Ο πόλεμος τους δεν είναι και δικός μας (οι εθνικοεπαναστάτες αντιμετωπίζουν την 11η Σεπτεμβρίου)

 

To ακόλουθο άρθρο δημοσιεύθηκε στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2001 στο περιοδικό «Resistance», το έντυπο της γαλλικής εθνικιστικής οργάνωσης «Unite Radicale». Συνοδεύεται από τα δελτία τύπου που ανήρτησε τότε η οργάνωση για να καλύψει την εξέλιξη των γεγονότων. Όλα αναφέροντα στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης και τα όσα ακολούθησαν. Ο λόγος που το άρθρο αναδημοσιεύεται αυτή την περίοδο είναι επειδή είναι αρκετά επίκαιρο με τα όσα συμβαίνουν στην Μέση Ανατολή και τις δικαιολογίες που εξακολουθεί να χρησιμοποιεί ο αμερικανοσιωνιστικός ιμπεριαλισμός για να υποστηρίζει τις παρεμβάσεις του.

«Όλοι συγκινήθηκαν, στις 11 Σεπτεμβρίου, από το θέαμα των Νεοϋορκέζων παράπλευρων θυμάτων της επίθεσης που μόλις είχε γίνει στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου.

Ωστόσο για μένα δεν ήταν η πρώτη φορά – σε αντίθεση με πολλούς – που συγκινήθηκα από το θέαμα του νεκρού άμαχου πληθυσμού. 

Είχα ήδη νιώσει έτσι όταν διάβαζα τις αφηγήσεις για τον αδιάκριτο βομβαρδισμό ευρωπαϊκών πόλεων τη δεκαετία του 1940, καθώς και όταν διάβαζα για το μαρτύριο της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι.

Ως παιδί, σοκαρίστηκα όταν είδα τηλεοπτικά ρεπορτάζ όπου B52 βομβάρδιζαν με ναπάλμ βιετναμέζικα χωριά ατιμωρητί.

Συγκινήθηκα ξανά πιο πρόσφατα όταν στοχοποιήθηκαν οι άμαχοι πληθυσμοί της Λιβύης, του Ιράκ και της Σερβίας.

Εξακολουθούσαν να με συγκινούν τα βάσανα των παιδιών και των αμάχων στο Ιράκ, το Σουδάν, τη Λιβύη και την Κούβα ως αποτέλεσμα του εμπάργκο ή των οικονομικών κυρώσεων που επιβλήθηκαν στις χώρες τους.

Κάθε φορά, ο ένοχος αυτών των απάνθρωπων πράξεων, αυτών των εγκλημάτων πολέμου, είχε ένα όνομα: ΗΠΑ.

Όπως πολλοί, έτσι και εγώ πίστευα ταυτόχρονα ότι τελικά υπήρχε μια έμφυτη δικαιοσύνη. Έπειτα, τη συγκίνηση και τον οίκτο διαδέχθηκε η αηδία.

Η αηδία να βλέπεις πολιτικούς από όλη τη Δύση να σπεύδουν να ανανεώσουν την υποταγή τους στην Ουάσινγκτον, να ακούς την άμεση αμερικανολατρική επίθεση των μέσων ενημέρωσης, να διαβάζεις από τις πένες των δημοσιογράφων τους πιο ωμούς όρκους ακλόνητης πίστης στον αληθινό τους αφέντη, να μας βλέπεις να βυθιζόμαστε σε ένα εθνικό πένθος που ποτέ πριν δεν είχαμε απονείμει στους δικούς μας υπηκόους.

Η αηδία να βλέπεις ξαφνικά αυτούς που δημιούργησαν το Ισλαμιστικό Γκόλεμ – εκπαιδεύοντας τον Μπιν Λάντεν από τη CIA, ευνοώντας μουσουλμάνους φονταμενταλιστές για να αντιμετωπίσουν την PLO ή τα προοδευτικά αραβικά καθεστώτα, επιτρέποντας τη νίκη των μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν, εξοπλίζοντας τον UCK στο Κοσσυφοπέδιο, κ.λπ. – να θέλουν ξαφνικά να μας χρησιμοποιήσουν ως βοηθούς σε έναν πόλεμο εναντίον του «δημιουργήματος» τους.

Ας είμαστε σαφείς. Δεν είμαι καθόλου αντίθετος σε μια μετωπική μάχη κατά του ισλαμισμού.

Αλλά αν πρόκειται να διεξαχθεί αγώνας εναντίον του, πρέπει να διεξαχθεί στην ήπειρό μας. Ωστόσο, οι ίδιοι άνθρωποι που θα ήθελαν να μας δουν να κινητοποιούμαστε για να υποστηρίξουμε την αστερόεσσα είναι αυτοί που χθες απαγόρευσαν στη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν να πολεμήσει την ισλαμική τρομοκρατία στην Τσετσενία και που σήμερα δικάζουν τον Μιλόσεβιτς για έγκλημα πολέμου, του οποίου το μόνο έγκλημα ήταν ότι αντιτάχθηκε στον ισλαμισμό στο Κοσσυφοπέδιο.

Αν πρόκειται να διεξαχθεί αγώνας κατά του Ισλαμισμού, αυτός πρέπει να διεξαχθεί στη Γαλλία, όπου η ανεξέλεγκτη μετανάστευση αποτελεί κινητήρια δύναμη. Ωστόσο, οι ίδιοι άνθρωποι που θα ήθελαν να κινητοποιηθούμε για να υποστηρίξουμε τις ΗΠΑ είναι αυτοί που διώκουν τους ακτιβιστές για την υπεράσπιση της ταυτότητας στη Γαλλία και την Ευρώπη όταν αντιτίθενται στην εισβολή μεταναστών και στον εξισλαμισμό της ηπείρου μας.

Γι' αυτό πιστεύω ότι η μόνη δίκαιη θέση για τους εθνικιστές της χώρας μας είναι να δηλώσουν ότι ο πόλεμος που έρχεται δεν είναι δικός μας πόλεμος, ότι η ουδετερότητα είναι αυτονόητη απέναντι στις μακρινές και άχρηστες επιχειρήσεις που επιβάλλουν οι ΗΠΑ και ότι αν ο ισλαμισμός πρέπει να καταπολεμηθεί και να εξαλειφθεί, αυτό πρέπει να γίνει στην ήπειρό μας, στο έδαφός μας και ότι για να συμβεί αυτό, είναι πάνω απ' όλα απαραίτητο να τεθεί τέλος στη μετανάστευση, η οποία αποτελεί το έδαφος αναπαραγωγής και το στήριγμά του.

Γαλλική στρατιωτική επέμβαση; Ναι! Αλλά στις πόλεις της Γαλλίας ή στη Σανγκάτ, για την αποκατάσταση της πλήρους γαλλικής κυριαρχίας, όχι στα βουνά του Αφγανιστάν για να χρησιμεύσουν ως μεταφορείς νερού για τους στρατιώτες του θείου Σαμ.

Christian Bouchet

ΥΓ: Το βραβείο δημοσιογραφικής δειλίας πιθανότατα θα έπρεπε να πάει στον αρθρογράφο της Le Monde που έγραψε αυτή την ανθολογία: «Σε αυτή την τραγική στιγμή που οι λέξεις φαίνονται τόσο ανεπαρκείς για να εκφράσουν το σοκ που νιώθουμε, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μας είναι το εξής: είμαστε όλοι Αμερικανοί! Είμαστε όλοι Νεοϋορκέζοι! Πώς γίνεται να μην νιώθουμε, στην πραγματικότητα, όπως και στις πιο σοβαρές στιγμές της ιστορίας μας, βαθιά αλληλέγγυοι με αυτόν τον λαό και αυτή τη χώρα, τις Ηνωμένες Πολιτείες, στις οποίες είμαστε τόσο κοντά και στις οποίες οφείλουμε την ελευθερία μας, και επομένως την αλληλεγγύη μας;».

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Θέσεις της εθνικιστικής και ταυτοτικής οργάνωσης Unite Radicale (Ριζοσπαστική Ενότητα) σχετικά με τις επιθέσεις στις ΗΠΑ.

Καθώς το βαρύ πυροβολικό της φιλοαμερικανικής προπαγάνδας στα μέσα ενημέρωσης έχει εξαπολυθεί εδώ και σχεδόν μια μέρα, και πολιτικοί σε όλη τη Δύση ανανεώνουν την αφοσίωσή τους στην Ουάσινγκτον, η εθνικιστική και ταυτοτική οργάνωση Unite Radicale θέλει να διευκρινίσει τη θέση της.

Eνώ μπορούμε μόνο να θρηνήσουμε τα αθώα θύματα της τρομοκρατίας, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η τρομοκρατία που πλήττει τις ΗΠΑ είναι πολύ μικρή σε σύγκριση με αυτήν που προκαλούν σε ολόκληρο τον πλανήτη εδώ και περισσότερα από 50 χρόνια.

Αξίζει πράγματι να θυμηθούμε τις ευρωπαϊκές πόλεις που καταστράφηκαν από τον αδιάκριτο βομβαρδισμό των αεροπλάνων της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ· το μισό εκατομμύριο Ιάπωνες που εξατμίστηκαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, τους Βιετναμέζους που απανθρακώθηκαν από ναπάλμ των B52 του Θείου Σαμ· τους άμαχους πληθυσμούς της Τρίπολης, της Βαγδάτης και του Βελιγραδίου που βομβαρδίστηκαν από αμερικανικούς πυραύλους και μαχητικά αεροσκάφη· τα βάσανα των παιδιών και των αμάχων στο Ιράκ, το Σουδάν, τη Λιβύη ή την Κούβα λόγω του εμπάργκο ή των οικονομικών κυρώσεων που επιβλήθηκαν στις χώρες τους.

Ομοίως, ενώ η «ισλαμιστική τρομοκρατία» κατηγορείται για τις επιθέσεις, αξίζει να θυμόμαστε ότι αυτή η τρομοκρατία δημιουργήθηκε και εξοπλίστηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες για να πολεμήσει την ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν, την Ευρώπη στη Σερβία και να αποδυναμώσει την παλαιστινιακή αντίσταση στη Μέση Ανατολή. Αξίζει επίσης να θυμόμαστε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέκαθεν υποστήριζαν τα πιο φονταμενταλιστικά μουσουλμανικά κράτη και κινήματα εναντίον των κοσμικών αραβικών κρατών και κινημάτων.

Δελτίο Τύπου εκδόθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2001

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Είναι η Γαλλία αμερικανική πολιτεία;

Η γαλλική κυβέρνηση μόλις κήρυξε την αυριανή, Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα εθνικού πένθους προς τιμήν των  θυμάτων των επιθέσεων στη Νέα Υόρκη και την Ουάσινγκτον. Με την ευκαιρία αυτή, οι Γάλλοι καλούνται να τηρήσουν τριών λεπτών σιγή.

Η Ριζοσπαστική Ενότητα (Unite Radicale) σημειώνει ότι η Γαλλία δεν κήρυξε εθνικό πένθος όταν Γάλλοι σκοτώθηκαν από βόμβες στον RER. Ούτε κήρυξε εθνικό πένθος μετά τα τραγικά ατυχήματα του Concorde ή της σήραγγας του Mont Blanc.

Έχει γίνει η Γαλλία αμερικανική πολιτεία;

Είναι ο θάνατος Γάλλων στη Γαλλία λιγότερο άξιος εθνικού πένθους από τον θάνατο Αμερικανών στην Αμερική;

Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί έτσι... η αλήθεια μπορεί να βρίσκεται αλλού. Οι ηγέτες μας δεν αγαπούν τη Γαλλία ή τον λαό της. Από την άλλη πλευρά, είναι ένθερμοι συνεργάτες των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Ό,τι επηρεάζει τον κύριό τους επηρεάζει τους ίδιους περισσότερο από ό,τι επηρεάζει τον δικό τους λαό.

Δελτίο τύπου που εκδόθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2001

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το εθνικιστικό και ταυτοτικό κίνημα Unite Radicale (Ριζοσπαστική Ενότητα) ζητά την δημιουργία μίας επιτροπής για την ουδετερότητα της Γαλλίας και της Ευρώπης. 

Το εθνικιστικό και ταυτοτικό κίνημα Unite Radicale ξεκίνησε σήμερα, Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2001, κάλεσμα για τη δημιουργία μιας Επιτροπής για την ουδετερότητα της Γαλλίας και της Ευρώπης.

Καθώς οι αναφορές σε έναν πιθανό πόλεμο γίνονται ολοένα και πιο συχνές από τα στόματα των ηγετών των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, η Unite Radicale στοχεύει να φέρει κοντά όλους όσους αρνούνται να επιτρέψουν να χυθεί γαλλικό και ευρωπαϊκό αίμα σε έναν πόλεμο στον οποίο οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν έχουν θέση.

Τον πόλεμο που θέλει να κηρύξει ο Μπους στον Ισλαμισμό, θέλει να τον κηρύξει σε ένα Γκόλεμ που η ίδια η κυβέρνηση της χώρας του δημιούργησε εκπαιδεύοντας τον Μπιν Λάντεν από τη CIA, ευνοώντας μουσουλμάνους φονταμενταλιστές για να αντιμετωπίσουν την PLO ή τα προοδευτικά αραβικά καθεστώτα, επιτρέποντας τη νίκη των μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν, εξοπλίζοντας τον UCK στο Κοσσυφοπέδιο, κ.λπ.

Αν πρόκειται να διεξαχθεί αγώνας κατά του Ισλαμισμού, πρέπει να διεξαχθεί στην ήπειρό μας. Ωστόσο, οι ίδιοι άνθρωποι που θα ήθελαν να μας δουν να κινητοποιούμαστε για να υποστηρίξουμε την αστερόεσσα είναι αυτοί που απαγόρευσαν στη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν να πολεμήσει την ισλαμική τρομοκρατία στην Τσετσενία.

Αν πρόκειται να διεξαχθεί αγώνας κατά του Ισλαμισμού, αυτός πρέπει να διεξαχθεί στη Γαλλία, όπου η ανεξέλεγκτη μετανάστευση αποτελεί κινητήρια δύναμη. Ωστόσο, οι ίδιοι άνθρωποι που θα ήθελαν να κινητοποιηθούμε για να υποστηρίξουμε το πανί με τα Αστέρια είναι αυτοί που διώκουν τους ακτιβιστές για την υπεράσπιση της ταυτότητας στη Γαλλία και την Ευρώπη όταν αντιτίθενται στην εισβολή μεταναστών και στον εξισλαμισμό της ηπείρου μας.

Γι' αυτόν τον λόγο, η Unite Radicale και η «Επιτροπή για την Ουδετερότητα της Γαλλίας και της Ευρώπης» θα αναπτύξουν ως θέμα της καμπάνιας τους την αντίθεσή τους στους μακρινούς και άσκοπους πολέμους που επιβάλλουν οι ΗΠΑ, την επιθυμία τους να εξαλειφθεί ο ισλαμισμός από την ήπειρό μας και να τεθεί τέλος στη μετανάστευση που αποτελεί το έδαφος αναπαραγωγής και το στήριγμά του.

Δελτίο Τύπου που εκδόθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2001

ΠΗΓΗ

Το εθνικιστικό κίνημα και η Παλαιστίνη

 

Κάθε Παλαιστίνιος είναι ένας σύντροφος, ο ίδιος εχθρός, στο ίδιο χαράκωμα

Δεδομένου ότι τα φολκλορικά ή περιθωριακά κινήματα μιας δεξιάς που θεωρεί τον εαυτό της «ριζοσπαστικό» έχουν πρόσφατα, ενώ κανείς δεν νοιαζόταν για τη γνώμη τους, διακηρύξει τη θέση του «ούτε κεφίγια ούτε κιπά», φαίνεται χρήσιμο να θυμηθούμε τη θέση του Εθνικοεπαναστατικού Κινήματος (NR) για την Παλαιστίνη και τη σιωνιστική οντότητα.

Για εμάς:

1. Ο Σιωνισμός είναι ένας υστερικός εθνικισμός που γεννήθηκε στην Κεντρική Ευρώπη στα εκκοσμικευμένα περιθώρια ενός θρησκευτικού κινήματος που ασκεί αυστηρή ενδογαμία. Μόνο μια φαντασίωση, θρησκευτικής προέλευσης, τον συνδέει με την Παλαιστίνη.

2. Η σιωνιστική οντότητα είναι ένα αποικιακό κράτος όπου αλλόχθονες έποικους, κυρίως από δυτικές χώρες, που επιβάλλουν βάναυσα την κυριαρχία τους στον ιθαγενή πληθυσμό.

3.  Η δέσμευση του Εθνικοεπαναστατικού Κινήματος (NR) στο πλευρό της παλαιστινιακής αντίστασης είναι από παλιά και ιστορικά τεκμηριωμένη.

Το 1967, ενώ οι Lucien Rebatet και Xavier Vallat ήταν εκστασιασμένοι με την σιωνιστική οντότητα, ο François Duprat ίδρυσε τον «Αγώνα για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης».

Το 1968, ο πρώτος Ευρωπαίος που έπεσε με τα όπλα στο χέρι στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, ο Roger Coudroy, ήταν μέλος της Jeune Europe.

Και αυτή η στάση θα επαναβρεθεί στο Mouvement nationaliste revolutionnaire, το Troisième Voie , την GUD, την «Nouvelle Resistance», την Unite Radicale, το Bastion Social, κ.λπ. Αξίζει να θυμηθούμε ότι η διάσπαση μεταξύ του Εθνικοεπαναστατικού Κινήματος (NR) και των Zids, κατά τους τελευταίους μήνες της Unite Radicale, συνέβη γύρω από τη συζήτηση σχετικά με τη θέση απέναντι στην Παλαιστίνη.

Ακόμα κι αν, είναι αυτονόητο, το Εθνικοεπαναστατικό Κίνημα (NR) έχει μεγαλύτερη συγγένεια με τη χριστιανική ή κοσμική πτέρυγα της παλαιστινιακής αντίστασης (PFLP, FDPLP-CG, κ.λπ.) και πρέπει να θυμόμαστε ότι το 2001, κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου της Unite Radicale που πραγματοποιήθηκε στην Bourge, δηλώθηκε σαφώς ότι: «Στο εξωτερικό, οι Ισλαμιστές αντιπροσωπεύουν μια πολύπλευρη δύναμη που μπορεί, σε ορισμένες χώρες και υπό ορισμένες συνθήκες, να είναι σύμμαχος ενάντια στον αμερικανοσιωνιστικό ιμπεριαλισμό». Η καταπολέμηση του Ισλαμισμού σε ευρωπαϊκό έδαφος δεν συνεπάγεται με κανέναν τρόπο την απόρριψη των Ισλαμιστών που δρουν στο έδαφός τους συμμετάσχοντας σε εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που υποστηρίζουμε.

4. Όσον αφορά την 7η Οκτωβρίου, το να μιλάμε για «ισλαμιστική βία» και «βαρβαρότητα», το να διευκρινίζουμε ότι τις καταγγέλλουμε και ότι δεν τις ανεχόμαστε και το να αποσυνδέουμε τη Χαμάς από τον παλαιστινιακό λαό, ισοδυναμεί με υιοθέτηση της δόξας του Συστήματος. Μπορεί θεωρούμε την 7η Οκτωβρίου ως πράξη τρομοκρατίας, εντάξει!, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι η τρομοκρατία είναι το όπλο των αδυνάτων ενάντια στους ισχυρούς και έχει χρησιμοποιηθεί πάντα από εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα (καθώς και από σιωνιστικές οργανώσεις όπως η Ομάδα Stern ή η Irgun). Σε αυτήν την περίπτωση, χρησιμοποιήθηκε από τη Χαμάς όχι επειδή είναι ισλαμιστική, αλλά επειδή είναι ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Δεν είναι άχρηστο να θυμόμαστε ότι το 1996, μετά τη δολοφονία του Yayah Ayache, ενός από τους κύριους ηγέτες της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς, η GUD κάλυψε τους τοίχους του Παρισιού και αρκετών μεγάλων γαλλικών πόλεων με αφίσες που τον τιμούσαν.

5. Η λύση των δύο κρατών που υποστηρίζει η Εθνική Συσπείρωση (RN) και μερικές ριζοσπαστικές αλλά «σοφές» εθνικιστικές ομάδες δεν μας αφορά. Από τη δεκαετία του 1990, το Εθνικοεπαναστατικό Κίνημα (NR) υπερασπίζεται την ιδέα ότι η μόνη λύση για την Παλαιστίνη ήταν η δημιουργία ενός ενιαίου δημοκρατικού και κοσμικού κράτους που θα ενώνει την Παλαιστίνη και το Ισραήλ. Αυτή τη θέση συμμερίζονται επίσης πολλοί Ισραηλινοί του χθες και του σήμερα που χαρακτηρίζονται ως «αριστεροί» όπως ο Martin Buber, ο Judah Magnes ή ο Meron Benveniste ή πολλοί «δεξιοί» όπως η Tzipi Hotolevy, και πολλοί Παλαιστίνιοι όπως ο Naim Khader ή ο Edward Saïd, οι οποίοι επίσης υποστήριζαν ή εξακολουθούν να υποστηρίζουν αυτό που ένας δημοσιογράφος της ημερήσιας εφημερίδας La Croix περιέγραψε ως τη μόνη «εναλλακτική λύση απέναντι σε μια πραγματικότητα επί του εδάφους που καθιστά ένα βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος μη πραγματοποιήσιμο. Το πρόβλημα της δημιουργίας ενός «ενιαίου κοσμικού κράτους» με την απαίτηση ίσων πολιτικών δικαιωμάτων για όλους παραμένει το αναπόφευκτο αποτέλεσμα που θα επιλύσει οριστικά αυτή τη σύγκρουση».

Η ομάδα VoxNR

ΠΗΓΗ

Franco Freda: Μονόλογοι (Μέρος Β)

 

Βλέπετε: κάνω διάκριση μεταξύ «πολιτικών» και «πολιτικάντηδων».

Με αυθάδεια, αν προτιμάτε, κατατάσσομαι ανάμεσα στους πολιτικούς: ανάμεσα σε εκείνους που βλέπουν την πολιτική ως ένα είδος εκτροφής της ψυχής, 

εκπαίδευσης της ψυχής, με την καλύτερη έννοια του όρου. Οι πολιτικάντηδες

είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται ψυχές, προσπαθώντας να τις δηλητηριάσουν,

για τα συμφέροντα σίγουρα όχι μίας κάποιας εξιδεικευμένης φύσης.

Η μόνη συγγένεια μεταξύ εκείνων που διαπράττουν την 

αδικία και εκείνων που την υφίστανται, είναι το γεγονός ότι κανείς από τους δύο δεν ζεί σύμφωνα με την δικαιοσύνη. Εγώ, που ανήκω στους δεύτερους, 

δεν ζηλεύω την κακή συνείδηση των πρώτων. 

Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τους επίμονους και διαυγείς φανατικούς - αυτούς που είναι αμβλείς και πεισματικοί αν μη τι άλλο... Οι φανατικοί έχουν πάντα ένα εσωτερικό "φόρουμ" στο οποίο κρίνουν τις πράξεις τους χωρίς επιείκια. Τρόμο πρέπει να αισθανόμαστε για τους "βέβηλους": αυτούς που παρουσιάζουν ανεκτικότητα για να κρύψουν τον μακιαβελισμό και τον οπορτουνισμό τους»  

«Η λέξη «ιδεολογία» έχει, για μένα, μια (απεχθή) χροιά Διαφωτισμού. H κουλτούρα της ακροδεξιάς - ή μάλλον, της ριζοσπαστικής δεξιάς - είναι μια κουλτούρα που εκφράζεται μέσω αξιών (ακόμα και «ιδεών χωρίς λόγια», για να χρησιμοποιήσουμε τη ρήση του Σπένγκλερ) και ιδανικών - όχι μέσω ιδεολογιών. Η κουλτούρα της δεξιάς εκδηλώνεται μέσω διδασκαλιών και δογμάτων - όχι μέσω ιδεολόγων και ιδεολογιών. Και δεν ανήκω στην τάξη των δασκάλων (σκέφτομαι, αυτή τη στιγμή, τον άνθρωπο που ήταν ο πιο βαθυστόχαστος θεωρητικός της ακροδεξιάς στην Ιταλία σε αυτόν τον αιώνα: τον Ιούλιο Έβολα). Αντίθετα, ανήκω στην κατηγορία των παραφραστών και εκείνων που λειτουργούν ως επανάληψη, εκείνων που μεταδίδουν και «μεταφράζουν». Εδώ, παραβάλετε ορισμένα αγώγιμα μέταλλα».

«Με ενδιαφέρει, πάνω απ' όλα, η μεταϊστορική σημασία του φασισμού, η συμβολική του αξία. Από αυτή την άποψη, πιστεύω ότι ο φασισμός σήμαινε μια αντιστροφή του ρεύματος της δυτικής ιστορίας, μια υγιή σχέση (έστω και βοναπαρτιστικού τύπου) με τη δημοκρατία, με τον Διαφωτισμό - αναμφίβολα, μια ουσία ξένη προς εκείνο το τοπίο των ζιζανίων που διαμορφώθηκε πάνω απ' όλα μετά τη Γαλλική Επανάσταση».

«Δεν είμαι καθόλου δάσκαλος: non sum dignus… Θα μπορούσα να ορίσω τον εαυτό μου ως «καθηγητή», μάλλον – αλλά μόνο με την έννοια ότι πρεσβεύω ιδέες και απόψεις που συνδέονται με το «δικό μου» (το κτητικό είναι πραγματικά ακατάλληλο! Εννοώ: σε αυτό στο οποίο αναγνωρίζω τον εαυτό μου) όραμα του κόσμου. Ή μάλλον, μία «επανάληψη» – που παραμένει ένα απλό όργανο και επομένως μπορεί να έχει ακροατές, όχι μαθητές».

«Οι διαυγείς μιλούν λίγο, 

παραμένουν συγκεντρωμένοι στο έργο τους, απρόσωπα, «ασκητικά».

«Ο καθένας μας αντιπροσωπεύει δυνάμεις – «δυνάμεις» με τη φυσική έννοια –, δυνατότητες, βαθμούς της πραγματικότητας: και εκεί, σε αυτό το σημάδι αναπαράστασης, βρίσκεται η έννοια του καθενός μας. Η ατομική ύπαρξη είναι υποταγμένη σε αυτήν. Αυτό το ονομάζω «πνεύμα πολιτοφυλακής». Θα μπορούσα επίσης να το ονομάσω «πνεύμα υπηρεσίας». «Ασκητική πορεία» επίσης, αν θέλετε, προχωρώντας στον πολιτικό τομέα, κάτι που αναγνωρίζω ακόμη και στους αντιπάλους. Φυσικά, σε αυτή τη μεγάλη εντροπία που μας κατακλύζει, δεν είναι εύκολο να δούμε αυτόν τον «φυλετικό» τύπο στον οποίο ανήκω...»

«Η σύγκρουση, λοιπόν, ήταν ιδεολογική. Υπήρχαν οι κομμουνιστές, οι οποίοι ήθελαν επίσης τον homo novus: όπως οι φασίστες, όπως οι εθνικοσοσιαλιστές. Ήμασταν σίγουρα διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον, αλλά αυτό που επιβεβαιώναμε και αρνούμασταν προέκυπτε από τις ευρωπαϊκές πολιτισμικές ρίζες. Σήμερα έχουμε περάσει από το κοινωνικό ζήτημα στο φυλετικό. Η εποχή των ευρωπαϊκών εμφυλίων πολέμων έχει τελειώσει, αυτή των φυλετικών πολέμων πρόκειται να ξεκινήσει. Υπό την επίδραση της μαζικής εξωευρωπαϊκής μετανάστευσης, τα εθνικά κράτη θα διαλυθούν. Το μέλλον θα είναι το σκηνικό των φυλετικών συγκρούσεων: είναι καλύτερο για όλους οι Ευρωπαίοι να παραμείνουν στην Ευρώπη, οι Αφρικανοί στην Αφρική και οι Ισλαμιστές φονταμενταλιστές στις χώρες τους». 

«Οποιοδήποτε ανάμειξη είναι μια παρέκκλιση. Κάθε φυλή πρέπει να σέβεται τον εαυτό της. Ο τύπος της «φυλετικής ολοκλήρωσης», που αντανακλά ένα αισχρό τερατούργημα, ξεκινά από την υπόθεση ότι «ανοιχτές» μορφές, βιολογικές ή πολιτισμικές, μπορούν να διαμορφωθούν. Κάθε βιολογική ή πολιτισμική μορφή είναι αντίθετα από μόνη της πλήρης, ολοκληρωμένη και δεν απαιτεί κανέναν αλλογενή συντελεστή, ξένο προς αυτήν».

«Η φυλή δεν πρέπει να συζητείται, δεν πρέπει να συγκρίνεται: αν μη τι άλλο, πρέπει να αντικατοπτρίζεται. Η φυλή είναι αίμα, είναι νεύρο. Δεν εγείρει ερωτήματα. Είναι ένα στοιχείο, όπως ο αέρας, όπως ο ήλιος, όχι ένα ζήτημα. Είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Είτε δεν το έχεις είτε το έχεις (φυσικά, σε διαφορετικό βαθμό)». 

«Πολιτική είναι η επιδίωξη του Καλού της εθνικής κοινότητας στην οποία ανήκει κανείς, με τη μεγαλύτερη δυνατή –εντός των ορίων της ενδεχομενικότητας της ύπαρξής του και της ιστορικής περιόδου στην οποία ζει– αδιαφορία και καθαρότητα προθέσεων».

«Πολύ σπάνια νιώθω πραγματική περιφρόνηση. 

Μπερδεύετε την περιφρόνηση με την αποστασιοποίηση. Αν ένιωθα σαν δίποδο ανώτερο από άλλα δίποδα, αν δεν με είχε εμπνεύσει η ειλικρινής επιθυμία να συνεργαστώ για το καλό της εθνικής κοινότητας στην οποία ανήκω, σίγουρα δεν θα είχα ιδρύσει, στην ηλικία μου και με την εμπειρία μου, το Εθνικό Μέτωπο».

«Δεν είμαι δάσκαλος. Δάσκαλοι ήταν ο Έβολα, ο Πλάτωνας, για παράδειγμα. Υπήρξα μόνο «επανάληψη» θεωριών που έχουν διατυπώσει άλλοι. Όσο για το «κακός», δεν πιστεύω ότι υπήρξα ποτέ. Έχω βρεθεί σε κακή κατάσταση από το Σύστημα, μερικές φορές με «δίκαιες» κατηγορίες (όπως η κατηγορία της ανατρεπτικής συνεργασίας για την οποία καταδικάστηκα, την οποία αναγνωρίζω με υπερηφάνεια σε μερική βάση) και με άλλες άδικες κατηγορίες (όπως αυτή της οργάνωσης της σφαγής στην Πιάτσα Φοντάνα)».

ΠΗΓΗ

Διαβάστε το Μέρος Α

Πούτιν: ένα ακόμη σκυλάκι του σιωνισμού

 

«Θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας στο γεγονός ότι σχεδόν 

δύο εκατομμύρια άνθρωποι από την πρώην Σοβιετική Ένωση και την Ρωσική Ομοσπονδία κατοικούν στο Ισραήλ. Σήμερα είναι μία σχεδόν ρωσόφωνη χώρα. Και αναμφίβολα το λαμβάνουμε πάντα υπόψιν αυτό, στη σύγχρονη ιστορία της Ρωσίας»

Δηλώσεις του Ρώσου προέδρου αναφορικά 

με την τρέχουσα κατάσταση στην Μέση Ανατολή

ΠΗΓΗ

Πόλεμοι που καταρρίπτουν την ψευδαίσθηση της πολυπολικότητας

 

Έχει ήδη αποτύχει η πολυπολικότητα; Ενώ τρεις συγκρούσεις μαίνονται παράλληλα στην Ουκρανία, τη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο, οι γεωπολιτικοί χάρτες ενημερώνονται καθημερινά. Αλλά ένα πράγμα είναι ήδη σαφές: αρκετές ιδεολογικές αφηγήσεις που ήταν ευρέως διαδεδομένες τα τελευταία χρόνια έχουν καταρρεύσει υπό τα χτυπήματα της πραγματικότητας.

Πολυπολικότητα και καλό εναντίον κακού

Η πιο διαδεδομένη αφήγηση -ειδικά σε κύκλους που ασκούσαν κριτική στη δυτική μονοπολικότητα- ήταν αυτή που περιέγραφε μια παγκόσμια φιλελεύθερη ελίτ, φανατική και πολεμοχαρή, που μάχεται ενάντια σε ένα αναδυόμενο μέτωπο που αποτελείται από κυρίαρχα κράτη, με επικεφαλής ηγέτες που υποστηρίζουν την ταυτότητα και είναι προσανατολισμένοι στην ειρήνη μεταξύ των πολιτισμών. Αυτό το μέτωπο, σύμφωνα με την αφήγηση, θα αντιπροσώπευε μια αρμονική πολυπολική εναλλακτική λύση, βασισμένη στον σεβασμό της πολιτισμικής ποικιλομορφίας και στην αντίθεση στην δυτική προοδευτική ατζέντα. Σήμερα, κοιτάζοντας τα γεγονότα, καμία από αυτές τις υποθέσεις δεν φαίνεται να ευσταθεί.

Οι ηγέτες του «μετώπου της κυριαρχίας» βρίσκονται σε πόλεμο

Οι συνεχιζόμενοι πόλεμοι - η Ρωσία εναντίον της Ουκρανίας, το Ισραήλ εναντίον της Χαμάς και της Χεζμπολάχ, το Ισραήλ εναντίον του Ιράν - δεν ξεκίνησαν από μέλη της φιλελεύθερης ελίτ, αλλά από τρεις προσωπικότητες που συχνά αναδεικνύονται σε σύμβολα του μετώπου της κυριαρχίας: τον Βλαντιμίρ Πούτιν, τον Μπενιαμίν Νετανιάχου και τον Ντόναλντ Τραμπ. Τρεις ηγέτες που τα τελευταία χρόνια έχουν συγκεντρώσει τη συναίνεση όσων στη Δύση αντιτίθενται στην ατζέντα της παγκοσμιοποίησης, την «κουλτούρα του cancel» και την ατλαντική παρέμβαση. Ωστόσο, αυτοί είναι που σήμερα ηγούνται συγκρούσεων μεγάλης κλίμακας, χωρίς καμία «woke» δικαιολογία, χωρίς η σημαία του ουράνιου τόξου ή η συμπερίληψη στις ταινίες να έχουν καμία σχέση με αυτό. Οι λεγόμενοι «πόλεμοι πολιτισμών», τουλάχιστον σε γεωπολιτικό επίπεδο, έχουν αποδειχτεί ότι είναι ένα περιθωριακό φαινόμενο, αποκομμένο από τους πραγματικούς μηχανισμούς της διεθνούς ισχύος.

Πολυπολικότητα: Περισσότερο σύνθημα παρά πραγματικότητα

Θεωρητικά, το Ιράν θα έπρεπε να είχε την υπεράσπιση των συμμάχων του από τον παγκόσμιο Νότο: τη Ρωσία, τη Κίνα, την Ινδία, τις αραβικές χώρες, τους BRICS. Στην πράξη, κανείς δεν παρενέβη . Κανείς δεν άσκησε σοβαρή πίεση. Κανείς δεν συντόνισε μια απάντηση. Η Ρωσία, ειδικότερα, έγινε στόχος άμεσης κριτικής από τους ίδιους τους ιρανικούς κύκλους. Ένα μεγάλο στρατιωτικό κανάλι κοντά στους Φρουρούς της Επανάστασης (IRGC), με πάνω από 60.000 συνδρομητές, έγραψε: «Η διεφθαρμένη φύση των Ρώσων και τα συνεχή και ύπουλα πισώπλατα μαχαιρώματα  σε αυτές τις δύσκολες μέρες είναι ένα γνωστό πρόβλημα. Όταν ήρθε η δύσκολη μέρα, μας εγκατέλειψαν εύκολα». Η ανάρτηση καταγγέλλει επίσης τη θεατρικότητα των ρωσο-ιρανικών σχέσεων, επικαλούμενη σαρκαστικά συναντήσεις με προσωπικότητες όπως ο Αλεξάντρ Ντούγκιν, ο οποίος μεταφέρθηκε σε προσκύνημα στην Καρμπάλα για να μιλήσει για μια «νέα τάξη των έσχατων καιρών». Δεν είναι απλώς ένα ξέσπασμα προπαγάνδας, είναι μια διαυγής και πικρή αποστασιοποίηση. Για πολλούς στο Ιράν, η Ρωσία δεν είναι σύμμαχος: είναι μια κυνική αριθμομηχανή, η οποία περιορίζεται στην πώληση όπλων, χωρίς καμία συγκεκριμένη αλληλεγγύη. Η Κίνα παρέμεινε σιωπηλή, ενοχλημένη από την αστάθεια και προσεκτική να μην θέσει σε κίνδυνο τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, το Τελ Αβίβ και τους εταίρους της στον Κόλπο. Η Ινδία, ένας σημαντικός αγοραστής της ισραηλινής στρατιωτικής βιομηχανίας, έχει περισσότερα να κερδίσει από την κρίση παρά από οποιαδήποτε πιθανή αλληλεγγύη με την Τεχεράνη. Τέλος, οι ουαχαμπιτικές μοναρχίες έχουν υποδεχτεί με άσχημα συγκαλυμμένη συναίνεση την αποδυνάμωση του σιιτικού Ιράν, σύμφωνα με την αναδιάρθρωση της Μέσης Ανατολής κατά μήκος των ισραηλινο-σαουδαραβικών γραμμών. Το πολυδιαφημισμένο πολυπολικό μέτωπο δεν υπάρχει, εκτός από τα έγγραφα των συνεδρίων και τα γεωπολιτικά μιμίδια. Υπάρχουν αποκλίνοντα συμφέροντα, οπορτουνιστικές συμφωνίες, στρατηγικές ασάφειες. Και τώρα ακόμη και το Ιράν, στην πιο δραματική στιγμή της πρόσφατης ιστορίας του, φαίνεται να το αναγνωρίζει δημόσια.

Η μονοπολικότητα δεν έχει τελειώσει. Απλώς έχει αλλάξει πρόσωπο.

Υπάρχουν επίσης εκείνοι που έχουν ερμηνεύσει αυτά τα σενάρια ως το οριστικό τέλος της μονοπολικότητας υπό αμερικανική ηγεσία. Αλλά η κοινή επίθεση στο Φορντόου, το Νατάνζ και το Ισφαχάν αποδεικνύει το αντίθετο: οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν ο μόνος παίκτης ικανός να προβάλει δύναμη οπουδήποτε στον κόσμο, ο μόνος ικανός να διαχειριστεί έναν ταυτόχρονο πόλεμο σε πολλαπλά μέτωπα, με την ενεργή υποστήριξη - ή τουλάχιστον τη σιωπή - σχεδόν όλων των συμμάχων τους. Αν υπάρχει κάποια διαφορά, είναι στη γλώσσα. Δεν υπάρχει πλέον καμία συζήτηση για «εξαγωγή δημοκρατίας» ή «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η ισορροπία δυνάμεων εξακολουθεί να αποφασίζεται στην Ουάσιγκτον, με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, υποβρύχια και stealth B-2. Η μονοπολική δύναμη είναι ακόμα εκεί. Απλώς έχει χάσει την υπομονή και τους καλούς τρόπους της. Και όπως το 2003, όταν ο πόλεμος στο Ιράκ χώρισε την Ευρώπη και ανατίναξε το κοινό αμυντικό έργο, έτσι και σήμερα η Ευρώπη κινδυνεύει να εγκαταλείψει το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράν έρχεται ακριβώς τη στιγμή που ανοίγει ξανά η συζήτηση για τον ευρωπαϊκό επανεξοπλισμό και την κατασκευή ενός κοινοτικού στρατού. Ένα ανησυχητικό déjà vu, το οποίο δείχνει πώς κάθε προσπάθεια στρατηγικής αυτονομίας εξουδετερώνεται τακτικά από μια εξωτερική κλιμάκωση που αναγκάζει τις πρωτεύουσες να ανασυνταχθούν.

Ιράν και Ουκρανία: Τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά

Δύο φαινομενικά μακρινές χώρες – σε πολιτισμό, θρησκεία, ιστορία και πολιτικό σύστημα – η Ουκρανία και το Ιράν βρίσκονται σήμερα στην ίδια στρατηγική κατάσταση: αυτή των ενδιάμεσων δυνάμεων, πολύ αυτόνομων για να γίνουν ανεκτές, πολύ εκτεθειμένων για να κυριαρχήσουν. Η Ουκρανία δέχτηκε επίθεση τη στιγμή που επιδίωκε μια ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που δεν είχε ακόμη εγγυηθεί, αιωρούμενη ανάμεσα σε ένα μετασοβιετικό παρελθόν και ένα δυτικό μέλλον που είχε μόνο λάβει ως υπόσχεση. Το Ιράν, από την άλλη πλευρά, χτυπήθηκε ενώ ολόκληρη η Μέση Ανατολή ανασυντίθεται χωρίς αυτό, με το Ισραήλ και τις σουνιτικές μοναρχίες να εδραιώνουν έναν νέο οικονομικό και στρατιωτικό άξονα, αφήνοντας την Τεχεράνη μόνη, περικυκλωμένη και περιθωριοποιημένη. Ένα άλλο δομικό στοιχείο τους συνδέει επίσης: η πυρηνική ενέργεια. Το Κίεβο εγκατέλειψε το οπλοστάσιό του το 1994 σε αντάλλαγμα για εγγυήσεις ασφαλείας που αποδείχθηκαν απατηλές. Η Τεχεράνη βομβαρδίζεται όχι για αυτά που έχει, αλλά για αυτά που θα μπορούσε, μια μέρα, να αναπτύξει. Και οι δύο αντιμετωπίζονται ως ατομικές απειλές, παρόλο που δεν είναι πυρηνικές δυνάμεις. Το παράδοξο είναι προφανές: όσοι δεν έχουν πυρηνική ισχύ είναι πιο εύκολο να πληγούν. Έτσι, η Ουκρανία και το Ιράν μοιράζονται την ίδια γεωπολιτική καταδίκη: είναι ενδιάμεσες δυνάμεις, αρκετά σημαντικές για να ενοχλήσουν, αλλά πολύ ευάλωτες για να επιβληθούν μόνες τους. Σε ένα διεθνές σύστημα που αποδέχεται την «κυριαρχία» μόνο όταν αυτή βρίσκεται υπό  εξωτερικό έλεγχο, το πραγματικό «έγκλημα» αυτών των εθνών είναι η φιλοδοξία για πλήρη ανεξαρτησία.

Τέλος Αφηγήσεων, Αρχή Πραγματικότητας

Οι συνεχιζόμενοι πόλεμοι αποκαλύπτουν την ασυνέπεια των μεγάλων παρηγορητικών αφηγήσεων. Δεν υπάρχει μέτωπο του καλού, ούτε μέτωπο του φιλελευθερισμού, ούτε μέτωπο της κυριαρχίας. Δεν υπάρχει συνεκτική πολυπολική συμμαχία. Και η πραγματική δυναμική της ισχύος δεν ακολουθεί τη λογική της πολιτιστικής προπαγάνδας ή των κοινωνικών δικτύων. Η πολυπολικότητα, προς το παρόν, είναι μια υποβλητική έννοια αλλά στερείται δομής. Η μονοπολικότητα εξακολουθεί να είναι σταθερή, έστω και αν λιγότερο κομψή. Και ακόμη και το Ιράν, το οποίο πίστευε σε αυτή την εναλλακτική, σήμερα ανακαλύπτει ότι είναι μόνο του. Όποιος θέλει πραγματικά να καταλάβει πού οδεύει ο κόσμος πρέπει να αποδεχτεί την πολυπλοκότητα, να ξεφύγει από τη δυαδική λογική και να επιστρέψει στην παρατήρηση των σχέσεων εξουσίας για αυτό που είναι. Ακόμα και όταν δεν αντιστοιχούν στην πιο άνετη αφήγηση.

Sergio Filacchioni

ΠΗΓΗ

Για την σύγκρουση Ιράν - Ισραήλ

 

του Τάσου Σοφούλη

Ο πόλεμος μεταξύ Ιράν και Ισραήλ είναι πόλεμος ηθικός και κατ΄επέκταση στρατιωτικός. Στην ουσία συγκρούονται δύο κόσμοι, η παραδοσιακή ινδοευρωπαϊκή Περσία με το νεωτερικό Ισραήλ που λειτουργεί ως σφραγιδοφύλακας του πετρελαίου. Άλλωστε για αυτό η Αμερική επιδιώκει την ανατροπή του Χομεϊνί και μία ενδεχόμενη επαναφορά του Σάχη καθώς ο δεύτερος  ανέτρεψε κάποτε με πραξικόπημα τον Μοσαντέκ επειδή επιχείρησε την εθνικοποίηση των πετρελαίων.

Το Ιράν είναι παραγωγός χώρα πετρελαίου και πυρηνική δύναμη άρα ένα υποτακτικό στις ΗΠΑ Ιράν αποτελεί το ξεδόντιασμα του μη εβραϊκού κόσμου (όχι απαραίτητα αραβικού) στην Μέση Ανατολή, διότι κάπως έτσι αντισταθμίζει την ισχύ του μουσουλμανικού Σιιτικού κόσμου, και ενισχύει πρώτον τον Σαλαφισμό και δεύτερον το ίδιο το Ισραήλ το οποίο και επωφελήθηκε από την ανατροπή του Άσαντ στην Συρία στην οποία τώρα οι τζιχαντιστές με την ανοχή της Δύσης σφάζουν χιλιάδες χριστιανούς και αλαουίτες.

Το επιχείρημα περί θεοκρατίας στο Ιράν είναι ένα γελοίο νεοσυντηρητικό αφήγημα που αποσκοπεί στην νομιμοποίηση της οποιασδήποτε παρέμβασης στην περιοχή, ενός λεπτού σιγή για τους πασιφιστές τραμπικούς πους ως άλλοι John Lennon με ύφος Pepe the frog μας ανέλυαν γιατί πρέπει να βγεί ο Τράμπ προκειμένου να κλείσει πολέμους, την ίδια ώρα που τους ανοίγει προκειμένου να αναβαθμιστεί το Ισραήλ στην περιοχή και να επιβιώσει ελέω της (ψευδο)Δυτικής παρέμβασης.

Ο πόλεμος αυτός πρέπει να αναλυθεί ηθικά και όχι γεωπολιτικά, διότι είναι θέμα ηθικής να παραμείνει ο κόσμος ταυτοτικός και κυρίως ανεξάρτητος από διεθνείς θεσμούς οι οποίοι αποβλέπουν στην υποδούλωση όλων των παραδόσεων σε μία κεντρική εξουσία είτε αυτή εκφράζεται οικονομικά, είτε πολιτικά, είτε στρατιωτικά. Συνεπώς η σύγκρουση του Ιράν είναι η απάντηση στην παγκοσμιοποίηση πέραν από θρησκευτικούς μαχιναϊσμούς οι οποίοι λειτουργούν ως τα βολικά αφηγήματα.

Οι «απελευθερωτές» της Συρίας

 

Καμαρώστε τους «απελευθερωτές» της Συρίας με την ευγενική χορηγία του Ισραήλ και των ΗΠΑ του «ειρηνοποιού» ηγέτη Ντόναλντ Τράμπ.

BRICS: H πολυπολική ψευδαίσθηση καταρρέει, κανείς δεν υπερασπίζεται την Τεχεράνη

 

Το Ισραήλ χτύπησε σκληρά το Ιράν, με μια μεγάλης κλίμακας στρατιωτική επιχείρηση που αποκεφάλισε θεμελιώδη κομμάτια της στρατιωτικής και επιστημονικής του δομής. Μια πράξη πολέμου από κάθε άποψη, που διεξήχθη χωρίς καμία άρνηση από τον ΟΗΕ, χωρίς την διαμαρτυρία, χωρίς την αντίδραση από τις «μεγάλες δυνάμεις του παγκόσμιου Νότου». Ωστόσο, το Ιράν είναι πλήρες μέλος των BRICS+, του μπλοκ που τα τελευταία χρόνια έχει παρουσιαστεί - συχνά με μεσσιανικούς τόνους - ως η πολυπολική εναλλακτική λύση στην δυτική ηγεμονία.

BRICS: Ισχυρό ακρωνύμιο, ασθενής συνοχή

Αλλά πού ήταν η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία, η Βραζιλία και η Νότια Αφρική όταν άρχισαν να πέφτουν οι βόμβες στο Ιράν; Η απάντηση είναι απλή: πίσω από τη ρητορική της χειραφέτησης, οι BRICS έχουν δείξει τον εαυτό τους και αυτό που πραγματικά είναι - μια εύθραυστη, ασυνάρτητη συμμαχία, που δεν έχει κοινό στρατηγικό όραμα. Γεννημένη για οικονομικούς λόγους, οι BRICS έχουν σταδιακά αποκτήσει ένα πολιτικό πρόσωπο, συχνά παρουσιάζονται ως το «μπλοκ των αδέσμευτων λαών». Αλλά η πραγματικότητα δείχνει ότι η γεωπολιτική τους λειτουργία είναι πολύ αδύναμη. Καμία κοινή αμυντική δομή. Κανένα σύστημα αμοιβαίας στρατηγικής υποστήριξης. Κανένας μηχανισμός για συντονισμένη αντιμετώπιση κρίσεων. Μόνο γενικές διπλωματικές δηλώσεις, εκκλήσεις για μετριοπάθεια, διφορούμενα ανακοινωθέντα (στην πραγματικότητα θυμίζουν πολύ την μισητή ΕΕ). Η ισραηλινή επίθεση στο Ιράν επιβεβαίωσε όλα αυτά: κανένας από τους BRICS δεν έχει προσφέρει πραγματική υποστήριξη στην Τεχεράνη. Καμία στρατιωτική ενίσχυση, καμία συγκεκριμένη πολιτική πράξη, καμία συντονισμένη απάντηση. Μια εκκωφαντική σιωπή, που αποκαλύπτει το κενό πίσω από τον τύπο «πολυπολική τάξη».

Ρωσία και Κίνα: οι μεγάλες απουσίες

Η Μόσχα, εξαντλημένη από τον πόλεμο στην Ουκρανία και επίσης αποδυναμωμένη σε επίπεδο πληροφοριών από την Επιχείρηση «Ιστός της Αράχνης», δεν έχει ούτε τη δύναμη ούτε το συμφέρον να προστατεύσει την Τεχεράνη. Οι σχέσεις με το Ισραήλ παραμένουν σταθερές και, όπως πάντα, ο Πούτιν αποφεύγει να θέσει σε κίνδυνο την ισορροπία με το Τελ Αβίβ. Πράγματι, ορισμένοι στη Ρωσία φοβούνται ήδη την έμμεση υποστήριξη της αμερικανικής παρέμβασης με αντάλλαγμα την ελευθερία κινήσεων στην Ουκρανία. Η Ρωσία μοιάζει περισσότερο με μία οπορτουνιστική δύναμη, παρά με έναν αξιόπιστο σύμμαχο. Η Κίνα, η οποία παρά το γεγονός ότι έχει σημαντικά οικονομικά συμφέροντα στο Ιράν (ενέργεια, εμπόριο, οδικές αρτηρίες), δεν θα θέσει ποτέ σε κίνδυνο τις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον, το Ισραήλ και τις χώρες του Κόλπου, τους βασικούς εταίρους της στην Πρωτοβουλία «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος». Το μότο είναι σαφές: πρώτα οι μπίζνες, ύστερα η αλληλεγγύη. 

Ινδία: Πιο κοντά στο Ισραήλ παρά στην Τεχεράνη

Μεταξύ των μελών των BRICS, η Ινδία αποτελεί την εμβληματική περίπτωση του δόγματος της πολυευθυγράμμισης και όχι της πολυπολικότητας. Επί χρόνια, το Νέο Δελχί συνεργάζεται ανοιχτά με το Ισραήλ σε τεχνολογικό, στρατιωτικό και επίπεδο πληροφοριών. Είναι ένας από τους κύριους αγοραστές ισραηλινών όπλων και μοιράζεται με το Τελ Αβίβ μια εχθρική στάση απέναντι στον πολιτικό ισλαμισμό και τις σιιτικές δυνάμεις στην περιοχή. Ποιον λόγο θα είχε η Ινδία να εκτεθεί υπέρ του Ιράν; Κανέναν. Αντιθέτως: έχει μόνο να κερδίσει βλέποντας έναν περιφερειακό ανταγωνιστή να αποδυναμώνεται. Όσο για τα άλλα δύο ιστορικά μέλη της ομάδας, τη Βραζιλία και τη Νότια Αφρική, η επιρροή τους στη Μέση Ανατολή είναι σχεδόν μηδενική. Δεν έχουν γεωπολιτικούς μοχλούς, ούτε την πολιτική βούληση να τους χρησιμοποιήσουν. Περιορίζονται σε συμβολικές καταδίκες (ήταν η Νότια Αφρική που έφερε την κατηγορία για γενοκτονία εναντίον του Ισραήλ ενώπιον του διεθνούς δικαστηρίου) ή σε εκκλήσεις για ειρήνη, χωρίς καμία πραγματική επίδραση στις περιφερειακές ισορροπίες.

Η πολυπολικότητα δεν υπάρχει

Αυτή η κρίση καταδεικνύει, χωρίς περαιτέρω αμφισημίες, ότι η λεγόμενη πολυπολική τάξη είναι σήμερα περισσότερο μια ουτοπική ελπίδα παρά μια συγκεκριμένη πραγματικότητα . Οι BRICS δεν είναι ένα συνεκτικό μπλοκ, ούτε σε στρατηγικό ούτε σε στρατιωτικό επίπεδο. Είναι μια ετερογενής συνάθροιση χωρών με αποκλίνοντα συμφέροντα, ανίκανες να δράσουν από κοινού σε αποφασιστικές στιγμές. Η Δύση, προς το καλύτερο ή το χειρότερο, έχει μάθει να κινείται ως ένα (επιβεβλημένο) σύστημα: ΝΑΤΟ, συντονισμένες κυρώσεις, υποστήριξη συμμάχων, ολοκληρωμένη διπλωματική αντίδραση. Προσοχή: αυτό δεν είναι μια απολογία για τους στόχους που επιδιώκει το υπό αμερικανική ηγεσία δυτικό μπλοκ, αλλά για την αναμφίβολα έγκυρη μέθοδο που ακολουθεί. Το πολυδιαφημισμένο πολυπολικό μπλοκ δεν υπάρχει ως αυτόνομη γεωπολιτική οντότητα που μπορεί να αντισταθμίσει: υπάρχει μόνο ως το άθροισμα των μεμονωμένων κρατών που, όταν αντιμετωπίζουν τη δοκιμασία της ιστορίας, το καθένα σκέφτεται για τον εαυτό του. «Όσο μιλάμε για παγκόσμια πολιτική, η διπλωματία μας είναι υποχρεωμένη να κάνει ένα πράγμα: να ενεργεί μόνο προς το αποκλειστικό συμφέρον της Ρωσίας». Έτσι γράφει ο Mikhail Rostovskij , μια από τις πιο ακουστές φωνές του λεγόμενου κόμματος των γερακιών. Απέναντι στο αντιδυτικό μέτωπο.

Κυριαρχία ναι, αλλά χωρίς ψευδαισθήσεις

Όσοι αγωνίζονται για το όραμα μίας κυρίαρχης και ανεξάρτητης Ευρώπης ενώπιον του κόσμου, είναι απαραίτητο να μην συγχέουν τις αδυναμίες της Δύσης με τη δύναμη των άλλων, και αντίστροφα. Το Ιράν είναι μόνο του σήμερα όχι επειδή είναι «κακό», αλλά επειδή, εκτός από την δεκαετή επίθεση με επικεφαλής το Ισραήλ, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους για τον επαναπροσδιορισμό της Μέσης Ανατολής, το σύστημα που έλεγε ότι ήθελε να την υπερασπιστεί είναι ανύπαρκτο στην πραγματικότητα, παρά την προσπάθεια του Ιράν να διατηρήσει ένα δίκτυο συμμαχικών πολιτοφυλακών στην επιφάνεια (πάντα μόνοι). Μια σκληρή προειδοποίηση και για εμάς τους Ευρωπαίους: δεν αρκεί να ονειρευόμαστε την παρακμή της Δύσης και να αντιτιθέμεθα στο ΝΑΤΟ για να οικοδομήσουμε μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Χρειαζόμαστε συνοχή, όραμα και τη δομή ενός μεγάλου μπλοκ. Και τίποτα από αυτά δεν υπάρχει σήμερα στις χώρες των BRICS, αλλά πάνω απ' όλα στην ΕΕ. Ο πολυπολισμός παραμένει ένας ουτοπικός ορίζοντας αν δεν είμαστε πρόθυμοι να ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Αλλά η πραγματικότητα - τραγική - είναι ότι όταν πέφτουν οι βόμβες, η μόνη δύναμη που εξακολουθεί να κυριαρχεί είναι αυτή που ξέρει πώς να χτυπάει.

Sergio Filacchioni

ΠΗΓΗ

Της Γης οι Κολασμένοι: Η υποστήριξη των Εθνικοσοσιαλιστών στα αντιαποικιοκρατικά κινήματα (Μέρος Β)

 

«Δοξασμένος ο Κύριος, ο Θεός μου έδειξε τον δρόμο. Σε εκείνη την κοιλάδα των Νγκαράι είπα: Ναι, η ανεξάρτητη Ινδονησία μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από μία μεγάλη Ιαπωνία.. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, είδα τον ευατό μου στον καθρέφτη της Ασίας». 

Ο χαρισματικός Σουκάρνο υπήρξε ένας από τους κορυφαίους ηγέτες του απελευθερωτικού κινήματος της Ινδονησίας από τους Ολλανδούς αποικιοκράτες ο οποίος πέρασε περίπου μία δεκαετία στις φυλακές των Ολλανδών αποικιοκρατών. Το 1942 ο Ιαπωνικός απελευθερωτικός στρατός εκδιώκει τους Ολλανδούς από την Ινδονησία και απελευθερώνει εκατοντάδες εθνικιστές Ινδονήσιους από τις φυλακές, ανάμεσα τους και ο Σουκάρνο. Ο Ιαπωνικός στρατός παροτρύνει και εκπαιδεύει τους ντόπιους να αναλάβουν θέσεις διοίκησης της χώρας τους για πρώτη φορά ενώ ο Σουκάρνο οργώνει την χώρα και με τις χαρισματικές του ομιλίες κατορθώνει να ενώσει τις πολυπληθείς φυλές και να στρατολογήσει περίπου 2 εκατομμύρια άνδρες στην οργάνωση ΡΕΤΑ (Ινδονήσιοι εθελοντές) στο πλευρό του Ιαπωνικού στρατού.

Το 1943 ο Σουκάρνο επισκέπτεται για δύο βδομάδες την Ιαπωνία όπου και παρασημοφορείται από τον Ιάπωνα Αυτοκράτορα ενώ λαμβάνει την υπόσχεση ότι μετά τον πόλεμο η Ινδονησία θα γίνει ανεξάρτητο κράτος. Με την παράδοση της Γερμανίας το 1945 οι Γερμανοί διοικητές των δύο βάσεων υποβρυχίων που βρίσκονταν στην Ινδονησία διατάχθηκαν να επιστρέψουν και να παραδώσουν τα υποβρύχια τους στους συμμάχους. Αντ΄αυτού αυτοί προτίμησαν να παραδώσουν τα υποβρύχια τους στους Ιάπωνες για την συνέχιση του αγώνα ενώ ο ελαφρύς οπλισμός για να πολεμήσουν τους Ολλανδούς που μετά την ήττα του Άξονα θα επέστρεφαν. 

Μαζί με τον οπλισμό έμειναν και όσοι Γερμανοί δεν ήθελαν να γυρίσουν πίσω σε μία υπό κατοχή Γερμανία αλλά προτίμησαν να μείνουν στην Ινδονησία εκπαιδεύοντας τους Ινδονήσιους στον αγώνα τους εναντίον των Ολλανδών που θα επέστρεφαν. Τον Αύγουστο του 1945 λίγο πριν την παράδοση της Ιαπωνίας ο Ιάπωνας Στρατάρχης Terauchi ανακοινώνει την ανεξαρτητοποίηση της Ινδονησίας με πρώτο πρόεδρο τον Σουκάρνο. Φεύγοντας ο Ιαπωνικός στρατός αφήνει επίσης οπλισμό στους Ινδονήσιους για να αμυνθούν εναντίων των Ολλανδών. Ο Άξονας ηττήθηκε άλλα άλλαξε ριζικά τον χάρτη, οι Ολλανδοί επανήλθαν αλλά τώρα βρήκαν τους Ινδονήσιους αποφασισμένους, εκπαιδευμένους και οπλισμένους οι οποίοι τους πέταξαν στην θάλασσα μετά από αγώνα στον οποίον έλαβαν μέρος και σκοτώθηκαν και Γερμανοί στρατιώτες που είχαν μείνει πίσω μαζί με τους Ινδονήσιους. 

Σήμερα στο Γερμανικό στρατιωτικό νεκροταφείο στην Tagu Peringatan βρίσκονται θαμμένοι και οι Γερμανοί στρατιώτες που πολέμησαν και πέθαναν στις μάχες για την ανεξαρτησία της Ινδονησίας.

Σε μία από τις φωτογραφίες ο Σουκάρνο βρίσκεται μαζί με τους συμπολεμιστές του Άξονα. Πρόεδρο της Αιγύπτου Νάσερ και τον πρωθυπουργό της Ινδίας Νεχρού. 

ΠΗΓΗ: Τεκμήρια Ιστορίας Facebook

Γιατί δεν είμαι με το εβραιοσιωνιστικό κράτος του Ισραήλ;

 

του Κωνσταντίνου Παπαδογιάννη

Ελέγχει τις μετατοπίσεις των λαών της Μέσης Ανατολής, δεν προσφέρει καμία ειρήνη και ευημερία και συμβάλλει στην εισροή λαθρομεταναστών, κατά εκατομμύρια στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ισχυροποιώντας το ήδη σε εφαρμογή, σχέδιο αντικατάστασης των λευκών πληθυσμών. Το Ισραήλ είναι η οράτη κορυφή του ιουδαϊκού τραπεζικού καθεστώτος, όπου ελέγχει την οικονομία των ΗΠΑ και κατ΄επέκτασιν όλων των κρατών της Δύσεως. Οι Εβραίοι ανέκαθεν προσπαθούσαν να δημιουργήσουν μία ζώνη εξουσιαστικής επιρροής, σε όλους τους τεχνοκρατικούς τομείς, θέτοντας είτε ανθρώπους που είναι δικοί τους, είτε πειθήνια όργανα, που εισχωρούν στην μασονία και σε άλλα σιωνιστικά παρακλάδια. Οι μισοί πολιτικοί, δικαστές και μεγαλοτραπεζίτες είναι με δεμένα χέρια ακόμα και να θέλουν να ξεφύγουν, γιατί τους «κρατάνε» στο χέρι με βίντεο παιδεραστίας, οικονομικά σκάνδαλα κλπ. Το Ισραήλ με την γενοκτονική και σωβινιστική του προδιάθεση αιώνων, εξολοθρεύει και το τελευταίο κομμάτι του Ελληνισμού στο Λίβανο και την Συρία. Το αίμα των Κρητών Φιλισταίων! Περαιτέρω, ενισχύει και προωθεί ακολουθώντας κατά γράμμα την γράμμη του Ταλμούδ, «ιερού» τους βιβλίου, την αφελληνοποίηση, τον αντιχριστιανισμό και τον εθνικό αφανισμό του Έθνους μας. Οι σκοτεινές στοές και συναγωγές τους, που πλέον βρίσκονται σχεδόν παντού καθοδηγούν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και σκοτώνουν τον απλό εργάτη καθημερινά, με τις άθλιες προωθούμενες οικονομικές πρακτικές. Με πιο απλά λόγια, η κοσμοθεωρία του Έλληνα και η Φιλοσοφία του, είναι ακριβώς ότι σιχαίνεται ο Ιουδαίος. Καμία συμπόρευση, στήριξη και συμπαράσταση στους δολοφόνους σημίτες και στον αρχικατσαπλιά σφαγέα και δολοφόνο Νετανιάχου. 

Ζήτω η ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΑΣ!

«Γνωρίζω ότι με μίσος οι Εβραίοι και οι συνεργοί τους, 

επιδιώκουν να καταστρέψουν την τιμή και το καλό όνομα, οποιουδήποτε θέλει να τους στερήσει την αξίωση τους στην πνευματική κυριαρχία»

Carl Schmitt

Φυσιογνωμικά – Το αρχαιοελληνικό φυλετικό εγχειρίδιο

 

του Μυρμιδόνα

Ο όρος «επιστήμονας» ίσως είναι αρκετά μικρός για να περιγράψει την ιδιότητα του Αριστοτέλη. Αν και ο τελευταίος έχει καταστεί κυρίως γνωστός για την ηθική και πολιτική του φιλοσοφία μέσω των έργων του Ηθικά Νικομάχεια και Πολιτικά, μεταξύ άλλων, δεν θα έπρεπε να λησμονείται ότι τον Σταγειρίτη φιλόσοφο τον απασχόλησαν και σωρεία άλλων θεμάτων, τα οποία εκτείνονται από την μεταφυσική μέχρι την μετεωρολογία και την βιολογία των ζώων. Στο ευρύτερο όμως αναγνωστικό κοινό ή ακόμη και τον εθνικιστικό χώρο, είναι άγνωστο το έργο Φυσιογνωμικά, το οποίο θεωρείται μεν ότι γράφτηκε από τον Αριστοτέλη, αλλά αυτό αμφισβητείται εντόνως από ακαδημαϊκούς κύκλους και μη. Η δομή, το ύφος και τα εμπειρικά παραδείγματα τουγραπτού κειμένου, τα οποία επικαλείται συνεχώς ο συγγραφέας αυτού ομοιάζουν πολύ με τα βιβλία, τα οποία αποδίδονται οπωσδήποτε στον Αριστοτέλη, όμως όπως συμβαίνει και με άλλα έργα, τα οποία χαρακτηρίζονται γενικώς ως αριστοτελικά, δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι πράγματι τα Φυσιογνωμικά αποτελούσαν δικό του δημιούργημα. Ήδη ελέχθη παραπάνω ότι ο Αριστοτέλης ησχολείτο με μία σειρά διαφόρων ζητημάτων, τα οποία τα συνέδεε ορισμένες φορές και με το πολιτικό φαινόμενο. Το υπό εξέταση βιβλίο, σε ένα βαθμό, τηρεί την παραπάνω αριστοτελική παράδοση διασύνδεσης της φύσης με το πολιτικό αντικείμενο. Επιπροσθέτως, χρήζει επισήμανσης ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αριστοτέλης αναλύει ζητήματα, τα οποία αφορούν και εντάσσονται σε μεγάλο βαθμό στο πεδίο της βιολογίας, καθώς σε ένα άλλο κείμενο του, ονόματι Περί Τα Ζώα Ιστορίαι, είχε επίσης εστιάσει στην ανατομία και ταξινόμηση των ζώων. Το προαναφερθέν βιβλίο ενδεχομένως να άσκησε μία επιρροή στο υπό κρίση κείμενο των Φυσιογνωμικών. Ακόμη όμως και αν το έργο αυτό γράφτηκε από κάποιον άλλον ή πιο συγκεκριμένα από κάποιον μαθητή της Περιπατητικής Σχολής, τότε οπωσδήποτε εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο της αριστοτελικής διδασκαλίας και οπτικής, διότι το βιβλίο των Φυσιογνωμικών βασίζεται κυρίως σε εμπειρικά δεδομένα και ειδικότερα σε πρακτικά παραδείγματα, προκειμένου να αρθρώσει την επιχειρηματολογία του.

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να επισημανθεί ότι το ζήτημα της μελέτης των φυλών και των εθνών δεν ήταν κάτι το δευτερεύον ή αδιάφορο για τον αρχαιοελληνικό κόσμο και ιδίως για την τότε φιλοσοφική σκέψη, όπως ορισμένοι θέλουν να πιστεύουν διαβάζοντας τα κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας κατά το δοκούν. Ήδη ψήγματα σχολίων φυλετικού ή εθνολογικού ενδιαφέροντος μπορεί κανείς να εντοπίσει στα έπη του Ομήρου ή στα φιλοσοφικά κείμενα του Πλάτωνος με ένα πιο μεταφυσικό βέβαια περίβλημα ως προς τον τελευταίο. Οπωσδήποτε όμως η απολύτως εμπεριστατωμένη συστηματοποίηση του εν λόγω ζητήματος εντοπίζεται στο νυν εξεταζόμενο κείμενο των Φυσιογνωμικών. Συνεπώς, ένα πρώτο αναμφισβήτητο δεδομένο και συμπέρασμα ευθύς εξ αρχής είναι ότι το αρχαιοελληνικό πνεύμα άρχισε να αναπτύσσει βιολογικές θεωρήσεις για τα είδη των ανθρώπων ήδη αιώνες πριν τον υπόλοιπο

Δυτικό πολιτισμό και μάλιστα σε ένα αρκετά εξελιγμένο και προχωρημένο επίπεδο, τουλάχιστον για τα δεδομένα της τότε εποχής, ήτοι παρά τα πενιχρά μέσα και εργαλεία, τα οποία διατίθεντο εκείνη την περίοδο για την συλλογή τέτοιων ανθρωπολογικών δεδομένων και εν συνεχεία για την ανάπτυξη και παραγωγή των αντίστοιχων συμπερασμάτων.

Εισαγωγικά ξεκινώντας, τα Φυσιογνωμικά πραγματεύονται ότι τα εξωτερικά γνωρίσματα ενός υποκειμένου, μπορούν από μόνα τους να μαρτυρήσουν πολλά πράγματα για την προσωπικότητά του, δηλαδή για το πνευματικό του υπόβαθρο. Ειδικότερα, σύμφωνα με τον συγγραφέα του βιβλίου, Αριστοτέλης ή μη, οι ψυχικές διαθέσεις ενός ατόμου ακολουθούν την κατάσταση του σώματός του. Με άλλα λόγια, υπάρχει μία άρρηκτη σύνδεση, καθώς και μία συνεχής αλληλεπίδραση μεταξύ της φυσιογνωμίας ενός ανθρώπου και της ψυχής του. Ως παράδειγμα, παρατίθεται η περίπτωση ενός αρρώστου και ενός μεθυσμένου, όπου η κατάσταση της υγείας τους επηρεάζει την πνευματική τους διάσταση. Όπως επίσης και αντιστρόφως στις ψυχικές καταστάσεις του φόβου, του έρωτα και της λύπης, με άλλα λόγια των διαφόρων παθών, τα οποία κλονίζουν την ψυχή, υφίσταται παράλληλα μία αντανάκλαση του κλονισμού αυτού του εσωτερικού κόσμου του υποκειμένου και στην σωματική του λειτουργία. Συμπερασματικά λοιπόν, η βιολογική κατάσταση των προαναφερθεισών περιπτώσεων επηρεάζει την ψυχή, αλλά και αντιστρόφως και το ίδιο το πνεύμα επηρεάζει το σώμα ενός υποκειμένου. Τούτων λεχθέντων, ψυχή και σώμα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους, το ένα αποτελεί καθρέπτη δηλαδή του άλλου. Ανεξαρτήτως εάν η μεταβολή στο σώμα ή στην ψυχή είναι θετική ή αρνητική, η αλληλεπίδραση ανάμεσα στα 2 εξακολουθεί να υφίσταται. Επί παραδείγματι, το εσωτερικό ή ακόμα και ενδόμυχο αίσθημα ευφορίας ή λύπης εξωτερικεύεται στην συμπεριφορά του ανθρώπου και πλέον μπορεί να γίνει και αντιληπτό από τους τρίτους, οι οποίοι παρατηρούν έναν άνθρωπο μόνο εξωτερικά, δίχως να βλέπουν τα όσα διαδραματίζονται στον εσωτερικό του κόσμο. Ταυτόχρονα, οι μεταβολές επί του σώματος, όπως είναι η χορήγηση φαρμάκων, η τήρηση μίας δίαιτας ή η εφαρμογή μίας ιατρικής πρακτικής επί ενός σώματος ενός ασθενούς επηρεάζουν την ψυχή, λόγω της προαναφερθείσας υπαρκτής και συνεχούς αλληλεπίδρασης μεταξύ σάρκας και πνεύματος. Βάσει των παραπάνω όμως, το ενδιαφέρον είναι ότι στα Φυσιογνωμικά δεν υπάρχει ρητή αναφορά ότι η ποιότητα της ψυχής είναι η ρίζα για τον καθορισμό της βιολογικής ποιότητας ενός υποκειμένου. Ο συγγραφέας του εν λόγω βιβλίου μνημονεύει μόνο συνεχώς την απόλυτη σύνδεση μεταξύ ψυχής και σώματος, αλλά πιθανώς δεν θα ήταν λάθος να υποθέσει κανείς ότι η ψυχή ενός ανθρώπου είναι η βάση, ενώ η βιολογική θέση το παρεπόμενο προϊόν της, ιδίως δε αν λάβει κανείς πάλι υπόψιν τα υπόλοιπα κείμενα του Αριστοτέλη, όπου η ψυχή έχει βαρύνουσα σημασία. Όμως στο βιβλίο των Φυσιογνωμικών δεν αναφέρεται ρητά αν πράγματι η ψυχή προηγείται σε σύγκριση με το σώμα, επομένως μία τέτοια ερμηνεία προτεραιότητας της ψυχής έναντι του σώματος δεν είναι βέβαιο αν την συμμερίζεται ή μη ο συγγραφέας του υπό εξέταση έργου.

Σε κάθε περίπτωση, στα Φυσιογνωμικά γίνεται μνεία στην διάκριση μεταξύ καλών και κακών ζώων, βάσει της μορφής των, άρα καταληκτικά υπάρχει και η ανάλογη διάκριση και κατ’ επέκταση ιεραρχία μεταξύ των ανθρώπων, οι οποίοι δεν εξαιρούνται φυσικά από τον παραπάνω κανόνα. Η δε έκφραση γνώμης επί του ζητήματος αυτού, βάσει της εμφανίσεως ενός ζώου ή ενός ανθρώπου αποτελεί τον ορισμό του να «φυσιογνωμεί» κανείς. Ένεκα της παραπάνω ανάλυσης περί της διαφοροποίησης των όντων, οι άνθρωποι μπορούν κάλλιστα να διαιρεθούν σε έθνη, τα οποία είναι διακριτά από άλλα, επειδή ακριβώς διαθέτουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Η δε εξωτερική εμφάνιση, ήτοι η φυσιογνωμία των εθνών, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το πνευματικό τους υπόβαθρο, το οποίο εκφράζεται μέσω του πολιτισμού και των ηθών τους. Ως παραδείγματα παρατίθενται τα βάρβαρα έθνη των Αιγυπτίων, των Θρακών, των Σκυθών και δη των Αιθιόπων.

Μπορεί μεν ορισμένες φορές κάποια άτομα εξωτερικά να μοιάζουν ίδια, ως προς την έκφραση του προσώπου τους, αλλά δεν παύουν τα ψυχικά τους γνωρίσματα να είναι πλήρως διαφορετικά ή ακόμη και απολύτως αντίθετα μεταξύ τους. Προς επίρρωση των παραπάνω, χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ανδρείου και του αναιδούς, όπου εξ απόψεως εξωτερικής έκφρασης και μόνο φαίνεται να oμοιάζουν μεταξύ τους, αλλά στην ουσία τους διαφέρουν. Επίσης, ο συγγραφέας των Φυσιογνωμικών αναφέρει ότι τα εξωτερικά γνωρίσματα ενός ανθρώπου είναι μόνιμα και το πέρασμα του χρόνου, δεν αποτελεί μία «σύμπτωση» ή «συγκυρία» της ιστορίας, υποδηλώνει μία μονιμότητα ως απόρροια μιας σταθερής και υπαρκτής πραγματικότητας, η οποία επίσης δεν είναι φυσικά τυχαία, αλλά αντιθέτως προκύπτει από την ίδια την ψυχή, η οποία με την σειρά της προκαλεί την ανάλογη εξωτερική εμφάνιση. Αυτό, συμπληρώνει ο συγγραφέας, είναι και η ουσία της επιστήμης της φυσιογνωμικής, πρόκειται δηλαδή για ένα σύστημα μελέτης των φυσικών εξωτερικών γνωρισμάτων, τα οποία υποδεικνύουν τις ιδιότητες, τις οποίες φέρει κάποιος στην ψυχή του είτε εν τη γενέσει του ή ακόμη και επίκτητα. Πρόκειται για μία διαδικασία άντλησης συμπερασμάτων από τα χρώματα, τα χαρακτηριστικά του προσώπου, την κατάσταση των τριχών, της ποιότητας του σώματος ή συγκεκριμένων μελών του, του είδους της φωνής, του μεγέθους της σάρκας και του συνόλου της φυσιογνωμίας του, τα οποία χαρακτηριστικά εν συνόλω ανταποκρίνονται σε συγκεκριμένες ιδιότητες της εκάστοτε ψυχής. Αυτό κατ’ επέκταση παράγει αναγκαστικά και την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων, βάσει των πνευματικών και βιολογικών δυνατοτήτων τους, διότι ειδάλλως είναι απλά αδύνατο και οξύμωρο για την επιστήμη της φυσιογνωμίας να προβεί η ίδια σε μία ενιαία κατηγοριοποίηση του ανθρώπινου γένους, καθώς, όπως συμπληρώνει ο συγγραφέας των Φυσιογνωμικών, υπάρχουν ομάδες ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά, τα οποία τους κάνει να διαφέρουν από άλλες ομάδες ανθρώπων, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα ζώα, τα οποία δεν είναι όλα ίδια μεταξύ τους. Μία τέτοια λοιπόν ενιαία, πλην όμως αυθαίρετη, κατηγοριοποίηση του ανθρώπινου είδους θα ήταν εκ των πραγμάτων ένδειξη εθελοτυφλίας και σε καμία περίπτωση δεν θα δύνατο να αποτελέσει συμπέρασμα σοβαρής έρευνας.

Έπειτα στο έργο των Φυσιογνωμικών παρατίθενται πλήθος εμπειρικών περιπτώσεων, οι οποίες συνθέτουν όχι μόνο το ψυχοσωματικό περιεχόμενο ενός μεμονωμένου ανθρώπου, αλλά και τις ιδιότητες ολόκληρων φυλών ή εθνών με γνώμονα τα εξωτερικά τους γνωρίσματα.

Επιγραμματικά και συνοπτικά, σύμφωνα με το αριστοτελικής εμπνεύσεως κείμενο, οι σκληρές τρίχες συνδέονται με την ανδρεία, ενώ οι μαλακές με την δειλία. Εν προκειμένω, ο συγγραφέας επικαλείται τις περιπτώσεις ορισμένων ζώων ως εύστοχα παραδείγματα, όπως το λιοντάρι και ο αγριόχοιρος, τα οποία διέπονται από ανδρεία και τόλμη, διότι έχουν πυκνό και σκληρό τρίχωμα. Αντιθέτως, το ελάφι, ο λαγός και το πρόβατο είναι δειλά ζώα εκ της φύσεως τους και αυτό το μαρτυρά το μαλακό τους τρίχωμα. Το ίδιο ισχύει αναλογικά και στα πτηνά, όσα είναι ανδρεία έχουν δυνατά και μεγάλα φτερά, όπως ο αετός, ενώ τα ορτύκια έχουν λεπτά και μικρά φτερά, γι’ αυτό και διακατέχονται από δειλία. Μία ακόμη αιτία κατηγοριοποίησης είναι οι ουρές των ζώων. Μπορεί μεν πολλά ζώα να έχουν ουρές, αλλά η διαφορά που έχουν αυτές μεταξύ τους υποδηλώνει την διαφορετική σύνθεση των ψυχικών δυνατοτήτων τους. Όσα έχουν τριχωτή ουρά, όπως ο σκύλος, είναι πολύ πιο επιθετικά, ενώ όσα έχουν λείο ή καθόλου τρίχωμα, όπως οι όνοι και οι χοίροι αντίστοιχα, αποτελούν έρμαια των παθών τους και δη της αφροδίσιας διέγερσης, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά. Οι δε όνοι, κοινώς τα γαϊδούρια, τείνουν να είναι αναίσθητα και υποτακτικά ελλείψει της υπάρξεως τριχώματος στην ουρά τους.

Φυσικά εξαίρεση από τον κανόνα της ιεραρχίας δεν θα μπορούσε να αποτελέσει ο άνθρωπος. Σύμφωνα με τα Φυσιογνωμικά, οι φυλές στα βόρεια κλίματα διαθέτουν σκληρότερο τρίχωμα, οπότε είναι πιο γενναίες από τις φυλές των νοτίων κλιμάτων, τα μέλη των οποίων διαθέτουν μαλακές τρίχες και ως εκ τούτου οι άνθρωποι των νοτίων περιοχών είναι αρκετά πιο δειλοί, κατ’ εφαρμογή και του γενικού κανόνα, ο οποίος ισχύει για τα θηλαστικά εν γένει. Το δε τρίχωμα στην κοιλιά, παρεμπιπτόντως, αποτελεί ένδειξη φλυαρίας σε έναν άνθρωπο. Παρά την παραπάνω διάκριση του δέρματος, ο συγγραφέας των Φυσιογνωμικών αναφέρει ότι το προτιμότερο και ανώτερο είδος ανθρώπου δεν είναι ούτε οι φυλές με πολύ λευκό δέρμα, τα μέλη των οποίων φυλών αυτών κατοικούν στις βόρειες περιοχές, όπου επικρατεί ψυχρό κλίμα, αλλά ούτε κυρίως οι φυλές με μαύρο δέρμα, οι οποίες είναι πολύ περισσότερο κατώτερες. Αντιθέτως, κατά την ερμηνεία του εν λόγω αποσπάσματος των Φυσιογνωμικών, η μεσογειακή φυσιογνωμία, την οποία διαθέτει κυρίως ο Έλληνας, θα έλεγε κανείς σήμερα σε σύγχρονους όρους, αποτελεί την πληρέστερη φυλετική έκφραση του ανδρείου, ο οποίος ούτε τείνει προς την υπερβολή της αυθάδειας, όπως ουσιαστικά εμφανίζεται στους βόρειους πολιτισμούς των ψυχρών περιοχών, ούτε ανήκει στις φύσει δειλές φυλές των νοτίων μερών του κόσμου, όπως ουσιαστικά σκιαγραφεί ο συγγραφέας κυρίως την φυλή των μαύρων στην Αφρική. Εδώ αναβλύζει εκ νέου με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο η αριστοτελική αρχή της μεσότητας. Το φυλετικό πρότυπο των μεσογειακών πληθυσμών και φυσικά και των ίδιων των Ελλήνων παρουσιάζεται ως η εκπλήρωση της ηθικής αρχής της μεσότητας, κατ’ Αριστοτέλη. Με άλλα λόγια, η μεσογειακή φυσιογνωμία παρουσιάζεται ως το ιδανικό πρότυπο του ενάρετου αυτού όντος, το οποίο είναι το πλέον ισορροπημένο εξωτερικά και ψυχικά και το οποίο εντοπίζεται στην «μεσόγειο», δηλαδή στην μέση της γης. Ο συγγραφέας φρονεί δηλαδή, εμμέσως πλην σαφώς, ότι η παρουσία της φυλετικής αυτής ομάδας στην μέση της γης (εξ ου η έννοια της μεσογείου) αποτελεί και μία περαιτέρω επαλήθευση κατοχής της αρετής της μεσότητας εκ μέρους της, η οποία μεσότητα, όπως είναι γνωστό από τον ίδιο τον Αριστοτέλη, βρίσκεται μεταξύ της υπερβολής και της ελλείψεως. Οι δε παρεκκλίσεις της μεσότητας, είτε εξ απόψεως υπερβολής, είτε εξ απόψεως ελλείψεως εντοπίζονται στις υπόλοιπες φυλές, γεγονός το οποίο τις καθιστά κατώτερες συγκριτικά με την ενάρετη μεσογειακή, αλλά με την σειρά της η φυλή των βορείων περιοχών είναι η επόμενη τη τάξει και άρα οπωσδήποτε πολύ ανώτερη από την φυλή των νοτίων περιοχών. Πάλι εδώ το εξωτερικό και γεωγραφικό, εν προκειμένω, γνώρισμα μίας πληθυσμιακής ομάδας, αντανακλάται στην ψυχική της κατάσταση ή και αντιστρόφως η τελευταία, δηλαδή η ψυχική κατάσταση, σε ένα σχεδόν μεταφυσικό επίπεδο ερμηνείας, καθορίζει την βιολογική της σύνθεση.

Το πρότυπο του γενναίου γενικότερα στο κείμενο των Φυσιογνωμικών έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ειδικότερα, το παραπάνω είδος ανθρώπου διακρίνεται από τις σκληρές του τρίχες, τα δυνατά άκρα και κόκκαλα και παράλληλα διαθέτει ένα ορθό σχήμα σώματος γενικότερα. Όσο πιο ευρύ είναι το στήθος του, τόσο μεγαλύτερη είναι η ένδειξη της γενναιότητας του, δίχως φυσικά υπερβολές. Η κοιλιά του γενναίου δεν είναι εξογκωμένη και ο τράχηλός του είναι δυνατός. Παράλληλα το στήθος του είναι σαρκώδες με ένα μεσαίο άνοιγμα ματιών, το οποίο δεν είναι ούτε πολύ ανοιχτό, ούτε πολύ κλειστό. Το χρώμα των ματιών στους ανδρείους ανθρώπους είναι μαύρο, αλλά αν είναι υπερβολικά μαύρο, τότε παραπέμπει σε άγριους και όχι σε γενναίους. Εξαιρετική δε κατηγορία γενναίων ανθρώπων είναι οι ξανθοί, οι οποίοι ομοιάζουν με τα λιοντάρια και διακρίνονται από τους κοκκινομάλληδες, οι οποίοι συχνά προβαίνουν σε διάφορες πανουργίες, όπως οι αλεπούδες, οι οποίες διαθέτουν παρόμοιο χρώμα.

Το πρότυπο του δειλού στον αντίποδα αποτελείται από τα ακριβώς αντίθετα εξωτερικά γνωρίσματα, τουτέστιν μαλακές τρίχες, κίτρινο ή κυρίως μελαμψό πρόσωπο, ασθενές σώμα, λεπτά χέρια και μικρά σκέλη σε συνδυασμό με βιαστικές κινήσεις σώματος. Ως δειλοί περιγράφονται επίσης και όσοι διαθέτουν πολύ σγουρά μαλλιά με εξαίρεση όσους έχουν σγουρά μαλλιά μόνο στις άκρες, τότε πρόκειται για άτομα με το στοιχείο της ανδρείας μέσα τους. Πολλές φορές όμως ακόμη και οι πολύ λευκοί διαθέτουν το στοιχείο της δειλίας, όταν δηλαδή οι ίδιοι είναι πολύ χλωμοί στο πρόσωπο, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας.

Επίσης, στα Φυσιογνωμικά, παρατίθενται και τα ειδικότερα εξωτερικά χαρακτηριστικά ανθρώπων συγκεκριμένης ψυχικής ιδιότητας, όταν εξετάζονται μεμονωμένα, δίχως να λαμβάνεται δηλαδή υπόψιν το φυλετικό σύνολο στο οποίο ανήκουν. Ενδεικτικά γίνεται αναφορά στις περιπτώσεις των ευφυών, των αναίσθητων, των αναιδών, των κόσμιων, των εύθυμων κλπ και στον τρόπο κατά τον οποίο διακρίνονται, βάσει των ιδιαιτεροτήτων τους. Προς περαιτέρω επίρρωση της απόδοσης ορισμένης ψυχικής ιδιότητας, βάσει συγκεκριμένων εξωτερικών γνωρισμάτων, παρατίθενται ως παραδείγματα φυσικά τα ζώα, τα οποία πολλές φορές έχουν παρόμοια εξωτερικά χαρακτηριστικά με τις αντίστοιχες κατηγορίες διάκρισης των ανθρώπων. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι το μέγεθος των χειλών, τα οποία εφόσον είναι παχιά, εντοπίζονται σε ανθρώπους χαμηλής νοημοσύνης, όπως κατ’ αναλογία παρατηρεί κανείς στους γαϊδάρους και στους πιθήκους. Η δε παχιά άκρη της μύτης, σε αντιδιαστολή με την ίσια και λεπτή, υποδηλώνει εξίσου ένδειξη χαμηλής ευφυΐας, καθώς επίσης και μία έκφανση αναισθησίας, οκνηρίας και φυγοπονίας, διότι παρατηρείται σαν εξωτερικό χαρακτηριστικό των γουρουνιών και των βοδιών. Το λεπτό πρόσωπο φανερώνει τον επιμελή άνθρωπο, ενώ το χοντρό πρόσωπο την οκνηρία, όπως συμβαίνει με τα βόδια. Η μικροψυχία συναντάται σε άτομα με μικρό πρόσωπο, όπως η αγριόγατα και η μαϊμού, ενώ το υπερβολικά μεγάλο ή ακριβέστερα χοντρό πρόσωπο δείχνει την αδεξιότητα. Τα μικρά αυτιά, τα οποία διαθέτουν οι πίθηκοι, συναντώνται σε ανθρώπους, οι οποίοι θέλουν να ενοχλούν και να πειράζουν, ενώ τα μεγάλα αυτιά, προδίδουν ένα έντονο πεισματικό χαρακτήρα, ο οποίος είναι γνώρισμα των γαϊδάρων. Το μικρό μέτωπο μαρτυρά την αμάθεια, όπως συμβαίνει με τους χοίρους, ενώ το μεγάλο μέτωπο μαρτυρά την νωθρότητα των βοδιών. Το κείμενο των Φυσιογνωμικών δίνει και μία ενδιαφέρουσα βιολογική εξήγηση της ιδιότητας της διάνοιας, αναφέροντας ότι τα σώματα, τα οποία δεν είναι υπερβολικά μεγάλα είναι πιο έξυπνα, διότι το αίμα μπορεί να κυκλοφορήσει πιο εύκολα μέχρι τον νου, ελλείψει των μεγάλων αποστάσεων, γι’ αυτό και οι υπερβολικά μάλιστα εύσωμοι έχουν χαμηλότερο επίπεδο νοημοσύνης. Η χρυσή τομή της μεσότητας πάλι για κάθε μία από τις παραπάνω περιπτώσεις παρουσιάζεται ως το καλύτερο υπόδειγμα εξωτερικής και εσωτερικής κατάστασης, με άλλα λόγια ως ο τρόπος επίτευξης μίας ψυχοσωματικής ισορροπίας. Οι μορφές λοιπόν των σωμάτων αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες δυνάμεις της ψυχής, οι οποίες συνδέονται, όπως ήδη αναφέρθηκε νωρίτερα, με την ταυτότητα μίας συγκεκριμένης ψυχικής δύναμης ή ενός ψυχικού πάθους, όπως συμβαίνει και στα ζώα.

Ένα ζήτημα στο οποίο επίσης γίνεται έντονη μνεία στο επίμαχο αριστοτελικό κείμενο αφορά την ψυχική και σωματική διαφοροποίηση μεταξύ του αρσενικού και του θηλυκού, η οποία διαφοροποίηση εμφανίζεται όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά και στα ζώα συλλήβδην. Το θηλυκό παρουσιάζεται ως το συνήθως πιο αδύνατο φύλο, όπως επίσης και ως το πιο υποχωρητικό ή ακόμη και πιο επιρρεπές ή ευάλωτο προς την χειραγωγία εν συγκρίσει με το αρσενικό. Η παραπάνω ιεράρχηση τρόπων τινά των φύλων δεν είναι μία άποψη, η οποία εκφράζεται πρώτη φορά από τον Αριστοτέλη, οπότε η παραπάνω οπτική, ειρήσθω εν παρόδω, θα μπορούσε να συνηγορήσει υπέρ της θέσης ότι πράγματι τα Φυσιογνωμικά ήταν αποκλειστικά δικό του δημιούργημα. Σε αυτό μάλιστα το θέμα ο Αριστοτέλης απέχει πολύ από τον δάσκαλό του τον Πλάτωνα, ο οποίος αναγνώριζε μεν τις σαφείς διαφορές ανάμεσα στα 2 φύλα, αλλά δεν θεωρούσε ότι ο άνδρας διαθέτει ένα αποκλειστικό προνόμιο συμμετοχής εις βάρος της γυναίκας στο πεδίο της πολιτικής ή της εκπαίδευσης.

Σημαντικό σημείο κατηγοριοποίησης αποτελεί και ο βηματισμός του ανθρώπου τόσο ως προς τον ρυθμό, όσο και ως προς το μέγεθος του βηματισμού αυτού. Οι επιμελείς άνθρωποι έχουν έναν σταθερό σε ρυθμό βηματισμό και η απόσταση, την οποία διανύει ο βηματισμός τους δεν είναι ούτε πολύ μεγάλη, ούτε πολύ μικρή. Οι αργόσχολοι και οι αναποτελεσματικοί κινούνται με αστάθεια στα πόδια τους και ο βηματισμός τους είναι είτε πολύ μικρός, είτε πολύ μεγάλος, δηλαδή παρεκκλίνει από την μεσότητα. Το ίδιο ισχύει και για τις κινήσεις των χεριών. Μάλιστα οι δε βαδίζοντες δίχως ιδιαίτερη συνοχή και σταθερότητα στις κινήσεις τους ανήκουν στην κατηγορία των κιναίδων.

Τέλος, η κατηγοριοποίηση των ανθρώπων πηγάζει και από το ύψος της φωνής. Όσοι έχουν ψιλή και μαλακή φωνή συνήθως είναι δειλοί και κίναιδοι, ενώ όσοι έχουν απλώς μαλακή και ήρεμη φωνή, όπως τα πρόβατα, διαθέτουν την πραότητα εντός της ψυχής τους. Αντιθέτως, οι φωνακλάδες είναι συνήθως αυθάδεις και υπερόπτες.

Εν κατακλείδι, ο συγγραφέας του ιδιαίτερα καινοτόμου και αναλυτικού αυτού έργου αναφέρει ότι ακόμη και στο σώμα υπάρχουν κάποιες ιεραρχίες. Μεγίστης προτεραιότητας θέση έχει το κεφάλι, διότι εκεί φυσικά βρίσκεται και ο εγκέφαλος ως το κατ’ εξοχήν όργανο της ανθρώπινης νόησης, δεύτερο τη τάξει είναι το στήθος και οι ώμοι, δηλαδή τα μέρη του σώματος, στα οποία στηρίζεται ο εγκέφαλος, επόμενη θέση έχουν τα πόδια, τα οποία κινούν και στηρίζουν το πάνω μέρος του σώματος και στην τελευταία κατηγορία ανήκει ο χώρος της κοιλιάς ή το μέρος γύρω από αυτήν, επειδή εκεί εντοπίζονται όλα όσα σχετίζονται με τα υλικά πάθη ή όσα γενικότερα αφορούν τα ποιοτικά κατώτερα μέρη της ψυχής. Συμπερασματικά, βάσει των όσων ισχυρίζεται το κείμενο των Φυσιογνωμικών, η σωστή συμμετρία ενός σώματος, ο κατάλληλος τύπος ενός δέρματος και μία σειρά άλλων χαρακτηριστικών της φυσιογνωμίας ενός ανθρώπου, σύμφωνα με το περιεχόμενο του έστω αριστοτελικής εμπνεύσεως κειμένου, είναι τα συστατικά μίας τέλειας πνευματικής αρμονίας και φυσικής μορφιάς. Αποτελούν δε επίσης και απόδειξη κατοχής των υψίστων αρετών της ανδρείας και της δικαιοσύνης.

Βάσει των όσων αναλύθηκαν λοιπόν, μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει το γιατί αυτό το κείμενο είναι σχεδόν άγνωστο και κατ’ επέκταση σχεδόν απαγορευμένο από το ευρύτερο κοινό. Με γνώμονα φυσικά τις εμπειρικές παρατηρήσεις, ο δημιουργός των Φυσιογνωμικών σχημάτισε μία άκρως συστηματική και αναλυτική εικόνα για τα είδη των ανθρώπων και τις φυλές ή τα έθνη στα οποία ανήκει ο καθένας εξ αυτών, ενώ παράλληλα αντιστοίχησε και τα πνευματικά προσόντα, τα οποία απορρέουν από την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων, είτε εξατομικευμένα, είτε ανάλογα με το βιολογικό σύνολο, στο οποίο ανήκουν. Αν και το κείμενο δεν προβαίνει σε πολύ αναλυτικότερες διακρίσεις μεταξύ των φυλών, τα όσα έστω επιφανειακά και ίσως απλοϊκά παρατίθενται εδώ είναι σε κάθε περίπτωση εξαιρετικά ενδιαφέροντα, αλλά συνάμα και συγκλονιστικά ως μία έστω πρώιμη, πλην όμως συστηματική και επιστημονική διάκριση των φυλών, η οποία ίσως δεν είναι και τόσο εκτενής, όσο θα έπρεπε. Πιθανώς αυτό οφείλεται κυρίως στην αυτονόητη αντίληψη της πλειονότητας των Ελλήνων της τότε εποχής, ότι τα έθνη και οι φυλές είναι φυσικό να διαφέρουν μεταξύ τους, οπότε ενδεχομένως περίσσευε η περαιτέρω φυλετική ανάλυση εκ μέρους του συγγραφέα. Πρόκειται εξάλλου για ένα κείμενο, το οποίο χρονολογείται ότι συντάχθηκε περί τον 4 ο ή 3 ο αιώνα π.Χ. και το οποίο οπωσδήποτε επηρέασε, αλλά και παρήγαγε από μόνο του κάποιες πολύ χρήσιμες ή ίσως και ακόμη ισχύουσες αλήθειες για την δομή και διάκριση τόσο των φυλών όσο και των εθνών ή ακόμη μπορεί να αποτελεί μέχρι και σήμερα έναν εν δυνάμει οδηγό και για την ψυχοσωματική ερμηνεία ενός ανθρώπου, βάσει συγκεκριμένων εξωτερικών στοιχείων εμφανίσεως. Ο συγγραφέας του βιβλίου οπωσδήποτε παραγκωνίζει ευθέως το κατά το κοινώς λεγόμενο: «μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του» και ορίζει κατά τρόπο επιτακτικό ότι όχι μόνο είναι φυσικό να κρίνεται κάποιος εξωτερικά, αλλά προχωράει ένα βήμα παραπέρα ισχυριζόμενος ότι η εξωτερική εμφάνιση ενός ανθρώπου δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η αντανάκλαση της εσωτερικής του σύνθεσης. Αποτελεί δηλαδή τον καθρέπτη, βάσει του οποίου μπορεί κανείς να αντιληφθεί πολλά περισσότερα για το ψυχικό επίπεδο ενός υποκειμένου.

Επιπλέον, δεν μπορεί κάποιος να αφήσει ασχολίαστα τα όσα λίγα, αλλά καίρια και αξιοσημείωτα μνημονεύει και παρατηρεί έστω εμπειρικά και επιφανειακά ο δημιουργός του βιβλίου των Φυσιογνωμικών ως προς το ζήτημα της φυλής. Η ιεραρχία των φυλών και ειδικότερα των εθνών είναι κάτι το αυταπόδεικτο και πρακτικά οφθαλμοφανές και γι’ αυτό εξάλλου στα Φυσιογνωμικά υπάρχει η ρητή έμφαση στο ότι το δηλωτικό της εξωτερικής εμφάνισης ενός ανθρώπου και η πνευματική του κατάσταση είναι κάτι από το οποίο δεν μπορεί απεγκλωβιστεί ένα υποκείμενο, ιδίως δε αν η εξωτερική του εμφάνιση αφορά ένα μόνιμο στοιχείο του, όπως είναι το δέρμα και λιγότερο αν είναι κάτι το επίκτητο και συνεπώς προσωρινό, όπως είναι λόγου χάριν μία αρρώστια. Το προαναφερθέν συμπέρασμα επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για συστατικά στοιχεία της εξωτερικής και ταυτοχρόνως της εσωτερικής του ταυτότητας. Το σημαντικότερο και πιο φιλοσοφικά αξιομνημόνευτο όμως όλων είναι ότι στα Φυσιογνωμικά η εθνολογική ομάδα του μεσογειακού φύλου, στην οποία ομάδα αυτή της λευκής φυσικά φυλής, ανήκουν και οι Έλληνες από κοινού με άλλα μεσογειακά φύλα, όπως οι Ιταλοί και οι Ισπανοί, η εθνολογική αυτή ομάδα λοιπόν προκρίνεται έναντι των υπολοίπων, διότι εκπληρώνει την μεσότητα και αυτό σημαίνει ότι οι μεσογειακοί πληθυσμοί, αριστοτελικά τουλάχιστον κρίνοντας, αποτελούν τους φύσει και κατ’ εξοχήν ενάρετους πληθυσμούς, σύμφωνα και κατ’ αναλογία με το πολύ γνωστό βιβλίο του Αριστοτέλη, ήτοι τα Ηθικά Νικομάχεια. Πρόκειται για τους λαούς, οι οποίοι βρίσκονται μεταξύ του άκρου της υπερβολής των (νορδικών) φυλών της Βόρειας Ευρώπης και του άλλου άκρου της ελλείψεως, η οποία χαρακτηρίζει τις νοτιότερες γεωγραφικά φυλές της Γης και δη τις αφρικανικές της Υποσαχάριας Αφρικής. Υπόψιν ότι το έργο αυτό μπορεί πράγματι να μην είναι επαρκώς τεκμηριωμένο και εμπεριστατωμένο συγκριτικά πολλώ δε μάλλον με το σήμερα, αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα εξαιρετικά προχωρημένο για τα δεδομένα της εποχής του κείμενο, το οποίο δε αν πράγματι ανήκει στον Αριστοτέλη, τότε εμπλουτίζει έτι περισσότερο το γνωστικό του υπόβαθρο, αν δε είναι απλώς αποτέλεσμα αριστοτελικής επιρροής, τότε αποδεικνύει το εύρος της εξαιρετικά διάχυτης διανόησης εκείνης της εποχής στον αρχαιοελληνικό κόσμο.