Για την 21η Απριλίου 1967

 

γράφει ο Τάσος Σοφούλης

Η 21η Απριλίου αποτελεί το ''Πάσχα'' του εθνικιστικού - πατριωτικού χώρου στην Ελλάδα. Όμως οι εν Ελλάδι εθνικιστές αγνοούν πως το συγκεκριμένο καθεστώς δεν ήταν εθνικιστικό ούτε στην εξωτερική μα ούτε και στην εσωτερική πολιτική του. Η επταετία υπήρξε ένα νέο-φιλελεύθερο στρατιωτικό καθεστώς το οποίο είχε μια έντονη αντικομμουνιστική ρητορική λόγω του ψυχρού πολέμου αφενός και αφετέρου της πρόσδεσης μας στο δυτικό άρμα το οποίο την εποχή εκείνη ορίζει ως ελεύθερο κόσμο τον δυτικό φιλελευθερισμό εναντίον του πραγματικά ανελεύθερου κομμουνισμού. 

Η Απριλιανή επταετία ήταν μια Αμερικανόστροφη έκφραση του στρατού όπου στο όνομα του ανύπαρκτου ''κομμουνιστικού κινδύνου'' έκανε πραξικόπημα ανατρέποντας την υπηρεσιακή κυβέρνηση που είχε τοποθετηθεί μετά τα Ιουλιανά. Η κυβέρνηση Παπανδρέου το 1964 είχε κρατήσει αναμφισβήτητα πατριωτική στάση στο κυπριακό λέγοντας στον Αμερικανό πρόεδρο Λίντον Τζόνσον ''πως αν οι Τούρκοι ανοίξουν τις πόρτες του φρενοκομείου δεν θα διστάσουμε να μπούμε μέσα'' συνεπώς ο Παπανδρέου μίλησε ανοιχτά για ελληνοτουρκικό πόλεμο σε περίπτωση εισβολής στην Κύπρο από την Τουρκία. Επίσης τότε στον στρατό υπήρχαν δύο τάσεις: ο ΑΣΠΙΔΑ και ο ΙΔΕΑ ο πρώτος αποτελούταν από Παπανδρεικούς αξιωματικούς και ο δεύτερος από βασιλόφρονες και αντικομμουνιστές συνταγματάρχες.

Ας μην ξεχνάμε πως η πρώτη δουλειά της επταετίας ήταν να αποστρατικοποιήσει την Κύπρο και να αποσύρει την ελληνική μεραρχία από το νησί αφήνοντας το γυμνό απέναντι στην τουρκική βουλιμία. Το 1972 ο Παπαδόπουλος σε συνέντευξη του στην τουρκική εφημερίδα Μιλλιέτ είχε πει πως ''πρέπει να πεισθούν οι δύο κοινότητες εις την Κύπρο πως δεν θα έλθουμε σε πόλεμο για χάρη τους''. Εν συνεχεία, τόνισε πως η ομοσπονδία Ελλάδος και Τουρκίας είναι μονόδρομος επειδή είμαστε μικρά κράτη. Δηλαδή η κακομοιρίκη και μικροελλαδική πολιτική που διατυμπανίζουν οι απόστολοι του μαρασμού σήμερα και ταΐζουν το επιχείρημα Καζάν Καζάν της Αγκυρας. 

Στο βορειοηπειρωτικό το ίδιο, ενώ τα αδέρφια μας οι βορειοηπειρώτες τραβούσαν τα πάνδεινα η επταετία άνοιξε πρεσβεία στα Τίρανα βάζοντας ουσιαστικά στο συρτάρι το μαρτύριο του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού. Το θέρος του '74 στην Κύπρο ήταν αποτέλεσμα μιας αλυσιδωτής πολιτικής της επταετίας και όχι μιας λανθάνουσας απόκλισης του Ιωαννίδη όπως θέλουν να ισχυρίζονται ανιστόρητα οι φιλοχουντικοί κύκλοι. Την προδοσία την συνέχισε και ο Καραμανλής ασφαλώς διότι ως θιασώτης της Ζυρίχης και του Λονδίνου δεν θα μπορούσε να είναι υπέρ της υπεράσπισης της νήσου παρότι η εν λόγω συνθήκη αναγνώριζε ως εγγυήτρια την Ελλάδα και άφηνε λευκή πετσέτα επεμβάσεως.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η Χούντα θα βγει λάδι διότι ακολούθησε κατά γράμμα τα κελεύσματα των ΗΠΑ που στα πλαίσια του αντικομμουνισμού ήθελε πάση θυσία την Τουρκία θυσιάζοντας όμως ως Ιφιγένεια την Κύπρο. Στο εσωτερικό κομμάτι ας μην ξεχνάμε πως διώξεις δέχθηκαν και εθνικιστές απλά η ηγεμονία της αριστεράς το απέκρυψε τεχνηέντως, μην ξεχνάμε πως τους εθνικοεπαναστάτες του ΕΣΕΣΙ στην Ιταλία η επταετία τους αποκαλούσε κομμουνιστές … ενώ οι Ιταλοί εθνικιστές είχαν εκφραστεί θετικώς προς το στρατιωτικό καθεστώς αποκαλώντας την Ελλάδα αντικομμουνιστική Κούβα της Μεσογείου. 

Η ενωτική παράταξη των Κυπρίων παραγκωνίστηκε και ο Γρίβας εναντιώθηκε στο καθεστώς διότι είδε πως το Κυπριακό μπαίνει στο συρτάρι. Το μόνο που μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει στην επταετία είναι η οικονομική ευμάρεια που απόλαυσε τότε ένα μεγάλο κομμάτι του λαού λόγω της εσωτερικής επενδυτικότητας που υπήρξε η οποία δεν ήταν αποτέλεσμα δανεισμού αλλά παραγωγής.

Όμως το υλικό κομμάτι είναι κάτι που πρέπει να συνυπάρχει με το εθνικό συμφέρον, το οποίο η Χούντα πλήγωσε ανεπανόρθωτα με τους χειρισμούς της τόσο σε διπλωματικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Διότι η Τουρκία ήξερε πολύ καλά πως το καθεστώς και χωρίς ομοσπονδία θα είναι ενδοτικό λόγω του τυφλού φιλοαμερικανισμού του. Όποτε συγνώμη που σας το χαλάω αλλά σήμερα δεν γιορτάζω μια καραβανική φιέστα κάποιον Αμερικανόδουλων που τις κόντρες των μυστικών υπηρεσιών τις βάφτισαν πατριωτισμό.