειρά. Ποδοσφαιρικά, σαν τέκνο της καταπληκτικής γενιάς του 80, είμαι Παναθηναϊκός. Από μικρός όπως όλοι τότε, έπαζα μπάλα στις αλάνες, αυτό που λέμε το πραγματικό ποδόσφαιρο με το απαραίτητο ξύλο και τσαμπουκά. Μεγαλώνοντας σε μια επαρχιακή πόλη, την Λαμία, είχα και την μανία να βλέπω και την τοπική ομάδα στις ένδοξες μικρές κατηγορίες. Τρομερές εκδρομές με πάθος και φυσικά επεισόδια παντού. Χρόνια αγνά που ακόμη και το ξύλο που παίζαμε ήταν... ρομαντικό. Λόγω της σχετικά κοντινής απόστασης με την Αθήνα βέβαια, ο ΠAO ήταν και αυτός στο πρόγραμμα και εννοείται στην θύρα 13. Απαραίτητος συνδυασμός ήταν και η μουσική, φυσικά Punk, Metal σε όλες του τις τάσεις, New Wave που στις τάξεις των οπαδών μας είχε σημαντική παρουσία. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείψει και η πολιτική, με μια ιδιαίτερη μορφή βέβαια, η οποία επηρέαζε αρκετούς νέους. Δεν ήταν όμως σε καμιά περίπτωση σημαντική θα έλεγα, μέσα στα πέταλα. Ο Βάζελος εκείνα τα χρόνια είχε αρκετούς skinheads αλλά και μεταλάδες που ανήκαν στον ευρύτερο εθνικισμό. Το να αποτελούσες μέρος μιας κερκίδας, ενός πετάλου είχε να κάνει με μια μεταφυσική κατάσταση. Τι εννοώ ότι δηλαδή ανήκες σε κάποια ομάδα οπαδών, είχες μια συναίσθηση ενός καθήκοντος να προστατεύσεις αυτό που πίστευες, ξεκινώντας από την γειτονιά σου, την περιοχή σου και τέλος την ομάδα σου. Ο χούλιγκαν είναι αντικομφορμιστής κινείται ενάντια σε όλα, είναι Άναρχος, οχι αναρχικός προσοχη, που γράφει και ο Junger, είναι ένας που είναι ενάντια στην εξουσία αλλά κινείται σε κάποια πλαίσια που θέλει αυτός. Φυσικά είναι και μια πολεμική κουλτούρα, κάτι μεταξύ ενός στρατιώτη και ενός παρτιζάνου. Σε αυτό το σημείο παίζει ρόλο και η νοοτροπία του κάθε λαού, στον οποίο ανήκει ο εκάστοτε οπαδός. Άλλη συμπεριφορά ο Άγγλος, πιο ελεύθερος, πιο ανεξάρτητος χωρίς αρχηγούς και οπαδικά κλαμπ, αλλά μόνο mobs παρέες θα έλεγα. Πιο κοντά στον Αντάρτη. Στα μεσογειακά κράτη, Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία αντίθετα, ο χούλιγκαν είναι πιο στρατιώτης, με όλα τα απαραίτητα εξαρτήματα: ηγεσία, οργάνωση, πειθαρχία και συντονισμό. Τώρα, όσο αφορά τα πολιτικά μηνύματα, ναι είναι ένα τρόπος ο οπαδισμός και μάλιστα πολύ σημαντικός, να περνιούνται πολιτικά θέματα, όχι μόνο μηνύματα. Κια το κάνουν όλοι όπως βλέπουμε, ιδιαίτερα στο εξωτερικό.

2. «Against modern football»: ένα σύνθημα που επικαλούνται συχνά οι Ευρωπαίοι ultras. Πόσο σε εκφράζει; Είναι όντως το ποδόσφαιρο διαβρωμένο από τον καπιταλισμό και την εισβολή της κοινωνικής μηχανικής μέσω καμερών, ηλεκτρονικών εισητηρίων, φωτογραφικών νόμων, αυστηρής παρακολούθησης κλπ; Έχει μετατρέψει η παγκοσμιοποίηση το άθλημα σε ένα φυτώριο αντιρατσιστικής προπαγάνδας; 

Η άφιξη της νεωτερικότητας, έφερε την απόλυτη διάλυση σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα και αυτός, άλλωστε, ήταν ο στόχος της. Δεν θα γλύτωνε ο ευρύτερος αθλητισμός, πόσο μάλλον το ποδόσφαιρο που αποτελεί και την ναυαρχίδα του. Το κύριο όπλο της νεωτερικότητας, είναι ο φιλελευθερισμός και τα οργανά του. Το χρήμα, ο χρυσός που έλεγε και ο Ezra Pound. Η δύναμη του χρήματος που επιφέρει τα κέρδος είναι απεριόριστη και ανίκητη. Έτσι αγόρασε τα πάντα: Τις ψυχές, τα σώματα αλλά και τις συνειδήσεις. Πρόεδροι και στελέχη μαφιόζοι, λακέδες του Καθεστώτος και με στόχο το ασύστολο κέρδος. Έχουμε και τους νεοαπιταλιστές της Ανατολής, τους Ολιγάρχες, που αφού πέταξαν το δηλητηριώδες και ματωμένο πανωφόρι του Κομουνισμού για να φορούν τα πανάκριβα ρούχα του Καπιταλισμού. Έχουμε τις Πολυεθνικές της Ασίας, εκεί που τα μικρά παιδιά δεν έχουν ζωή, διότι από την γέννηση τους γίνονται σκλάβοι στις γαλέρες αυτού του ιδιότυπου Φιλελέ- μπολσεβικικού καθεστώτος των καιρών εκείνων. Ότι πιο βάβαρο και καταστροφικό διέθετε ο Καπιταλισμός, ήρθε για να ισοπεδώσει με επιτυχία και το λαϊκό αυτό άθλημα. Το άθλημα του λαού. Γκρέμισαν τα όμορφα και γραφικά γήπεδα, με την απίστευτη αισθητική τους - βλέπε Αγγλία - και στην θέση έχτισαν άθλια ομοιόμορφα στάδια, ψυχρά, σιδερένια και γυάλινα, άσχημα σαν τις ψυχές τους. Θα έλεγα μια αρχιτεκτονική Κομουνιστικού τύπου αλλά σε μοντέρνα μορφή. Κάμερες παρακολούθησης, ηλεκτρονικά συστήματα εισόδου συνδεδεμένα με την αστυνομία και το Κράτος, απαγόρευση ποτών και φυσικά απαγόρευση δια ροπάλου σε κάθε εθνικιστικό πανό, σημαίας και συνθήματος. Μια απίστευτη δικτατορία σε κάτι που διασκέδαζε τον απλό λαό. Εδώ αναφέρω πάλι τον Junger, που εύστοχα χαρακτήρισε την δημοκρατία ως το πιο απολυταρχικό καθεστώς, την απόλυτη Τυραννία. Ο οπαδός θεωρήθηκε αμέσως «επικίνδυνος» και θα έπρεπε να εξαφανιστεί. Άμεσες ποινές, απίστευτη ευελιξία σε συλλήψεις και απόδοση της αστικής δικαιοσύνης, ενώ υπάρχουν δολοφονίες και άλλα εγκλήματα απλών και φτωχών ανθρώπων που σκονίζονται χρόνια στα συρτάρια αυτής που λέγεται Δικαιοσύνη. Αν βέβαια τολμήσεις να πειράξεις και κάποιον υπηρέτη του Καθεστώτος, τότε σε τελειώνουν πριν το κάνεις αυτό. Το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι ακριβώς η σύγχρονη κοινωνία: πλήρης έλεγχος το πως θα βρίσεις, πως θα πιεις, που θα πας, τι θα φωνάξεις...τα πάντα. Η ελευθερία του ατόμου πέταξε ψηλά. Εδώ πλέον χρειάζονται απλά και άβουλα όντα, κάποια ζόμπι να πηγαίνουν γήπεδο, να βγάζουν σέλφι και να γελάνε σαν ηλίθια «έτσι ώστε ο τρομοκρατημένος πολίτης να χρειάζεται νευρωτικά την υποταγή σε αυτό που θεωρείται κομφορμιστικό» όπως τονίζει εύστοχα ο Junger!!! Αντιρατσιστικό τώρα, όπως ανέφερες, είναι το μόνο σίγουρο, αλλά εγώ θα το πάω ακόμη πιο πέρα. Εναντίον ακόμη και του ίδιου του ατόμου ανεξαρτήτου χρώματος. Άλλωστε στο Παγκόσμιο Κράτος, τα χρώματα δεν έχον καμιά σημασία. Θέλει την απόλυτη ισοπέδωση και την μίξη όλων. Την εξαφάνιση της διαφορετικότητας, της ποικιλίας, της κάθε ταυτότητας, της κάθε παράδοσης, της ίδιας της ελευθερίας. Θέλει την κατάργηση του ατόμου, ένα από τα σκληρά χαρακτηριστικά του φιλελευθερισμού. Ο γκρίζος μαζάνθρωπος είναι εδώ και ήρθε για να κυριαρχήσει!

3. Το ποδόσφαιρο που ξεκίνησε ως το άθλημα των φτωχών Λευκών Ευρωπαίων, ως η έκφραση των κατώτερων λαϊκών τάξεων, σήμερα πέραν του ότι εμπορευματοποιείται, δίνει την θέση του σε άλλα ανερχόμενα αθλήματα όπως το μπάσκετ. Η καθιέρωση της μπασκέτας και στην Ευρώπη μπορεί να ιδωθεί ως μία έκφραση της εισβολής του «αμερικανισμού» στην Ήπειρο μας; 

Δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με το υποάθλημα αυτό. Μόνο τότε, εκείνα τα υπέροχα και ρομαντικά χρόνια με τον Άρη του Γκάλη, είδα αγώνες. Ποτέ δεν με ενδιέφερε σαν άθλημα, διότι δεν υπήρχε μέσα στο Ευρωπαϊκό DNA, δεν είχε καμιά σχέση με την κουλτούρα του μέσου Ευρωπαίου. Το ποδόσφαιρο που βγήκε από τα σπλάχνα της εργατικής τάξης, με την μπύρα, τις παμπς, την μουσική, ναι και τις συγκρούσεις και την στήριξη της παρέας, της γειτονιάς και της ομάδας..της περιοχής μας δηλαδή...αυτό είναι που ανήκει στην κουλτούρα μας. Το μπάσκετ αφορά τους Αμερικανούς και την θλιβερή κουλτούρα τους, σε γήπεδα κλειστά σαν φυλακές, με μια άθλια μουσική τους υπόκρουση το μίζερο ποπκορν και την κόκα κόλα, και ότι άλλο γελοίο τους συνοδεύει. Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω...Και ναι φυσικά ο Αμερικανισμός που τόσο ποέμησαν με τα φλογερά γραπτά τους οι μεγαλύτεροι διανοούμενοι του 19ου και 20ου αιώνα στην Ευρώπη, εισέβαλε και μέσω του αθλητισμού. Από το 45 και μετά εξάλλου η Ευρώπη είναι υπό κατοχή..

4. Με ποιες οπαδικές κερκίδες έχεις συναναστραφεί, ποιούς έχεις γνωρίσει, σε ποιά γήπεδα έχεις βρεθεί;

Ωραία ερώτηση. Η αναχώρησή μου σε μικρή ηλικία των 17 ετών για την Ιταλια, έπαιξε σημαντικό ρόλο και ήταν η αρχή απίστευτων εμπειριών γνωριμιών που κρατάνε ακόμη και σήμερα. Ξεκινάω ανάποδα λοιπόν. Έχω βρεθεί σε πάρα πολλά γήπεδα στην Ευρώπη. Εκείνα τα χρόνια από το 1986 και μετά, κύριο τοπίο ήταν η Ιταλία και φυσικά η Hellas Verona σε αγώνες εντός και εκτός. Ήμουν τυχερός στο timing που λένε, διότι έζησα τις καλύτερες εποχές στον οπαδισμό στην Ιταλία και στα πέριξ. Παρουσία είχα και στην Lazio λόγω της σχέσης που είχε και έχει με την Hellas και με την Inter εκείνα τα χρόνια μόνο, μετά χάλασε το γλυκό. Αλλά και εμπειρίες από άλλες ομάδες μικρότερων κατηγοριών, ήταν μια όμορφη μανία. Ιδεολογικά μιλάμε για καθαρά φασιστικές κερκίδες. Η Hellas γεμάτη skinheads όπως και η Inter με τους Boys San και τους Skins Inter. Η Lazio ήταν πιο αγγλικό πέταλο σε στυλ και με μια σκληρή φασιστική τάση..αλλά όπως και η Roma από την άλλη μεριά, αλλά και αρκετά άλλα πέταλα στην Ιταλία. Οι εμπειρίες και οι γνωριμίες συνεχίστηκαν και στην Γαλλία, μέσω οπαδών και της πολιτικής, με παιδιά κυρίως από το Παρίσι (θα τα πούμε αργότερα αυτά) και στο Στρασβούργο με τους “Defend Strasbοurg” που πληροφοριακά είναι προς διάλυση λόγω συλλήψεων, για πολιτικούς λόγους φυσικά. Με τα χρόνια μπόρεσα να μπω και σε Βρετανικές καταστάσεις, για μένα η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ...με την Millwall στην Αγγλία και την Hearts στο Εδιμβούργο. Μάλιστα στο the Den (Millwall) είχα έντονη παρουσία για 3 χρόνια. Εκεί τα είδα όλα και εννοώ όλα. Πάντα μακρυά από την μεγάλη κατηγορία και την ψεύτικη χλιδή. Έντονες συναισθηματικές στιγμές σε αγώνες, έζησα και με την ομάδα Molenbeek, ακολουθώντας τους Casuals , τους τελευταίους λευκούς Βέλγους των Βρυξελλών. Αυτό ήταν και η τελευταία, πιο πρόσφατη εμπειρία στον καιρό του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Την περίοδο εκείνη λόγω γειτνίασης με Γερμανία κάναμε και εκδρομές σε αγώνες Β εθνικής. Φυσικά το αποκορύφωμα ήταν η παρουσία στην μεγάλη διαμαρτυρία των Γερμανών οπαδών Holligans Gegen Salafisten στην Κολονία το 2014, που κατέληξε σε ταραχές.

5. Γνωστή η σχέση σου με την Ιταλία. Εκεί το οπαδικό κίνημα είναι έτη φωτός μπροστά σε σχέση με την Ελλάδα; Ποιές ομάδες είναι «δικές μας»; Οι οπαδοί έχουν συμμετοχή σε πολιτικές οργανώσεις και τον πολιτικό ακτιβισμό;

Όπως είπα και πριν, η Ιταλία ήταν η πρώτη μεγάλη και δυνατή εμπειρία μου, με πέταλα εντελώς διαφορετικά σε στυλ, νοοτροπία, εμφάνιση, αισθητική, από τα ελληνικά. Ιδιαίτερα στον πολιτικό τομέα, εκεί πραγματικά βρέθηκα στον παράδεισο. Εκεί γίνεται χαμός. Έντονο το πολιτικό στοιχείο, πολύ έντονο και ακτιβιστικό μεσα στα πέταλα. Οι γνωστοί στον φασιστικό χώρο οπαδοί, πέρα από τους γνωστούς που προανέφερα, είχαμε και άλλους, όπως η Juventus, Triestina, Cesena, Catania, Ascoli, Udinese, Lucchese και άλλες πολλές. Υπήρχαν και σύνδεσμοι μέσα στις λεγόμενες αριστερές ομάδες, όπως η Milan, η Torino, η Roma που είναι μια περίπτωση ιδιαίτερη, αφού κάποτε είχε την απόλυτη εξουσία η αριστερά αλλά, από την δεκαετία του 2000, γύρισε ανάποδα. Στην Hellas Verona, η πόλη που εδρεύει η ομάδα έχει γενικά μια τάση φασιστική στην νοοτροπία των νέων. Υπάρχουν άλλωστε και δυνατές παρουσίες νεοφασιστικών οργανώσεων, όπως Casa Pound, Fortezza Europa, Veneto fronte skinheads, Forza Νuova και όλοι είναι παρόντες και στο πέταλο της ομάδος. Στο Μιλάνο η Inter έχει άμεσες σχέσεις οπαδικά με τα αντίστοιχα κινήματα, με μεγαλύτερο βάρος στο ακτιβιστικό κίνημα Lealta Azione, πρώην Hammer Skins. Είναι αυτοί που έχουν και στην επίβλεψη τους όλο το πέταλο. Στην Ρώμη, ειπαμε για την Roma, αλλά για την Lazio δεν χρειάζεται να πούμε πολλά τα ξέρετε. Μιλάμε για ένα πέταλο που μοιάζει με φασιστική συγκέντρωση κάθε Κυριακή.

6. Πες μας λίγα λόγια για τους ιστορικούς «Kop of Boulogne» της Παρί Σεν Ζερμέν και τον πόλεμο που δέχθηκαν.

Την ιστορία τους την ανέλυσα στο καινούργιο τεύχος της Ανάκτησης. Με λίγα λόγια, επρόκειτο για μια από τις πιο σκληρές και μάχιμες ομάδες οπαδών στην Ευρώπη την δεκαετία του 1980 και μέχρι κάπου μέσα του 90. Είχα την τύχη να τους γνωρίσω σε κάποιες συναυλίες skinheads την περίοδο 1987 – 90 και πραγματικά είχα κάπως..θορυβηθεί. Όλοι καράφλες, σε παρέες που δρούσαν στο Παρίσι ενάντια σε οργανωμένες ομάδες μεταναστών, πολύ καλά εκπαιδευμένων. Κάποιοι από τους skinheads μάλιστα των Boulogne ζούσαν και σε σήραγγες του παρισινού μετρό, που δεν χρησιμοποιούταν. Μιλάμε για σκηνές βγαλμένες από τους “Αθλίους” του Hugo. Πολλές φορές σε συναυλίες στην κεντρική Ευρώπη θυμάμαι, όλοι έλεγαν καλύτερα να μην έρθουν αυτοί της Paris, διότι πάλι θα τα καταστρέψουν όλα. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να είναι πάντα έτσι τόσο ονειρικά. Έτσι εκίνησε μια καταιγιστική σειρά συλλήψεων και κυνηγητού, που σε συνδυασμό την υπερβολική αύξηση των μεταναστών στο Παρίσι, έδωσε ένα τέλος στην θρυλική αυτή ομάδα οπαδών, αλλά και ακτιβιστών. Οι βετεράνοι αυτών, όσοι δεν κατέληξαν στη φυλακή, νεκροί, στα ναρκωτικά, σε άλλες παρεμβατικότητες της κοινωνίας, υπάρχουν ακόμη στην επαρχία της Γαλλίας και λίγοι από αυτούς ασχολούνται με την πολιτική. Αλλά υπαρχουν κάποιοι πιστοί ακόμη... !

7. Βλέπουμε ότι πολλοί «χούλιγκανς» - ultras στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα είναι οι μόνοι που έχουν ορθώσει ανάστημα στο κατεστημένο με πανιά, διαμαρτυρίες, κορεό ακομά και πορείες είς ότι αφορά το ζήτημα του εμβολιασμού, της αντικατάστασης πληθυσμού, την κρατική καταστολή, κλπ. Ποιά είναι η απάντηση σου στους μικροαστούς που αποκαλούν υποτιμητικά τους οπαδούς άξεστους, αμμόρφωτους, τραμπούκους και εγκληματίες; 

Ο αστός θέλει την ησυχία του, τα πρέπει του την άνεση του και την καλοπερασή του, αλλά χωρίς να ταράζεται. Μόνο αν το κόψεις το ιντερνετ για μια ώρα θα ενοχληθεί μέχρι εκεί. Η αγάπη για την ομάδα είναι κάτι που μόνο αυτοί που το ζήσανε και το ζούνε μπορεί να το καταλάβουν. Το ανήσυχο κομμάτι της νεολαίας που ακόμη σκέφτεται, αγαπά και δρα. Το βλέπουμε άλλωστε, το είδαμε μάλλον και στην υγειονομική δικτατορία, ότι οι μόνοι που ξεσηκώθηκαν ήταν οι χούλιγκανς, ανεξαρτήτου χρώματος ιδεολογικού. Το βλέπουμε τώρα και στην Αγγλία ποιοι ξεσηκώνονται εναντίον της επιθετικότητας των λαθρομεταναστών. Θυμάμαι πριν 6 χρόνια, βρέθηκα στην Ολλανδία, στην πόλη Feyenord όπου και ήμουν μαζί με τους οπαδούς της ομάδος αυτής, ενάντια στο Black lives matter..και να σκεφτείτε ότι μαζί μας ήταν και άτομα διαφορετικού χρώματος...Δεν θα ξεχάσω ποτέ άλλωστε και πριν σχεδόν 10 χρόνια στο κέντρο των Βρυξελλών, μετα τα ισλαμικά χτυπήματα στο αεροδρόμιο και στο μετρό της πόλης, την μεγάλη πορεία που έκαναν όλοι οι χούλιγκανς των Βελγικών ομάδων κάτω από το πανό: CASUALS AGAINST TERRORISM...Tρομερές σκηνές εξελίχθηκαν, αλλά αυτά δεν γράφονται. Λέγονται... Ο αστός λοιπόν, θέλει άλλοι να βγάλουν ο φίδι από την τρύπα αλλά όταν έρθει η κρίσιμη ώρα σε πουλάει...Φυσικά βλέπει πάντα μονόπλευρα χωρίς να γνωρίζει καταστάσεις για τους οπαδούς και ειναι λογικό αφού το μυαλό του έχει σαπίσει απο τα ΜΜΕ, τον μεγαλύτερο εχθρό του οπαδισμού, τους πουλημένους λακέδες, ερπετά του Συστήματος.

8. Είναι σήμερα ο οπαδισμός και η οπαδική κουλτούρα παρηκμασμένα εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης; Έχουν εισχωρήσει εντός τους η μαφιόζικη νοοτροπία, ο νεοπλουτισμός, τα ναρκωτικά, η τραπ και ομάδες αλλοδαπών που εξελίσσονται σε εγκληματικά στοιχεία που δεν έχουν καμία σχέση με την δική μας ρομαντική αντίληψη; Μπορούμε να πούμε και «Against Modern Ultras»;

Ναι είναι. Η παγκοσμιοποίηση που σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε άψογα, χωρίς εμπόδια και αντιδράσεις και έφερε το απόλυτο χάος στην κάθε πατρίδα. Ο καπιταλισμός με το χρήμα και ο Κομουνισμός με το πνεύμα της οικουμενικότητας και με την στήριξη της Χριστιανικής εκκλησίας, επέβαλαν την νέα τάξη πραγμάτων παντού. Δεν θα μπορούσε να γλυτώσει ο απλός οπαδός που αποτελεί μέρος της κοινωνίας. Ανέφερα την είσοδο των μεγαλοβιομηχάνων που έβαλαν την ταφόπλακα σε κάθε ρομαντισμό και αξία του ποδοσφαίρου και κατ επέκταση του οπαδισμού. Η νεωτερικότητα που έχει σαρώσει όλες τις κουλτούρες, διέλυσε σαφώς και την μουσική που μόνο μουσική δεν θα έπρεπε να λέγεται. Και αυτή έχει πεθάνει, διότι πέθανε η δημιουργία και η ομορφιά, η έμπνευση. Τώρα οι αλλοδαποί, μεγάλη κουβέντα αυτή. Σημεία των καιρών λοιπόν, αναπόφευκτο και σίγουρα θα φανώ κυνικός λέγοντας ότι εδώ με όλο αυτό έχει χαθεί η ίδια μας η υπόσταση ως Άτομο...ποιο ποδόσφαιρο να σχολιάσουμε. Αποτελούν πλέον μέρος της κάθε κοινωνιας – το παιχνίδι έχει τελειώσει με ήττα – και σίγουρα εισβάλουν παντού. Το ποδόσφαιρο είναι για μένα από τους χώρους εκείνους που προσφέρεται για διάφορες καταστάσεις. Στον οπαδισμό, ιδιαίτερα σε χώρες του Βορά, οι μετανάστες, πλέον πολίτες, έχουν εισχωρήσει με την αξία τους θα έλεγα, με τον τσαμπουκά τους δηλαδή και βρήκαν εύκολο το έδαφος αφού δεν υπήρξε καμία αντίδραση από μέρους των γηγενών πληθυσμών. Ναρκωτικά, εισιτήρια, ρουχισμός και άλλα είναι έσοδα εκατομμυρίων, άρα μπρος το χρήμα για ποιον οπαδισμό μιλάμε ή ρομαντισμό ή ότι άλλο. Χρυσός εναντίον αίματος λοιπόν... Στην Ιταλία, τρία απο τα μεγαλύτερα και ιστορικότερα πέταλα, αυτά της Inter, Milan, Juventus, ελέγχονται από την μαφία κανονικά και με τον νόμο...

9. Οπαδισμός - Μπύρα - Oi/Rac/Punk: είναι μία ανδροπρεπής κουλτούρα που λείπει και την οποία θέλει να εξαλείψει η παγκοσμιοποίηση με τις τραπίλες, τα κλάμπ και την ποζεριά του TikTok και του Instagram;

Και διηγώντας τα να κλαις που λέει και ο Σολωμός. Μόνο στην Αγγλία στις μικρές κατηγορίες ζεις κάτι τέτοιο, αλλά έχει και αυτό ημερομηνία λήξης διότι οι γενιές που έρχονται είναι τραγικές...πέρα από τους μετανάστες που δεν έχουν αυτή την κουλτούρα, το χειρότερο είναι οι λευκοί οι οποίοι πλέον έγινα σε κουλτούρα χειρότεροι από τους μετανάστες. Η νέα γενιά, μαλθακή αρκετά, μεγαλωμένη με καραντίνες, απαγορεύσεις και μόνο ίντερνετ, δεν έχει καμιά σχέση με τα παραπάνω. Μια εποχή ιστορική τελείωσε, μια άλλη αρχίζει πιο σκοτεινή και δυστοπική...

10. «Κουρδιστό Πορτοκάλι» (Clockwork Orange) μία ταινία του Stanley Cubrick με πολλά μηνύματα. Την συνιστάς στους αναγνώστες;

Ναι, είναι μια ταινιάρα που πρέπει όλοι οι νέοι να δουν. Μια ταινία σταθμός που το 1970 την θεωρούσαν φαντασίας αλλά έγινε πραγματικότητα. Η καταπίεση του Κράτους και ο εξαναγκασμός είναι πλέον γεγονότα. Τα συστήματα «συμμόρφωσης» των παραβατικών νέων, έγινε επίσης πραγματικότητα και το είδαμε με τον τρόπο που επέβαλαν την υγειονομική δικτατορία, αλλά και με το σύστημα των φυλακών, που δημιουργεί περισσότερα προβλήματα παρά λύσεις. Και όλο και βαδίζουμε προς χειρότερες καταστάσεις με τον απόλυτο έλεγχο της ίδιας μας της ελευθερίας, με συνεχείς απαγορεύσεις με αιτία τις καιρικές συνθήκες αλλά ιδιαίτερα με τα κινητά... Η ταινία αυτή επίσης έχει και καταπληκτική μουσική, εικόνες και μια βία υπερβολική που τρομάζει τον αστό του καναπέ, αλλά που υπάρχει γύρω του κανονικά. Λαοί σφάζονται, βλέπε Παλαιστίνη και ο αστός στην Ελλάδα φοβήθηκε ένα μικρό σεισμό, ενώ άλλοι δέχονται βόμβες στα κεφάλια τους και μικρά παιδιά δολοφονούνται καθημερινά. Να η βία που ζούμε αλλά ο ατομικισμός του καπιταλισμού, έφερε ακριβώς αυτό. Τα είπα και παραπάνω...όλα αφιερωμένα στον βωμό το νέου παγκόσμιου θεού.

11. Κλείσε την συνέντευξη με ένα απόσπασμα όποιου διανοητή κρίνεις ότι αποτυπώνει καλύτερα τα όσα αναλύσαμε.

Σε ευχαριστώ...πριν όμως τον επίλογο, θα ήθελα να τονίσω ειδικά στους νεώτερους, ότι πρέπει να συνεχίσουν τον όποιον αγώνα κάνουν, με πιστη, με δυνάμωση του πνεύματος και κοντά στην ομάδα τους. Κάνοντας παρέες, να συνεχίσουν να ακολουθούν αυτό που αγαπάνε και να μείνουν μακρυά από τα ναρκωτικά..... Θα κλείσω με κάτι έντονο και που θέλει απλή σκέψη, αναφέροντας την τρομερή φράση του Ernst Junger, απο το βιβλίο του “Το πέρασμα στο δάσος” που περιγράφει την σκλαβιά που ζούμε: «Αν οι μεγάλες μάζες ήταν τόσο διαφανείς, τόσο συμπαγείς στα μεμονωμένα άτομα όπως ισχυρίζεται η κρατική προπαγάνδα, θα ήταν αρκετό να έχει τόσους αστυνομικούς όσα σκυλιά χρειάζεται ένας βοσκός για τα κοπάδια του. Τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά, αφού ανάμεσα στο γκρίζο των πρόβατων, κρύβονται οι λύκοι, δηλαδή εκείνα τα όντα που δεν έχουν ξεχάσει τι είναι ελευθερία. Και όχι μόνο αυτοί οι λύκοι είναι δυνατοί από μόνοι τους, υπάρχει επίσης ο κίνδυνος, μια κακή μέρα, να μεταδώσουν τις ιδιότητές τους στις μάζες και να μετατραπεί το κοπάδι σε αγέλη. Αυτός είναι ο εφιάλτης των ισχυρών».

ΕΛΒΟ ξανά σε χέρια ελληνικά

 

του Αλέξη Ευσταθίου

Επί ημερών κυβερνήσεως Γιώργου Παναδρέου το 2010  η πατρίδα μπήκε στο 1ο Μνημόνιο την λεγόμενη Δανειακή Σύμβαση. Με το πρόσχημα ότι η Ελλάδα χρωστάει λεφτά στις Βρυξέλες οι Ευρωπαίοι εταίροι μαζί με την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έκλεισαν την ΕΛΒΟ στα πλαίσια της δανειστικής πολιτικής που ασκήθηκε σε βάρος της Ελλάδος. Μια τέτοια ενέργεια αποδυνάμωνε την Ελλάδα όχι μόνο οικονομικά αλλά κυρίως εθνικά καθώς η ΕΛΒΟ ήταν το σύμβολο της ελληνικής αυτάρκειας στην οπλική παραγωγή και όχι μόνο διότι η ΕΛΒΟ παρήγαγε και άλλα βαρέα οχήματα όπως λεοφωρεία κλπ. ενώ ταυτόχρονα μια τέτοια πολιτική απόφαση, μας άφηνε εκτεθειμένους απέναντι στην Τουρκία η οποία διατηρεί δική της παραγωγή οπλικών συστημάτων ενώ παράλληλα παίρνει εργολαβίες και από άλλες χώρες οπως την Ιαπωνία και την Ουγγαρία.

Μετά το 2012 επί ημερών συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, με τον πρώτο να παίρνει ένεκα των ημερών τα πατριωτικά εύσημα, ο ισραηλινός παράγοντας εισχώρησε στην Ελλάδα με διάφορες οικονομικές επενδύσεις, αρχής γενομένης πως η εθνική οικονομία είχε υποχωρήσει ελέω των ξένων πιέσεων. Αξίζει να σημειωθεί πως το ίδιο έτος η Ελλάδα διέκοψε τις εμπορικές σχέσεις που είχε με το Ιράν από το οποίο προμηθευόμασταν φθηνό πετρέλαιο.

Στο έτος 2025 η κυβέρνηση Μητσοτάκη ούσα ευθυγραμμισμένη με την πολιτική του δανεισμού, που περιγράψαμε παραπάνω, έκρινε σόφρων να πουλήσει την ΕΛΒΟ σε ισραηλινή εταιρεία με αποτέλεσμα πλέον επισήμως να μην υπάρχει τίποτα σε ελληνικά χέρια. Η κυβέρνηση θεώρησε πως οι Ισραηλινοί είναι οι πλέον κατάλληλοι για την ΕΛΒΟ ντύνοντας μάλιστα αυτή την αγοραπωλησία με τον μανδύα της Ελληνοισραηλινής συμμαχίας αποκρύπτοντας πως στην πραγματικότητα η ελληνική αμυντική βιομηχανία μπαίνει υπό ξένα συμφέροντα τα οποία ενδεχωμένος να ζημιώσουν την χώρα μας μελλοντικά τόσο σε εξωτερικά ζητήματα όσο και σε εσωτερικά καθώς εάν τα διεθνή συμφέροντα οξυνθούν η Ελλάδα θα είναι πεδίο ξένων αντιθέσεων.

Είναι υποκριτικό να μιλούν για αναβάθμιση της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας οι θιασώτες του νέο-φιλελευθερισμού όταν κατά την διάρκεια της τροικανής επιδιαιτησίας οι κυβερνήσεις απέκλεισαν μια σειρά από Έλληνες επιχειρηματίες οι οποίοι είχαν καινοτόμες ιδέες στον τομέα της οπλικής βιομηχανίας. Είναι επίσης αντιφατικό να ομιλούν για αναβάθμιση της ελληνικής βιομηχανίας όταν αυτή δεν βρίσκεται σε ελληνικά χέρια και σαφέστατα δεν παράγει για την πατρίδα υπό το πρίσμα της κοινής πολιτικής με πυρήνα το Αμυντικό Δόγμα.

Με λίγα λόγια η Ελλάδα έχει χάσει την εθνική της ανεξαρτησία και ως Εθνικιστές - Κοινωνιστές επιλέγουμε να μην σκιαμαχούμε και να βλέπουμε την πραγματικότητα κατάματα όσο οι ''σκληροί πατριώτες'' ονειρεύονται κόκκινες μηλιές ελέω Ελληνοισραηλινής συννενοήσεως ακόμα και αν το Ισραήλ αγοράζει κατεχόμενη Γη Ελλήνων  στην Κύπρο.

Save Gaza από την Γκρέτα και τους Pro - Palestine: η γελοιότητα των ΜΜΕ και της Αριστεράς που δεν σταματάει την γενοκτονία

 

Ο Παγκόσμιος Στόλος Sumud απέπλευσε από τη Βαρκελώνη στις 31 Αυγούστου με τον δηλωμένο στόχο της άρσης της πολιορκίας της Γάζας και του ανοίγματος ενός ανθρωπιστικού διαδρόμου. Λίγες ώρες αργότερα, επέστρεψε στο λιμάνι λόγω κακοκαιρίας: οι διοργανωτές το χαρακτηρίζουν «θαλάσσια δοκιμή» και αναβάλλουν τη διέλευση. Νέες αναχωρήσεις αναμένονται κατά μήκος της μεσογειακής διαδρομής τις επόμενες ημέρες. Στους υποστηρικτές και τους συμμετέχοντες περιλαμβάνονται ακτιβιστές, εργαζόμενοι σε ανθρωπιστικές οργανώσεις και γνωστές προσωπικότητες όπως η Γκρέτα Τούνμπεργκ.

Ο ακτιβισμός που δεν θα σώσει τη Γάζα

Για μήνες, οι εκπομπές τύπου talk show, οι διαδηλώσεις, τα άρθρα και οι καμπάνιες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν παράγει μια συνεχή ροή εικόνων και λόγων για τη Γάζα. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει το «τείχος σιωπής» που χρεώνουν ορισμένοι στα ΜΜΕ: αντίθετα, υπάρχει ένας κορεσμός που διοχετεύει την αγανάκτηση σε αβλαβείς τελετουργίες και έναν «μαχητικό ποζερισμό» (στα αγγλικά, «poser» είναι ένα άτομο που προσποιείται ότι είναι κάτι που δεν είναι). Εν τω μεταξύ, η πραγματικότητα παραμένει αμετάβλητη: η γενοκτονική πρόθεση του Ισραήλ δεν αντιμετωπίζει συγκεκριμένα εμπόδια από κανέναν από τους παράγοντες που πραγματικά έχουν σημασία. Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία τους τελευταίους μήνες ήταν η πιο επικριτική απέναντι στο εβραϊκό κράτος, παραμένει ουσιαστικά διχασμένη ως προς το πώς να πιέσει το Ισραήλ - όπως παραδέχτηκε η Ύπατη Εκπρόσωπος Κάγια Κάλλας. Ακόμη και οι αισθητικές επιλογές (όπως οι περιορισμοί στα προγράμματα συνεργασίας) παραμένουν επίσημα μπλοκαρισμένες.

Οι αντιφάσεις του Pro - Palestine κόσμου

Από την άλλη πλευρά, η αντίφαση του δυτικού «φιλοπαλαιστινιακού» κόσμου είναι πολύ εμφανής: η κύρια ώθηση προέρχεται από το κίνημα υπέρ της παγκοσμιοποίησης, το οποίο εκ φύσεως απορρίπτει τις συλλογικές ταυτότητες και τα σύνορα, παρά το γεγονός ότι η παλαιστινιακή υπόθεση είναι, πρώτα απ' όλα, ένας αγώνας για εθνική απελευθέρωση που έχει τις ρίζες του σε έναν λαό και μια γη, και τα τελευταία χρόνια και στον θρησκευτικό εξτρεμισμό. Αυτή η ασυμφωνία μεταφράζεται σε μια εισαγόμενη συμβολική γλώσσα (hashtags, τελετουργίες, αισθητική διαμαρτυρία) που συχνά ισοπεδώνει την ιστορική και πολιτική ιδιαιτερότητα της παλαιστινιακής αντίστασης, κάμπτοντάς την στις συντεταγμένες ενός τυποποιημένου δυτικού ακτιβισμού. Σε αυτή την επιχείρηση, η κεντρικότητα των μέσων ενημέρωσης της Γκρέτα Τούνμπεργκ δεν είναι μια λεπτομέρεια: είναι το κλειδί της επιχείρησης. Η Γκρέτα είναι το πιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο του δυτικού προοδευτικού οικοακτιβισμού, ένα κύκλωμα τέλεια ενσωματωμένο στο πολιτιστικό και μιντιακό κατεστημένο. Η εφαρμογή του ίδιου επικοινωνιακού σεναρίου στη Γάζα, όπως αυτό χρησιμοποιήθηκε για την κλιματική αλλαγή, σημαίνει μετατροπή της παλαιστινιακής τραγωδίας σε μια μορφή: υψηλός συμβολικός αντίκτυπος, ελάχιστος πραγματικός αντίκτυπος. Ακόμη και η διαφημιστική εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης γύρω από την «ανοικοδόμηση της Γάζας» και το μεγάλο σχέδιο του Τραμπ, πριν τελειώσουν οι βομβαρδισμοί, αποτελεί μέρος της ίδιας τελετουργίας: μετατοπίζει την προσοχή από το επείγον της διακοπής της καταστροφής σε ένα after-show που εξυγιαίνει τη σύγκρουση για να την κάνει πιο εύληπτη για τη δυτική κοινή γνώμη.

Απαιτούνται πραγματικές πολιτικές επιλογές για τη Γάζα

Η μετατροπή της αλληλεγγύης σε επαληθεύσιμες επιλογές σημαίνει αντιμετώπιση αποφάσεων που έχουν κόστος. Συγκεκριμένα: αναστολή αδειών για αμυντικά υλικά και εξαρτήματα διπλής χρήσης· μορατόριουμ στα προγράμματα στρατηγικής συνεργασίας· αυστηροί όροι για το εμπόριο, την έρευνα και την πρόσβαση στις αγορές και τα κεφάλαια· επιχειρησιακή υποστήριξη για ανθρωπιστικούς διαδρόμους που εγγυώνται κράτη (όχι ΜΚΟ) με σαφείς εντολές και ευθύνες· ενεργοποίηση διεθνών δικαστικών διαδικασιών που δεν είναι απλώς συμβολικές πράξεις. Όλα τα άλλα είναι σκηνοθετημένα. Ο Παγκόσμιος Στόλος Sumud μετρά τον βαθμό της ευρωπαϊκής ανικανότητας: μεγάλη δημοσιότητα, μηδενική αποτροπή. Αν σταματήσει, θα γίνουμε μάρτυρες μιας ακόμη αγανάκτησης σε ζωντανή μετάδοση· αν περάσει, θα είναι επειδή το Τελ Αβίβ επέλεξε να το αφήσει να περάσει. Σε κάθε περίπτωση, δεν παίζεται εκεί το παιχνίδι. Το παιχνίδι παίζεται στις βρύσες που έχουν σημασία - τεχνολογία, χρηματοδότηση, εξοπλισμοί, καταναγκαστική διπλωματία - οι οποίες σήμερα παραμένουν ουσιαστικά ανοιχτές (ή μισάνοιχτες).

Δυσάρεστη η πραγματικότητα, παρά τα στηρίγματα

Πρέπει να είμαστε σαφείς: ο επικοινωνιακός κορεσμός μετατρέπει κάθε αιτία σε αφηγηματική ανοησία αν δεν υποστηρίζεται από αποφάσεις που βασίζονται στην πραγματικότητα. Αλλά όπως είπαμε πριν από λίγα χρόνια μετά την έκρηξη του φαινομένου Thunberg, πρέπει να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια να μιλήσουμε για το περιβάλλον, στην προκειμένη περίπτωση την Παλαιστίνη, παρά τους ηλίθιους οικολόγους και τους ηλίθιους φιλοπαλαιστίνιους (τώρα μπορούμε να πούμε ότι οι δύο κατηγορίες συμπίπτουν). Όποιος ισχυρίζεται ότι τάσσεται υπέρ της Παλαιστίνης πρέπει να αποδεχτεί τη φύση της ως εθνικού ζητήματος και να ενεργήσει αναλόγως: να επαναπροσδιορίσει το λεξιλόγιο (έξω από τα όρια της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας»), να επιβάλει πραγματικές προϋποθέσεις και να τερματίσει την υλική συνενοχή. Μέχρι να συμβεί αυτό, τα πλοία, οι εκπομπές και τα μετα-σόου της ανοικοδόμησης θα παραμείνουν το φόντο για μια γενοκτονία που συνεχίζεται, με ακρίβεια, ενώ ο κόσμος εξασκείται στην ομιλία.

Sergio Filacchioni

ΠΗΓΗ

Η ασφάλεια των γυναικών σε έναν κόσμο που αλλάζει: από τις ΗΠΑ έως την Ευρώπη

 

της Nicol Frau

Η πρόσφατη δολοφονία της νεαρής Ουκρανής, Irina Zarutska, στις Ηνωμένες Πολιτείες συγκλόνισε την κοινή γνώμη και άνοιξε για ακόμη μια φορά τον διάλογο γύρω από την ασφάλεια των γυναικών σε μια εποχή αυξημένων μεταναστευτικών ροών. Το τραγικό αυτό περιστατικό δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά εντάσσεται σε μια ευρύτερη συζήτηση για το πώς η καθημερινότητα των λευκών γυναικών επηρεάζεται από την εγκληματικότητα που αυξάνεται λόγω της μεταναστευτικης πολιτικής των κυβερνήσεων της Ευρώπης και όχι μόνο. Η ασφάλεια είναι θεμελιώδες δικαίωμα του Ευρωπαίου και της Ευρωπαίας που πλέον φαίνεται ότι δεν υφίσταται, το αντίθετο μάλιστα, απειλείται καθημερινά.

Η δυνατότητα μιας γυναίκας να κυκλοφορεί ελεύθερα, χωρίς φόβο για τη σωματική της ακεραιότητα, αποτελεί βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και πρωτίστως στην ίδια μας την χώρα, στην ίδια μας την ήπειρο. Παρ’ όλα αυτά η νοσηρή και άρρωστη σιχαμερή πραγματικότητα δείχνει πως αυτό το δικαίωμα  δεν είναι αυτονόητο. Από τις μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ μέχρι τις γειτονιές της Ευρώπης οι δείκτες βίας κατά των λευκών γυναικών παραμένουν υψηλοί και αυξάνονται από έγχρωμους «επενδυτές» κάθε λογής καταγωγής και κάθε ηλικίας. Εδώ μπορώ να πω σύμφωνα με αυτά που ακούω βλέπω και μαθαίνω ότι η ανασφάλεια απειλεί την κοινωνική συνοχή. Φυσικα τέτοια ειδεχθή εγκλήματα δεν λείπουν και εις βάρος λευκών Ευρωπαίων αντρών είτε με δολοφονίες είτε με βάναυσους τραυματισμούς.

Το μεταναστευτικό και η κοινωνική ένταξη που προσπαθεί να μας επιβάλλει με το ζόρι η Ελληνική κυβέρνηση και όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχει ως αποτέλεσμα να φοβούνται γυναίκες αλλά και άντρες να κυκλοφορούν στις γειτονιές τους ακόμη και την ημέρα. Άκουσον άκουσον. Εγώ προσωπικά πάντα περπάταγα και θα συνεχίσω μέχρι να σβήσει ο ήλιος να περπατάω στην Ομόνοια στην Βάθη στην Βικτώρια και στον Άγιο Παντελεήμονα και όπου αλλού επιθυμώ γιατί είναι η πόλη ΜΟΥ και η χώρα ΜΟΥ και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν θα με αποωθησει με κανέναν τρόπο.

Η Ελλάδα και η Ευρώπη είναι ένα καζάνι που βράζει από την λαθροεισβολη και κάποια στιγμή θα εκραγεί και θα τα κάψει όλα..δεν είναι τυχαίο που ΟΛΑ ΤΑ περιστατικά βίας προέρχονται από «επενδυτές» και λαθρομετανάστες τρίτων χωρών.

Γεμίσαμε νεκρές Ευρωπαίες και τραυματισμένα λουλούδια όπως η Μυρτώ μας, η Πολωνή Ανασταζια, η Ιρίνα Ζαρούτσκα, τα τρία μικρά κοριτσάκια της Αγγλίας και η λίστα αν συνεχίσω είναι ατελείωτη σε Ευρώπη και Αμερική. Φυσικά αναφερόμενη σε περιστατικά σχετικά με τις γυναίκες, γιατί αν αρχίσουμε να αριθμούμε περιστατικά τρομοκρατίας θα εκδοσουμε βιβλίο. Παρόλα αυτά όμως, στη κοινή γνώμη, οι εθνικιστές είναι αυτοί που παρουσιάζονται ως εγκληματίες με ατελείωτο κυνήγι μαγισσών, δικαστήρια, συλλήψεις, και προστασία των αντιεξουσιαστών από το κράτος. Στην Ευρώπη οφείλω να θυμίσω ότι το μόνο περιστατικό δολοφονίας από Ευρωπαίο ήταν αυτό του Νορβηγού Άντερς Μπέρινγκ Μπρειβικ στην Νορβηγία τον Ιούλιο του 2011. Τότε που πυροδότησε την βόμβα στο Όσλο και στη συνέχεια άνοιξε πυρ σε κατασκήνωση της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος στο νησί Ουτόγια. Συνολικά, 77 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ο Μπρέιβικ επικαλέστηκε ακροδεξιές και αντιμεταναστευτικές ιδεολογίες ως κίνητρο. Ο κόσμος τότε συγκλονίστηκε και μέχρι σήμερα μιλάει για αυτό που έκανε. Φυσικά αυτός απλά είδε λίγο πιο μελλοντικά επειδή δεν ήθελε η Νορβηγία να γίνει Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Αγγλία. Στην περίπτωση της άτυχης Ουκρανής ο κόσμος συγκλονίστηκε, κανείς δεν χαρακτηρίζει τον φονιά, και σε έναν μήνα, το πολύ δύο, την νεκρή Ουκρανή δεν θα την θυμάται κανείς. Ο κόσμος ξεχνάει γρήγορα. Κάποιοι θυμούνται ομως, κάποιοι με μαύρα ρούχα και στιβαρα βλεμματα. Πάντα θα θυμόμαστε.

Η κριτική του Δημήτριου Βεζανή για τον Φασισμό και τον Εθνικοσοσιαλισμό

 

του Μυρμιδόνα

Ο ελληνικός εθνικισμός οφείλει πάρα πολλά στην λαμπρή προσωπικότητα του καθηγητή Πολιτικών Επιστημών και ταυτόχρονα νομικού Δημητρίου Βεζανή (1904-1968), καθώς ο τελευταίος ανέλυσε συστηματικά και ουσιαστικά την ελληνική έκφανση του εθνικισμού όχι μόνο φιλοσοφικά, αλλά και κοινωνιολογικά, προσαρμόζοντας την στα ελληνικά δεδομένα. Ναι μεν είχαν προηγηθεί και άλλοι θεωρητικοί Έλληνες εθνικιστές κατά το παρελθόν, αλλά ο βαθμός της συστηματοποίησης του εθνικιστικού ζητήματος κατέστη εφικτός μόνο από τον ίδιο τον Βεζανή, προτείνοντας παράλληλα στα κείμενά του και πολλές λύσεις για μία πληθώρα ζητημάτων, τα οποία εξακολουθούν να μαστίζουν μέχρι και σήμερα τον Ελληνισμό. Ευτυχώς για τον εθνικιστικό χώρο η προσωπικότητα του δεν έχει παραγκωνισθεί, όπως άλλες, και έτσι κατέστη εφικτή η ανάδειξη της εξαιρετικής ποιότητας λόγου, η οποία εντοπίζεται στα κείμενά του. Η συνεισφορά του όμως δεν περιορίζεται μόνο στην ενασχόλησή του με το φαινόμενο του ελληνικού εθνικισμού. Αντιθέτως, ο Δημήτριος Βεζανής προέβη και σε έναν καλοπροαίρετο σχολιασμό των ιδεολογιών του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού αντίστοιχα, βάσει του βιβλίου Το δόγμα του Φασισμού από τους Μπενίτο Μουσολίνι & Τζιοβάνι Τζεντίλε, όπως επίσης και του βιβλίου Ο Αγών μου του Αδόλφου Χίτλερ. Πέραν της γενικής ανάλυσης, των εγκωμιαστικών σχολίων και τέλος των παρατηρήσεων του Βεζανή επί των προαναφερθέντων κειμένων, το παρόν άρθρο θα αναδείξει τα σημεία στα οποία ο Δημήτριος Βεζανής άσκησε κριτική τόσο στον Φασισμό, όσο και προς τον Εθνικοσοσιαλισμό.

Γενικά για τον φασισμό:

Ο Βεζανής ήδη από την εποχή του διαπίστωσε το συχνό και μάλλον σκόπιμο λάθος ταύτισης του φασισμού με την στρατιωτική δικτατορία. Η έλλειψη δημοκρατίας μέχρι και σήμερα συγχέεται αυθαιρέτως με την ιδεολογία του φασισμού, παρ’ όλο που πρόκειται για εντελώς διαφορετικές έννοιες, καθώς ο φασισμός αποτελεί μία ιδεολογία, ενώ η δικτατορία μία μορφή πολιτειακής οργάνωσης. Ο Βεζανής λοιπόν δήλωσε ευθέως ότι η αιφνιδιαστική κατάληψη της εξουσίας, δεν συνιστά βασική αρχή του φασισμού, πολλώ δε μάλλον καταστατική. Επίσης, ο φασισμός δεν αποτελεί μία ιδεολογία, η οποία προτιμά την δουλεία από την ελευθερία, όπως αναπαράγουν οι υλιστικές και υποκριτικές, πλην όμως κυρίαρχες ιδεολογίες μέχρι και σήμερα. Η φασιστική ιδεολογία απλώς αναγνωρίζει ότι πρέπει να υπάρξουν συχνά γενναίες και μεγάλες θυσίες, προκειμένου να αποτραπεί ένας μεγάλος και άμεσος κίνδυνος της φυλής. Για τον Βεζανή, ο φασισμός αποτελούσε μία πνευματική κίνηση, μία επανάσταση για την ακρίβεια των ψυχών κατά της υφιστάμενης τάξεως πραγμάτων και μία υπαγωγή των ατομικών δυνάμεων σε μία γενική κοσμοθεωρία. Ακόμη, ο φασισμός συνδέεται με άλλες πνευματικές διδασκαλίες και αποτελεί ένα σύστημα πολιτικών ιδεών στηριζόμενο σε μία μεταφυσική και σε μία φιλοσοφία γενικότερα από την οποία αντλεί το κύρος του. Για τον φασισμό όπισθεν της ύλης και του κόσμου των αισθήσεων υπάρχει πρωτίστως το πνεύμα. Συνεπώς, η φασιστική ιδεολογία είναι μία πνευματική θεωρία και δεν αποδέχεται επ’ ουδενί λόγω την παράδοση των ανθρώπων στον υλικό ηδονισμό.

Το πνεύμα, κατά τον φασισμό, είναι αυτό, το οποίο συνενώνει τα άτομα σε χώρο και χρόνο, μέσω της παράδοσης και των κοινών πνευματικών δεσμών. Οι υλιστικές απολαύσεις δεν αποτελούν το παν, η απάρνησή των όμως οδηγεί στην απελευθέρωση του ανθρώπου από τα χωροχρονικά δεσμά, γιατί τον συνδέουν με το εθνικό του παρελθόν και μέλλον. Ο φασισμός είναι αντι-ατομικίστικος και αντιφιλελεύθερος, γι’ αυτό και φασισμός θέλει τον άνθρωπο ενεργητικό και υπόχρεο σε δράση με όλες του τις δυνάμεις. Ως εκ τούτου, ο φασισμός δεν ταυτίζεται με τον Μεσαίωνα, όπως ήδη από τότε επιχειρούσαν να τον ταυτίσουν οι διεθνιστικές ιδεολογίες, αποσκοπώντας έτσι να έχουν το μονοπώλιο της κακής εννοούμενης «προόδου». Τουναντίον, ο φασισμός επιδιώκει το κράτος να στηρίζεται επί ευρείας λαϊκής βάσεως, θέλει δηλαδή μία ρουσωικής μορφής συμμετοχή του συνόλου στο κίνημά του. Αντίληψη δογματικά αντίθετη με τα όσα συνέβαιναν στον Μεσαίωνα. Γι’ αυτό και το άτομο δεν εξαφανίζεται εντός της φασιστικής ιδεολογίας, αλλά πολλαπλασιάζεται από την ενωμένη δύναμη των άλλων. Το δε κράτος δεν είναι απλώς ένα άθροισμα ατόμων ή μία πλειοψηφία, ούτε αποζητά απλά μία υλική ευδαιμονία έχοντας ως ιδεώδες το να καταστούν οι άνθρωποι απλά χορτασμένοι και παχυλοί, όπως επιδιώκει ο μαρξισμός, κατά συνέπεια. Η μαρξιστική αυτή αντίληψη εναντιώνεται με το πνεύμα της δράσεως του φασισμού, διότι ο τελευταίος θέλει την υπερένταση της ζωής, ούσα ένα καθήκον, μία ανάγκη για εξύψωση και κατάκτηση στόχων και ιδανικών. Γι’ αυτό η ζωή στον φασισμό πρέπει να είναι υψηλή και γεμάτη, απόλυτη εκδήλωση της οποίας είναι ο πόλεμος. Το φασιστικό δε κράτος είναι μία ομάδα ανθρώπων, ενοποιημένη από μία ιδέαν θελήσεως προς ύπαρξη και επικράτηση με την συνείδηση αυτής της ενοποιήσεως. Ο Δημήτριος Βεζανής αποτίμησε το έργο του Μπενίτο Μουσολίνι και Τζιοβάνι Τζεντίλε ως «πνευματικά βαθυστόχαστο» και θεώρησε αξιοσημείωτο το ότι το ιδεολογικό αυτό δόγμα συμπυκνώνεται σε λίγες μόνο σελίδες. Το παραπάνω κείμενο, όπως αναφέρει ο Βεζανής, χωρίζεται σε 2 μέρη. Το πρώτο αφορά τις θεμελιώδεις ιδέες του φασισμού και το δεύτερο την πολιτική και κοινωνική διδασκαλία. Ειδικότερα, το πρώτο σκέλος αφορά την θεωρητική δομή της φασιστικής ιδεολογίας, ενώ το έτερο σκέλος αφορά την ανάπτυξη και εφαρμογή των θεμελιωδών ιδεών του δόγματος του φασισμού.

Το λάθος του φασισμού:

Ίσως το σοβαρότερο, αλλά και πιο εξόφθαλμο σφάλμα της φασιστικής ιδεολογίας, αφορά την υπερβολική εξύμνηση προς το κράτος. Συγκεκριμένα, για τον Μουσολίνι το κράτος είναι ο δημιουργός του Έθνους και όχι το αντίστροφο, το οποίο ίσχυε κατά τον 19 ο αιώνα. Για τον ιταλικό φασισμό, το κράτος δεν προκύπτει από το Έθνος, αλλά το Έθνος από το κράτος. Το δε Έθνος δεν στηρίζεται στην φυλή ή στην πατρίδα, αλλά μόνο στο κράτος αυτό καθεαυτό. Το Έθνος αποτελεί μία ασυνείδητη και παθητική κατάσταση εντός του λαού, όμως το κράτος εκφράζει την συνειδητή θέληση προς ύπαρξη και επικράτηση του Έθνους, άρα μόνο αυτό δίνει ζωή στο Έθνος, διότι μόνο το κράτος ζει, εφόσον μπορεί να εξελιχθεί. Εν ολίγοις, το κράτος υπερέχει, διότι μόνο αυτό μπορεί να εκφράσει την ενέργεια και μόνο αυτό δύναται να δημιουργήσει. Το κράτος επίσης δεν υποχρεούται να υπηρετήσει το Έθνος και τις αξίες του. Η θεμελιώδης αυτή ερμηνεία της σχέσεως κράτους-Έθνους, κατά την οποία, το κράτος προηγείται αξιακά του Έθνους, συχνά αποσιωπάται ή λησμονείται, κατά την παρουσίαση του εν λόγω ιταλικού ιδεολογήματος. Τόσο κατ’ εμέ, όσο και για τον Δημήτριο Βεζανή, η υπεροχή αυτή του κράτους έναντι του Έθνους είναι αρκετά προβληματική, διότι αγνοεί το γεγονός ότι το κράτος έχει ως βάση του το Έθνος και ότι το τελευταίο αποτελεί απλώς την τεχνητή, νομική και πολιτική έκφραση ενός Έθνους, το οποίο πάντοτε είναι κάτι το υπαρκτό και διαχρονικό. Η παραπάνω απόρροια σκέψεως προκύπτει, λόγω του ότι ο φασισμός υπερεκτιμά τόσο πολύ την ισχύ της κρατικής εξουσίας, ώστε να οδηγείται στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι είναι ιεραρχικά ανώτερο το κράτος από το Έθνος. Ενδεχομένως η άποψη αυτή του Μουσολίνι εδράζεται και στην πεποίθηση ότι το Έθνος είναι κάτι το άυλο και ρευστό, ενώ το κράτος κάτι το απτό και οργανωμένο. Με άλλα λόγια, ο φασισμός αντιλαμβάνεται ότι η εθνική συνέχεια μέσω της επίκλησης των προγόνων, των αγέννητων νεκρών και της σύνδεσης των με τους τωρινούς γηγενείς κατοίκους, καθώς επίσης και με το σύνολο των πολιτισμικών στοιχείων, τα οποία συνδέονται με ένα Έθνος, καθίστανται δυνατά μόνο μέσω του κράτους και γι’ αυτό το τελευταίο οφείλει να προηγείται. Η άποψη αυτή όμως είναι αρκετά επιφανειακή, διότι αγνοεί την μεταφυσική διάσταση του Έθνους, την οποία ο ίδιος ο Βεζανής αναγνωρίζει ως συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας του φασισμού. Ίσως η παραπάνω άποψη περί υπεροχής του κράτους έναντι του Έθνους, να αποτελεί και ένα ιδεολογικό κατάλοιπο της  επιρροής του μαρξισμού στον Μουσολίνι, όσο αυτός ήταν ενταγμένος, ως γνωστόν, στο σοσιαλιστικό κόμμα και μάλιστα αρθρογραφούσε στο περιοδικό «Avanti».

Ο εθνικοσοσιαλισμός ως ανώτερος του φασισμού:

Ο Βεζανής φρονεί ότι ο εθνικοσοσιαλισμός, όπως εκφράζεται από το βιβλίο Ο Αγών μου, είναι ανώτερη ιδεολογία από την φασιστική, διότι το βιβλίο του Χίτλερ, αν και πλατειάζει με συχνές επαναλήψεις, εντούτοις υπερέχει διότι δεν δίδει μόνο την θεωρία πίσω από την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία, αλλά αφηγείται και την γένεσή της. Ο Βεζανής παρατηρεί ότι ο Χίτλερ ήταν βαθιά επηρεασμένος από τον πανγερμανισμό, ένα πνεύμα, το οποίο υπήρχε διάχυτο στην Αυστρία, ακόμη και όταν αυτή τότε αποτελούσε τμήμα της Αυστροουγγαρίας και όχι της Γερμανίας. Αυτό ίσως ωφέλησε τον Χίτλερ κατά την ανάπτυξη της θεωρίας του, επειδή ακριβώς ο ίδιος δεν ήταν Γερμανός πολίτης ή υπήκοος, άρα αυτό τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι το κράτος δεν είναι απαραίτητο για την ύπαρξη ενός Έθνους, παρά μόνο για την έκφραση του τελευταίου. Ο εθνικοσοσιαλισμός σκοπεύει στην υλοποίηση μίας ιδέας της φυλής. Αυτό απαιτεί προγραμματισμό και γι’ αυτό το κράτος αποτελεί το μέσο, δηλαδή τον μηχανισμό εκείνο ικανοποίησης των επιδιώξεων της παραπάνω ιδέας. Ο εθνικοσοσιαλισμός δεν υπηρετεί τυφλά το κράτος ως εν είδη αυτοσκοπό, αντιθέτως αν χρειαστεί, καλείται να το ανατρέψει και εκεί ακριβώς έγκειται η ειδοποιός διαφορά μεταξύ φασισμού και εθνικοσοσιαλισμού, διότι στον τελευταίο το Έθνος, ως η ευσυνείδητος φυλή, υπερέχει συγκριτικά με το κράτος. Ο Χίτλερ, όπως αναγνωρίζει και ο Βεζανής, διέκρινε ότι η ανθρωπότητα χωρίζεται σε φυλές. Κυρίαρχη θέση έχει η Λευκή/Άρια φυλή, η οποία παράγει πολιτισμό, δυνάμει του ιδεαλιστικού της πνεύματος και της τάσης της το άτομο να θυσιάζεται υπέρ του συνόλου. Εντός της Λευκής φυλής υπάρχουν διάφορα είδη πολιτισμού, όπως προκύπτουν από τα διάφορα Έθνη, ορισμένα εκ των οποίων διακρίνονται για τις πνευματικές τους αρετές (π.χ. έφεση προς γνώση) και άλλα για τις ψυχικές τους (π.χ. έφεση προς ανδρεία). Η Κίτρινη φυλή δύναται κυρίως να συντηρήσει τον πολιτισμό και όχι να τον δημιουργήσει, ενώ η Νέγρικη φυλή δεν μπορεί ούτε να παράξει, ούτε να συντηρήσει πολιτισμό, παρά μόνο σε έναν βαθμό να τον αφομοιώσει. Ανώτερες από την Νέγρική φυλή, αλλά εξίσου κατώτερες από την Λευκή και την Κίτρινη φυλή είναι η Ερυθρά/Κόκκινη και η Πολυνησιακή.

Για τους Εβραίους:

Ένα πρώτο σημαντικό θέμα, το οποίο σχολιάζει ο Βεζανής κατά την ανάλυση της εθνικοσοσιαλιστικής κοσμοθεωρίας, αποτελεί το εβραϊκό έθνος. Ο Δημήτριος Βεζανής θεωρούσε σφάλμα την άποψη ότι οι Εβραίοι είναι κατώτεροι εξ απόψεως νοημοσύνης. Συγκεκριμένα, ο Βεζανής φρονούσε ότι οι Εβραίοι ήταν και νοήμονες και κατείχαν στοιχεία γενναιότητας. Απόδειξη της ευφυίας τους ήταν το ότι ήταν ικανοί στο εμπόριο, ενώ παράλληλα έδειξαν γενναιότητα πολλών αιώνων κατά τις διώξεις, τις οποίες υπέστησαν καθ’ όλη την διάρκεια της υπάρξεώς τους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Βεζανής κατέτασσε τους Εβραίους απαραιτήτως ως ισάξια μέλη της Λευκής Φυλής, ούτε ηρνείτο τις πράξεις των Εβραίων εις βάρος της ανθρωπότητας και δη εις βάρος των Λευκών. Αυτό, το οποίο κυρίως μάλλον ισχυριζόταν ήταν ότι δεν είναι κυριολεκτικά φρόνιμο, αλλά μάλλον αντιδραστικό και επιφανειακό να χαρακτηρίζεται συλλήβδην ο εβραϊκός λαός ως χαμηλής νοημοσύνης και όχι ως ηθικά κατακριτέος, επειδή ακριβώς ο λαός αυτός «μολύνει» την ανθρωπότητα με υλιστικές διαθέσεις επιδιώκοντας την καταστροφή της, προκειμένου να κυριαρχήσει ο ίδιος. Τούτων λεχθέντων, ο Βεζανής θεωρεί ότι ο εβραϊσμός διέπεται από έλλειψη συγκεκριμένων ηθικοπνευματικών αρετών και μία τάση κυριαρχίας έναντι της ανθρωπότητας. Επειδή ακριβώς μάλιστα ο εβραϊκός λαός έχει επιτύχει στο σχέδιό του με συστηματικό τρόπο για τόσους αιώνες, δεν θα έπρεπε να θεωρείται ως λαός με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης, όπως αποτελούν οι λαοί της νέγρικης κυρίως φυλής, διότι αυτό πιθανώς και να υποτιμά επικίνδυνα την δυνατότητα εκπλήρωσης των ύπουλων διαθέσεών του.

Τα λάθη του εθνικοσοσιαλισμού:

Εις ότι αφορά τον εθνικοσοσιαλισμό, ο Βεζανής άσκησε κριτική στην εν λόγω ιδεολογία, την οποία μελετούσε ήδη από το 1935, αναδεικνύοντας ορισμένες αδυναμίες της. Το πρώτο σημείο κριτικής του Δημητρίου Βεζανή προς τον εθνικοσοσιαλισμό ήταν η πανγερμανική του θεώρηση και κατ’ επέκταση η αντίληψη της θεωρίας αυτής ότι το γερμανικό φύλο αποτελεί αποκλειστική πηγή δημιουργίας ολόκληρου του πολιτισμού της ανθρωπότητάς ή έστω του μεγαλύτερου μέρους του. Σύμφωνα με τον Βεζανή, δεν προκύπτει από πουθενά ότι το γερμανικό φύλο υπερισχύει των λοιπών φύλων της Λευκής Φυλής, πολλώ δε μάλλον ότι το γερμανικό φύλο αποτελεί την μοναδική αιτία γενέσεως πολιτισμού. Ο Βεζανής μάλιστα διακρίνει ότι στην εθνικοσοσιαλιστική θεώρηση η γερμανική εθνότητα, αποκτά μία τέτοια αξία, ώστε να καταλήγει και αυτοτελής, άρα παρουσιάζεται σαν μία ξεχωριστή γερμανική φυλή, η οποία διακρίνεται από τις λοιπές εθνότητες, οι οποίες απαρτίζουν την Λευκή φυλή. Η εθνικοσοσιαλιστική οπτική μάλιστα τείνει προς την άποψη ότι το αριανό αίμα ταυτίζεται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, με το γερμανικό. Κάτι τέτοιο όμως, όπως σχολιάζει ο Βεζανής, είναι απολύτως αναπόδεικτο. Η σύγχρονη βιολογία, όπως συμπληρώνει, απορρίπτει την άποψη, η οποία αναφέρεται στο βιβλίο «Ο Αγών Μου» ότι δηλαδή οι φυλές είναι απολύτως καθαρές και φρονεί ότι η ανάμειξη με μόνο κοινής καταγωγής άτομα, μιας ορισμένης δηλαδή εθνότητας εντός της Λευκής φυσικά φυλής (με άλλα λόγια η ιδέα ανάμιξης ατόμων εντός της γερμανικής εθνότητας και μόνο) ωθεί στον εκφυλισμό των υποκειμένων, διότι το κάθε άτομο καθίσταται ευάλωτο σε ασθένειες, ελλείψει αντλήσεως χρήσιμων βιολογικών στοιχείων από άλλους ανθρώπους, οι οποίοι ανήκουν πάντοτε στην Λευκή φυλή, αλλά είναι απλά διαφορετικής καταγωγής, δηλαδή εθνότητας μη γερμανικής. Η πρόσμιξη δηλαδή εθνοτήτων, οι οποίες φυσικά ανήκουν στην ανώτερη κοινή Λευκή φυλή, όχι μόνο επιτρέπεται, κατά τον Βεζανή, αλλά επιβάλλεται, προκειμένου να βελτιωθούν τα εκάστοτε άτομα μιας εθνότητας, διότι κατά αυτόν τον τρόπο αντλούνται τα καλύτερα στοιχεία από μία τέτοια μίξη με εξίσου ανώτερες εθνότητες, ούσες εντός της Λευκής φυλής. Επισημαίνεται δε από τον Βεζανή ότι ακόμη και αν ίσχυε αυστηρώς το δίκαιο της Νυρεμβέργης ως προς τους φυλετικούς κανόνες, τους οποίους έθετε για την απόκτηση της ιδιότητας του Γερμανού πολίτου, ο Βεζανής παρατηρεί ότι οι ίδιοι οι παραπάνω νόμοι επέτρεπαν την απόκτηση της παραπάνω ιδιότητας του πολίτου, εφόσον ο αιτών διέθετε έναν ανιόντα β’ βαθμού εβραϊκής καταγωγής ή μη Γερμανό γενικότερα. Αν πράγματι λοιπόν επιδιωκόταν η καθαρότητα της φυλής, όπως όριζαν οι εθνικοσοσιαλιστές, αυτό θα συνεπαγόταν αναγκαστικά την ανυπαρξία οιουδήποτε ξένου στοιχείου σε οποιονδήποτε βαθμό. Επιπροσθέτως, ο Βεζανής διαφωνούσε με την οπτική του εθνικοσοσιαλισμού ότι το άτομο από μόνο του είναι δημιουργός πολιτισμού. Κατά τον Βεζανή, δημιουργός πολιτισμού κάποιες φορές είναι και το σύνολο ως μάζα, ενίοτε δε το άτομο, αμφότεροι όμως μπορούν να είναι στοιχεία δημιουργικής ισχύος. Η μάζα συνήθως παράγει ως προς το σκέλος του πολιτισμού, το δίκαιο, τα ήθη και τα έθιμα, ενώ το άτομο την φιλοσοφία, την τέχνη και την επιστήμη. Ο Βεζανής ακόμη δεν θεωρούσε ότι η βιολογική καταγωγή και μόνο ήταν ο παράγων δημιουργίας του πολιτισμού. Ως αιτίες ανάπτυξης ενός πολιτισμού συμπεριέλαβε επίσης το κλίμα και την γεωγραφία μίας περιοχής, καθώς επίσης και τους κοινωνικούς και κρατικούς όρους επί μίας περιοχής. Δεν λησμόνησε όμως να επισημάνει ο ίδιος ότι η φυλή είναι οπωσδήποτε η πιο σταθερή και σημαντικότερη αιτία γένεσης του πολιτισμού, απλά δεν είναι η μόνη, ούτε κατά συνέπεια η διαίρεση των φυλών προκύπτει, βάσει μόνο του δέρματος, το οποίο είναι το πιο εμφανές σημείο διάκρισης των. Ο διαχωρισμός των φυλών είναι πολύ πιο βαθύς και θεμελιώδης από την απλή διαφορά εξωτερικής εμφάνισης. Τέλος, ο Βεζανής θεωρούσε ότι ο εθνικοσοσιαλισμός δεν ανέπτυξε τόσο το θέμα της θρησκείας, καθώς κρατούσε μία απόσταση σε θέματα θεϊκής πίστης και εκκλησιών. Για τον Βεζανή όμως ο Ελληνισμός και κατ’ επέκταση ο ελληνικός εθνικισμός έχει μία σχέση αρμονικής σύνδεσης με την Ορθοδοξία, η οποία διέπεται και από μία αλληλοϋποστήριξη. Ενδεχομένως ο Βεζανής εδώ να υπονοεί ότι η έλλειψη περαιτέρω ανάλυσης του θρησκευτικού ζητήματος από τον εθνικοσοσιαλισμό, οφειλόταν σε ιστορικά και εμπειρικά αίτια και άρα αιτιολογείται. Αντιθέτως, στην Ελλάδα επί αιώνες ανεπτύχθη η προαναφερθείσα αρμονική συνύπαρξη με την Ορθόδοξη πίστη κατά τρόπο φυσικό, γεγονός, το οποίο δεν συνέβη με κάποια αντίστοιχη θρησκεία στην Γερμανία. Η έλλειψη έντονης συσχέτισης του εθνικοσοσιαλισμού με κάποια θρησκεία κλονίζει, κατά την άποψη του Βεζανή, την πληρότητα της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας.

Καταληκτικά σχόλια:

Ο Δημήτριος Βεζανής αναγνώρισε και στις 2 αυτές ιδεολογίες το εξαιρετικό τους περιεχόμενο, αλλά θεώρησε ότι αμφότερες ήταν συνδεδεμένες με την χώρα προέλευσής τους. Όπως χαρακτηριστικά σχολίασε ως προς τον φασισμό του Μουσολίνι, τόσο η φασιστική, όσο και η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία είναι χωρικά και χρονικά προσδεμένες ή περιορισμένες. Με άλλα λόγια, αποτελούν εκφάνσεις του ιταλικού και γερμανικού εθνικισμού αντίστοιχα, άρα φέρουν και πολλά από τα στοιχεία των εθνικών ιδιαιτεροτήτων του χώρου προέλευσής των, κατά την έκφρασή των, καθιστώντας τες διαφορετικές τόσο μεταξύ των, όσο και εν συγκρίσει με τον ελληνικό εθνικισμό. Άλλωστε είναι γνωστό ότι για πολλούς εκ των θεωρητικών του εθνικοσοσιαλισμού στην Γερμανία, η ιδεολογία τους δεν ήταν «προϊόν προς εξαγωγή», όπως έλεγαν χαρακτηριστικά. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα προαναφερθέντα δόγματα είναι πλήρως αντίθετα μεταξύ τους, καθώς όλα τους ανήκουν στην ίδια εθνικιστική ιδεολογία και συνεπώς μοιράζονται από κοινού βασικά στοιχεία της ιδεολογίας αυτής, όπως την αναγνώριση της εθνικής ταυτότητας, της κοινωνικής και βιολογικής ιεραρχίας, της ανάγκης σύστασης ενός ισχυρού κράτους και της πίστεως σε μία μορφή μεταφυσικής υπάρξεως, η οποία επιβάλλει την προτεραιότητα του πνεύματος έναντι της ύλης. Το ενδιαφέρον, όπως ήδη ελέχθη, είναι ότι ο φασισμός νοεί ότι το κράτος σχηματίζει το Έθνος, εξαιτίας του ότι το πρώτο είναι απτό και το δεύτερο νοερό, δίχως βέβαια αυτό να ακυρώνει την αναγνώριση της μεταφυσικής διάστασης της εν λόγω ιδεολογίας, αλλά οπωσδήποτε η προαναφερθείσα ερμηνεία επί του κράτους και του Έθνους την πλήττει. Ο εθνικοσοσιαλισμός, κατά τον Βεζανή, κατανοεί και υπερβαίνει αυτό το τόσο σοβαρό λάθος του φασισμού, καθιστώντας τον έτσι όχι μόνο πληρέστερο, αλλά και πολύ πιο επαναστατικό έναντι του φασισμού. Ο εθνικοσοσιαλισμός όμως δεν παύει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την γερμανική θεώρηση του κόσμου, γεγονός, το οποίο τον οδηγεί σε ορισμένα λανθασμένα συμπεράσματα, καθώς φρονεί ότι αιτία προέλευσης των πάντων είναι μόνο το γερμανικό Έθνος αδιαφορώντας εν πολλοίς για την συμβολή των έτερων εθνοτήτων εντός της Λευκής φυλής και δη για την συμβολή της ελληνικής εθνότητας. Η άποψη του Βεζανή όμως περί της ανάμειξης φύλων, έστω των ανηκόντων στην ίδια φυλή, δεν με βρίσκει σύμφωνο. Αφενός κατά αυτόν τον τρόπο αγνοούνται τα πολιτισμικά προϊόντα, όπως η γλώσσα και τα ήθη, τα οποία αποτελούν ιδιαίτερο γνώρισμα της κάθε εθνότητας και άρα δύσκολα θα μπορούσαν να αναμειχθούν μεταξύ προσώπων, τα οποία εντάσσονται σε διαφορετικές εθνότητες, αλλά εντός της ίδιας φυλής, αφετέρου δε δεν εξηγείται απολύτως τεκμηριωμένα από τον Βεζανή, το πως ακριβώς μπορεί ο πολίτης μίας ορισμένης εθνότητας να «εμπλουτιστεί» με βιολογικά στοιχεία μίας άλλης, η οποία ανήκει έστω στην ίδια φυλή. Το πρέπον για να αποφευχθεί η σύγχυση και για να εξασφαλιστεί η μοναδικότητα του κάθε Έθνους είναι η κάθε εθνότητα να διατηρεί τα στοιχεία της τόσο βιολογικά, όσο και πολιτισμικά εις το διηνεκές και όχι η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού βιολογικού υβριδίου ή εθνοτικής «χίμαιρας» εντός της Ευρώπης. Η διαδοχική δε ανάπτυξη της κάθε εθνότητας με δικά της στοιχεία, θα οδηγήσει στην δημιουργία ακόμη καλύτερων ανθρώπων και γενικότερα στην διατήρηση και ανάδειξη των βιολογικών και πολιτισμικών χαρακτηριστικών του κάθε Έθνους. Φυσικά είναι άκρως προτιμότερο η σύζευξη 2 ανθρώπων διαφορετικής εθνότητας να αφορά τουλάχιστον πρόσωπα ανήκοντα εντός της ίδιας φυλής, λόγω της στενής των φυλετικής συγγενείας, αλλά αυτό θα έπρεπε να αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα για όλους τους παραπάνω λόγους. Εν κατακλείδι, κακώς ορισμένοι κακόβουλοι ερμηνεύουν τον Δημήτριο Βεζανή ως οπαδό των Εβραίων, διότι απώτερος σκοπός του δεν είναι η στηλίτευση των από μία στείρα οπτική τυφλής υποτίμησης. Ο Βεζανής, κατά την γνώμη μου τουλάχιστον, δεν παύει να στρέφεται εναντίον των Εβραίων στα κείμενά του, αλλά απλώς αναγνωρίζει το μέγεθος της αποφασιστικότητάς των, όπως επίσης και της πονηριάς των. Αυτό επαληθεύεται από την ιστορική τους πορεία, διότι τα παραπάνω φυλετικά τους στοιχεία τους επέτρεψαν να επικρατήσουν μετά από τόσους αιώνες εις βάρος των υπολοίπων λαών. Αυτό δηλαδή, το οποίο εννοεί επί της ουσίας ο Βεζανής είναι ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ άτομα ανήκοντα σε κατώτερες φυλές, όπως είναι οι μαύροι, να επιτύχουν την κυριαρχία του κόσμου, την οποία καταφέρνουν οι Ιουδαίοι και γι’ αυτό ακριβώς δεν θα πρέπει να υποτιμώνται αυθαιρέτως οι προαναφερθέντες, επειδή ακριβώς είναι ικανοί να δράσουν υπούλως.

Τέμπη: Όταν η εγκληματική κυβέρνηση κυνηγά τους εθνικιστές

 

της Nicol Frau

Η τραγωδία στα Τέμπη είναι το καθρέφτισμα μίας εγκληματικής κυβέρνησης. Καταρρέουν υποδομές, πεθαίνουν ανθρώποι, και αυτοί κοιτάνε να καλύψουν τα εγκλήματα τους. Αντί να λογοδοτήσουν για τις ζωές που χάθηκαν, κυνηγούν τους εθνικιστές σαν εγκληματίες, τρομοκρατώντας όσους αγαπούν την πατρίδα τους. Αυτή δεν είναι απλή ανικανότητα. Είναι ανοιχτή επίδειξη εξουσίας και ατιμωρησίας. Η προστασία της πολιτικής ελίτ έχει προτεραιότητα πάνω από τις ζωές των Ελλήνων. Τα Τέμπη δεν ήταν λάθος. Ήταν αποτέλεσμα ένος σάπιου συστήματος που συνεχίζει να τιμωρεί τους σωστούς και να αφήνει ατιμώρητους τους εγκληματίες. Η Ελλάδα πρέπει να ξυπνήσει. Πρίν η επόμενη τραγωδία χτυπήσει, πρίν η ατιμωρησία γίνει κανόνας, η δικαιοσύνη και η λογοδοσία δεν είναι προαιρετικά. Είναι επιτακτικά. 

Αλληλεγγύη στην νεολαία της Σερβίας

του Τάσου Σοφούλη

Με αφορμή την πτώση της οροφής στο σιδηροδρομικό σταθμό του Νόβι Σαντ χιλιάδες Σέρβοι βγήκαν στους δρόμους ούτως ώστε να διαμαρτυρηθούν απέναντι στην μετακομμουνιστική κυβέρνηση Βούσιτς. Σαφώς και η αφορμή της διαδήλωσης έγκειται στην ηθική διάσταση του γεγονότος, δηλαδή ότι κράτος και εργολάβοι με την αναλγησία τους σκότωσαν 15 ανθρώπους, όμως για όσους προσπαθούν να σκεφτούν σοβαρά το περαστατικό στο Νόβι Σαντ ήταν η αφορμή για μια σειρά προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Σερβία.

   

Η κυβέρνηση Βούσιτς, είναι η συνέχεια της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας η οποία απέταξε το αστέρι του Μιλόσεβιτς και υιοθέτησε την πολιτική της ασάφειας μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας-Κίνας. Άλλωστε η πολιτική Βούσιτς ας μην ξεχνάμε πως έχει μετατρέψει την Σερβία σε ενα γεωοικονομικό σταυροδρόμι των τριών δυνάμεων εξασφαλίζοντας και στους τρεις έναν διάδρομο στην βαλκανική που θα προωθήσει τον μεσάζοντα του φυσικού αερίου με τον σερβικό λαό θεατή σε αυτή την πλανητική ανακατάταξη. Η ιδιαιτερότητα της Σερβίας είναι πως έχει διατηρήσει την γραφειοκρατία του Μιλόσεβιτς και κινείται στο πνεύμα της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας όσον αφορά τις κρατικές δομές και τις εξωτερικές σχέσεις οι οποίες υπήρξαν η γέφυρα συνεννόησης μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ.

    

Η επαφή του Βούσιτς με την ΕΕ είναι στην κατεύθυνση της ένταξης της Σερβίας σε αυτήν ενώ παράλληλα λειτουργεί ως διαμεσολαβητής της Ρωσίας και αυτό αποδεικνύεται από τις σχέσεις Βελιγραδίου - Μόσχας που στην ουσία είναι η εισχώρηση του κινεζικού κεφαλαίου στην Βαλκανική. Οι διαδηλώσεις παρόλα αυτά δεν έχουν φιλοδυτικό χαρακτήρα όπως ισχυρίζονται ορισμένες φωνές που είτε από αφέλεια είτε από συνειδητή προπαγάνδα διατυμπανίζουν. Ο χαρακτήρας των μαζικών αυτών διαδηλώσεων είναι κοινωνικός και σαφέστατα εθνικός καθώς η σερβική νεολαία αντιδρά πρώτoν απέναντι στην αυστηρή κρατική δομή που δεν διαφέρει από αυτή του Μιλόσεβιτς και εν συνεχεία για την ανεργία που επικρατεί εντός της Σερβίας καθώς για να εργαστεί κάποιος νέος Σέρβος ως δημόσιος υπάλληλος προϋποθέτει να είναι μέλος του κυβερνώντος κόμματος ή να διατηρεί καλές σχέσεις με την μαφία η οποία μετά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας κατέχει σημαντική θέση στην κοινωνική πυραμίδα της χώρας.

    

Ο πατριωτικός χαρακτήρας των συλλαλητηρίων δεν απουσιάζει, αντιθέτως έχει πρωταρχική θέση στην πολιτική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση. Ο Βούσιτς κατά την διάρκεια της μακρόχρονης θητείας του έχει υποχωρήσει σε πολλά σχετικά με το Κοσσυφοπέδιο το οποίο και έχασαν οι Σέρβοι το 99', όπου με αφορμή την αντιπαράθεση με τον αλβανικό παράγοντα οι Αμερικανοί βομβάρδισαν το Βελιγράδι. Η υποχώρηση του Βούσιτς γι' αυτό το τόσο σοβαρό εθνικό θέμα ισως να οφείλεται στο γεγονός των συνομιλιών της Σερβικής κυβέρνησης με την γραφειοκρατία των Βρυξελλών η οποία στηρίζει το ψευδοκράτος του Κοσόβου και δεν επιθυμεί να δώσει μια ουσιαστική λύση, διότι ένα puppet state  όπως αυτό ενισχύει την ηγεμονία των Βρυξελλών στην περιοχή ενισχύοντας ταυτόχρονα τον ρόλο του ΝΑΤΟ.

     

Οι ''έγχρωμες επαναστάσεις'' που τόσο αρέσκονται να αποκαλούν κάθε λαϊκή αντίδραση στην Ευρώπη οι οπαδοί του Κρεμλίνου στην πραγματικότητα είναι η επαναφορά της ταυτότητας σε μια εποχή που αμφισβητείται. Συνεπώς ο όρος ''έγχρωμη επανάσταση'' εκτός από  γραφικός είναι και βαθιά αποπροσανατολιστικός διότι αποκρύπτει την ουσιαστική αντίδραση των Ευρωπαίων στα μείζονα προβλήματα των χωρών τους για τα οποία ευθύνονται τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία, καθώς η πρώτη προσπαθεί να διατηρήσει την ηγεμονία της στην Γηραιά Ήπειρο στην μεταψυχροπολεμική εποχή και η Ρωσία να λάβει τον ρόλο του πιστωτή με όπλο την ενέργεια δηλαδή το φυσικό αέριο.

   

Η ανάλυση για την Νέα Γιάλτα που επήλθε δεν είναι άλλη από την εξής: οι λαοί της Ευρώπης αισθάνονται προσβεβλημένοι από την παγκοσμιοποίηση και αντιδρούν με γνώμονα της εθνική τους επιβίωση, διότι αυτή απειλείται από τις πλανητικές πολιτικές του τριγώνου Πεκίνο - Μόσχα - Ουάσιγκτον. Το αφήγημα περί κατευθυνόμενων επαναστάσεων είναι ένα έμμεσο κάλεσμα υποταγής των Εθνών σε μια κεντρική οικονομική εξουσία που επιχειρεί να εμβολήσει το κλασικό κυρίαρχο εθνικό κράτος ούτως ώστε να ατροφήσει η περιφερειακή ελευθερία των Εθνών και να ενισχυθεί η πλανητική επέκταση του Σινο-Ρωσικού αλλά και Αμερικανικού παράγοντα, ο οποίος διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκοσμιοποίηση παρόλα τα προβλήματα των ΗΠΑ τόσο σε κοινωνικό όσο και οικονομικό βαθμό.

    

Ο αφορισμός των λαϊκών εξεγέρσεων στην υπηρεσία του εκάστοτε αφηγήματος δεν συμβάλει στον ουσιαστικό διάλογο που ανοίγουν αυτές οι εξεγέρσεις, δηλαδή στην υπεράσπιση του κράτους δικαίου απέναντι στην διαφθορά την οποία γέννησαν τόσο το καπιταλιστικό όσο και το κομμουνσιτικό σύστημα. Άλλωστε η Ευρώπη αυτή την στιγμή έχει υποστεί τις συνέπειες  της ΝΑΤΟικής επιδιατησίας αλλά και τις κομμουνιστικής παράνοιας που μεταμορφώθηκε σε καπιταλισμό εν μια νυκτί.

Σκέψεις μίας συναγωνίστριας

 

της Nicol Frau

Σε μια εποχή που οι αξίες δοκιμάζονται και οι ρίζες συχνά παραμερίζονται, η γυναίκα που αγαπά την πατρίδα της ξεχωρίζει όχι γιατί υψώνει φωνές, αλλά γιατί ζει συνειδητά. Δεν περιορίζεται σε εύκολα συνθήματα· αναζητά τη γνώση της ιστορίας, κατανοεί τις δυσκολίες και τα επιτεύγματα του τόπου της και αντλεί δύναμη από αυτά. Η αγάπη της δεν είναι τυφλή ούτε αλαζονική, είναι γόνιμη και δημιουργική.

Μια τέτοια γυναίκα φροντίζει να καλλιεργείται πνευματικά, να μορφώνεται και να εξελίσσεται. Ξέρει ότι η πραγματική υπερηφάνεια δεν προβάλλεται με λόγια, αλλά αποδεικνύεται με έργα και στάση ζωής. Στηρίζει την οικογένεια, το κοινωνικό της περιβάλλον και δεν μένει αδιάφορη μπροστά σε όσους έχουν ανάγκη. Βλέπει την αγάπη για την πατρίδα ως χρέος για έμπρακτη προσφορά, όχι ως αφορμή για αντιπαλότητες.

Η υπερηφάνειά της είναι ήρεμη και στέρεη, χωρίς διάθεση επίδειξης. Διατηρεί τις παραδόσεις, αλλά δεν φοβάται να προχωρήσει μπροστά· γνωρίζει ότι η κληρονομιά δεν είναι κάτι για να φυλάσσεται σε προθήκη, αλλά για να εμπνέει το μέλλον. Με εργατικότητα, ήθος και συνέπεια δείχνει στις επόμενες γενιές ότι το να αγαπάς τον τόπο σου σημαίνει να τον κάνεις καλύτερο κάθε μέρα, μέσα από τις μικρές και μεγάλες πράξεις της καθημερινότητας.

Η γυναίκα που αγαπά την πατρίδα της δεν έχει την πολυτέλεια να είναι θεατής. Πρέπει να είναι μαχήτρια — σε όλα, στην ψυχή, στο μυαλό, και όταν χρειαστεί, και στο σώμα. Δεν αρκεί να συγκινείται με λόγια ή να μένει σε μια ρομαντική εικόνα του χθες. Η αγάπη για τον τόπο απαιτεί δράση, απαιτεί θάρρος και αντοχή.

Μαχήτρια σημαίνει να μην υποχωρείς μπροστά στις δυσκολίες της ζωής. Να αγωνίζεσαι για την οικογένειά σου, για την κοινωνία σου, για τις αξίες σου. Να είσαι έτοιμη να υπερασπιστείς το δίκαιο, είτε πρόκειται για μια καθημερινή αδικία είτε για κάτι πολύ μεγαλύτερο. Να καλλιεργείς το πνεύμα σου ώστε να μπορείς να σταθείς όρθια με επιχειρήματα, αλλά και το σώμα σου ώστε να ξέρεις ότι έχεις τη δύναμη να ανταποκριθείς σε κάθε πρόκληση.

Η γυναίκα που αγαπά την πατρίδα πρέπει να είναι παράδειγμα θάρρους και αντοχής, όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη. Να εμπνέει σεβασμό με την παρουσία της, να δείχνει ότι η αγάπη για τις ρίζες και την ταυτότητα δεν είναι παθητικό συναίσθημα, αλλά ενεργή στάση ζωής. Έτοιμη να σταθεί όρθια σε κάθε πεδίο μάχης — είτε αυτό είναι προσωπικό, κοινωνικό, πνευματικό ή, αν χρειαστεί, κυριολεκτικό.

Ζούμε σε καιρούς που όλα αλλάζουν γρήγορα, κι όμως εγώ θέλω να κρατήσω μέσα μου όσα αξίζουν. Αγαπώ τον τόπο μου, όχι με μεγάλα λόγια, αλλά με γνώση και συνείδηση. Διαβάζω την ιστορία μας, προσπαθώ να καταλάβω τις δυσκολίες και τα επιτεύγματα που μας έφεραν ως εδώ, και νιώθω δύναμη να συνεχίσω. Δεν θέλω η αγάπη μου για την πατρίδα να γίνεται αλαζονεία· θέλω να είναι δημιουργία.

Φροντίζω να καλλιεργούμαι, να μορφώνομαι και να βελτιώνομαι κάθε μέρα. Η υπερηφάνεια για την καταγωγή μου δεν αποδεικνύεται με φωνές ή επιδείξεις, αλλά με έργα. Στηρίζω την οικογένειά μου, τους ανθρώπους γύρω μου, και δεν μένω αδιάφορη όταν κάποιος έχει ανάγκη. Για μένα, το να αγαπάς τον τόπο σου σημαίνει να προσφέρεις, όχι να χωρίζεις.

Η υπερηφάνειά μου είναι ήσυχη, σταθερή. Κρατώ τις παραδόσεις ζωντανές, αλλά δεν μένω κολλημένη στο παρελθόν· πιστεύω ότι οι ρίζες είναι για να μας τρέφουν, όχι για να μας φυλακίζουν. Με δουλειά, ήθος και συνέπεια θέλω να δείξω, πρώτα στον εαυτό μου και ύστερα στους άλλους, ότι το να αγαπάς την πατρίδα σου σημαίνει να την κάνεις καλύτερη μέσα από την καθημερινή σου στάση, στις μικρές και μεγάλες πράξεις που μετρούν πραγματικά.