O Ίωνας Δραγούμης και η άποψη του για τους Εβραίους

 

«Οι κουρασμένοι κάνουν κοινωνίες εβραίικες με μόνο σκοπό τη γενική αλληλοβοήθεια, οι κουρασμένοι, που μόνο τη ζωούλα τους κυττάζουν, που αλτρουίζουν μόνο για να υπηρετήσουν καλλίτερα το μικροσυμφέρον τους, οι κουρασμένοι, που βαστιούνται από τα χέρια σε μιαν αλληλεγγύη γιατί φοβούνται να περπατήσουν μονάχοι τους, μην τύχει και κοπιάσουν πάρα πολύ, οι κουρασμένοι, που το στρατιωτικό γι’ αυτούς είναι βάσανο, γιατί δεν υπηρετεί τη ζωούλα τους, οι κουρασμένοι, που εχθρούς δεν έχουν. Του Αλέξη η ψυχή, συναρπασμένη από σιχαμάρα για το μικράνθρωπο, φώναζε ολημερίς: – Κάτω οι Μασώνοι, οι Εβραίοι, οι Σοσιαλιστές».

Όσοι Ζωντανοί

...«Οι «μεγάλοι» αυτοί έχουν συμφέροντα με τους Εβραίους και τους Ευρωπαίους και δε θέλουν να τους δυσαρεστούν»!..

Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες

«Μα και οι Εβραίοι έχουν το αίσθημα της ανάγκης να ορίζουν άλλους και το καταφέρνουν με τα πλούτια τους. Έχουν υποχείρια σχεδόν όλη την Ευρώπη με το χρήμα».

Φύλλα Ημερολογίου Δ Τόμος

«Οι Εβραίοι, οι τωρινοί και όχι οι αρχαίοι, με τα σαχλά ιδανικά τους και χωρίς όπλα φονικά, παν να καταχτήσουν την Ευρώπη. Και όμως δεν ξιππάζομαι. Τα ιδανικά τους – ο αντιστρατιωτισμός, ο σοσιαλισμός, η ισότητα, η δικαιοσύνη, η συμπονιά για κάθε αδυναμία ή αρρώστια, το ισοπέδωμα των ανθρώπων με τον αποκεφαλισμό των δυνατών – ιδανικά ανθρώπων απολέμων, δεν μπορούσαν να μην επικρατήσουν τώρα στην Ευρώπη αφού είναι σαχλά. Ένα προτέρημα όμως έχουν οι Εβραίοι που δεν το έχουν οι Ρωμιοί: Δε στηρίζονται στη φήμη για τις ιδέες των πατέρων τους για να συγκινήσουν τον κόσμο, παρά με τωρινά δημιουργήματά τους, όσο σαχλά και να είναι, επιβάλλονται»

Σαμοθράκη

«Το πνεύμα του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι κατά πολύ Εβρέϊκο. Διευθύνουν τις κοινωνίες της Ευρώπης οι επιστημονικοί Φιλισταίοι και η μπουρζουαζική τάξη με ιδανικά Εβρέϊκα. Πάντα εξ Ανατολής το φως, ως τόσο».

Φύλλα Ημερολογίου Τόμος Ε

«Η Θεσσαλονίκη έχουσα και Εβραίους και Τούρκους κατοίκους, εκμεταλλευομένους πάντα ξένον κατά παντός ελληνικού, δεν είναι τάχα αξιολύπητος;»

Ξενομανία ή Λεβαντινισμός;

«Εξόν αν σας αρέσει να γίνετε σαν τους Εβραίους ερημοσπίτες και πλούσιοι κοσμοπολίτες. Δεν το πιστεύω όμως. Ελπίζω πως είστε κάτι καλύτερο από τους Εβραίους, και η δίψα του χρυσού δεν είναι η μόνη σας φιλοδοξία . Τι ολιγάρκεια που δείχνει η δίψα του χρυσού! και τι μετριότητα!»

Τι ήρθε ο Βασιλιάς της Ιταλίας;

Franco Freda για Παλαιστίνη και αριστερό αντισιωνισμό

 

«Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η αλληλεγγύη μου στον αντισιωνιστικό αγώνα μπορεί να υποστηρίξει την θέση που θα ανακάλυπτε σε αυτόν έναν εμβληματικό σύνδεσμο με αριστερούς κύκλους. Μπορεί μόνο να υποστηρίξει την έξυπνη ευαισθησία που επιδεικνύει ένα μέρος της αριστεράς σε αυτό το ζήτημα και - σε περιορισμένο βαθμό - θα χρησιμεύσει μόνο για να καταγράψει την ειλικρίνεια μερικών μεμονωμένων περιθωρίων της αριστεράς, ενάντια στον υστερικό ενθουσιασμό για τον σιωνισμό που έρχεται στην επιφάνεια υπό την δράση σημαντικών δυνάμεων της Αριστεράς και της Δεξιάς σε Ιταλία και Ευρώπη, όλες αναδυόμενες από την ίδια πλουτοκρατική μήτρα. Σε κάθε περίπτωση μόνο η κακή πίστη θα μπορούσε να εμπιστευτεί το «μονοπώλιο» των αντισιωνιστικών θέσεων στις διάφορες αριστερές οργανώσεις: αυτό επιβεβαιώνεται από τις θαρραλέες θέσεις του «φασίστα» Μπαρντές,  των Γάλλων «νεοναζί» της Orde Nouveau, του Χένρι Κόστον. Ήμουν ένας από τους πρώτους - και ένας από τους λίγους - στην Ιταλία το 1963 που καταδίκασαν μέσω ενός φυλλαδίου την πολιτική των λεηλασιών, δολοφονιών και σφαγών (με μία λέξη γενοκτονία) που ασκείται από την εβραϊκή αποικιοκρατία στην σιωνιστοκρατούμενη Παλαιστίνη». 

Franco Freda, Δύο γράμματα ενάντια στο Ρεύμα

Η υποταγή της Ελλάδος στο Ισραήλ που βαφτίζεται «συμμαχία»

 

Η Ελληνοισραηλινή φιλία είναι μια νεωτερίζουσα και σαφέστατα κατασκευασμένη πολιτικά συμμαχία η οποία με άρμα την χρεοκοπημένη Ελλάδα προσπαθεί να διατηρήσει την αποικία του χρέους που δημιουργήθηκε στην πατρίδα μας την μνημονιακή περίοδο αφενός και σαφέστατα να εξασφαλίσει γεωοικονομικούς διαδρόμους για τις ΗΠΑ αφετέρου στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Όμως για να αποφύγουμε την μακροσκελή γεωπολιτική ανάλυση(ίσως σε ένα άλλο άρθρο) ας επικεντρωθούμε στα της Ελλάδος και κατά προτίμηση στο κατά πόσο είμαστε πραγματικοί σύμμαχοι ή έστω εταίροι.

Αρχικώς είναι γνωστό πως κατά την περίοδο των μνημονίων και της τροικανής επέλασης αρκετοί Έλληνες έχασαν τις περιουσίες τους ενώ η ελληνική βιοτεχνία που ήταν κομμάτι μιας μακροχρόνιας οικονομικής και όχι μόνο παράδοσης της Ελλάδος καταστράφηκε. Τα διάφορα Funds απαλλοτρίοσαν τα ελληνικά ακίνητα και τα έδωσαν σε επενδυτές αμφιβόλου κοινωνικοοικονομικής εγκυρότητας. Η Γλυφάδα φερειπίν από το 2015 είναι σε χέρια Τούρκων επενδυτών οι οποίοι κινούνται τόσο στον χώρο της εστίασης όσο και στην ξενοδοχειακή βιομηχανία για την οποία επαίρετε ο Μητσοτάκης.

Το κέντρο της Αθήνας είναι πλέον στα χέρια Ισραηλινών οι οποίοι με το πρόσχημα του πολέμου και το ''άλλοθι'' της καταγωγής τους, εποικίζουν την Ελλάδα με την προβιά του πολέμου. Πολλοί από αυτούς έχουν παρουσιαστεί από διάφορους Σιωνιστικούς κύκλους ως επενδυτές που ενισχύουν την Ελληνοισραηλινή φιλία ενώ η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Οι Εβραίοι εκμεταλλευόμενοι τον πόλεμο επιχειρούν να ανεβάσουν τις τιμές των ενοικίων στην ήδη καθημαγμένη από την ακρίβεια Ελλάδα και συν τοις άλλοις μπορεί να ετοιμάζουν τις δομές για την εγκατάσταση τους στην πατρίδα μας αν υποθέσουμε πως το Ισραήλ δεν καταφέρει να επιβιώσει στην περιοχή όπου ο αραβικός παράγοντας υπερτερεί ασφυκτικά. Ο καθηγητής Δημήτρης Κιτσίκης σε διάλεξη του (πάρα τις αμφιλεγόμενες απόψεις του) είχε αναφέρει πως ''για τους Εβραίους η Θεσσαλονίκη είναι η δεύτερη Ιερουσαλήμ και η Αθήνα το δεύτερο Τελ Αβίβ'' κάτι τέτοιο έρχεται να επιβεβαιωθεί, εν μέρει, καθώς με αφορμή την αραβοισραηλινή σύγκρουση το Ισραήλ εισχωρεί στην Ελλάδα οικονομικά όχι ως οικουμενικός εβραισμός αυτή την φορά αλλά ως επίσημη εθνοκρατική οντότητα.

Το τσίρκο που λέγεται εθνικιστικός χώρος, που ούτε εθνικισμό συνειδητό διαθέτει ούτε και χώρος είναι, σπεύδει να υπερασπιστεί το Ισραήλ ως το ''φράγμα της Δύσης απέναντι στον Σαλαφισμό'' και ας ανέβασε τον Γκολάνι με τους Αμερικανούς και την ανοχή των Ρώσων. Μάλιστα η αγραμματοσύνη αυτού του χώρου είναι τόση πολύ που μυρικάζει το αφήγημα περί αντιτουρκισμού όταν το Ισραήλ στήριξε τον τουρανισμό στην ιστορία του ουκ ολίγες φορές με πρόσφατο παράδειγμα τον πόλεμο στο Αρτσαάχ(έστειλε drones στους Αζέρους) αλλά και μέχρι το 2010 μοιραζόταν κοινές πολεμικές αερογραμμές στο Incirlik. Επίσης το Ισραήλ θέλει δια μέσου του Καυκάσου να λειτουργεί ως πιστωτής του φυσικού αερίου στην ΝΑ Μεσόγειο.

Ο φιλέλληνισμός του Ισραήλ είναι τόσος που αγοράζει κατεχόμενη γη από τους Τούρκους στην Κύπρο δηλαδή περιουσίες Ελλήνων, μάλιστα τους ξεριζωμένους Παλαιστίνιους σκέφτεται να τους φορτώσει στην Κύπρο ως καλή σύμμαχος χώρα με το ελλαδικό κρατίδιο.

Μετά λοιπόν από όλα αυτά, οι  καθ'ημάς ακροδεξιά θα αρχίσει τις κατάρες και τα αναθέματα για τους λαθρομετανάστες ενώ θα αγνοεί για άλλη  μια φορά πως όλη αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα αποσταθεροποίησης της περιοχής από το Ισραήλ που τόσο αγαπούν και ας μην έχει δηλώσει ποτέ αυτό στον ΟΗΕ την θέση του για το Κυπριακό πρόβλημα και την εισβολή πέρα άπο κάποιες άναρθρες κραυγές εναντίον της Τουρκίας την οποία θέλει να επαναφέρει στην αγκαλιά του.

Για άλλη μια φιρα η Ακροδεξιά, ουραγός του συστήματος και των επιλογών του, βρίσκεται στην πλευρά των καπιταλιστών που πουλούν την εθνική αξιοπρέπεια και διαβίωση σε Τούρκους και τους Εβραίους.

Το διαζύγιο με την Ακροδεξιά είναι οριστικό, η αντιφασιστική τους ρητορική δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον πρόσφατο καυγά Κωνσταντοπούλου - Αλεξόπουλου που εντός βουλής προσπαθούσαν να αποδείξουν ποιος από τους δύο είναι ναζί (εδώ γελάμε) όσο και για την παρομοίωση Ρουβίκωνα και Χρυσής Αυγής με αφορμή την πρόσφατη κινητοποίηση υπέρ της Παλαιστίνης (σκοτεινή ιστορία). Οι εθνικοεπαναστάτες αρνούμαστε να ανήκουμε έστω και τυπικά με αυτούς που κάποτε στα επιμελητήρια ήταν συνεργάτες των Εβραίων και τώρα διεκδικούν πίτα από τον χώρο. Περήφανα λοιπόν δηλώνουμε εκτός χώρου όσοι έχουμε αντιληφθεί την υπάρχουσα κατάσταση.

Γιώργος Αλεξίου 

Οι θέσεις της Casa Pound για την παράνομη μαζική μετανάστευση

 

Ο διαβολικός μηχανισμός της μαζικής μετανάστευσης είναι ένας από τους κύριους φορείς ξεριζωμου, κοινωνικής, πολιτιστικής και υπαρξιακής εξαθλίωσης εις βάρος όλων των πληθυσμών που εμπλέκονται σε αυτή την διαδικασία, είτε φιλοξενούμενοι είτε οικοδεσπότες. Σε αυτό το πραγματικό σύστημα δολοφονίας λαών δεν υπάρχουν νικητές, εκτός από μερικούς ιδιωτικούς οργανισμούς, βουτηγμένους σε ιδεολογικές ή θρησκευτικές προκαταλήψεις και κάποιες αντεθνικές επιχειρηματικές κλίκες.

Τα ψέματα ότι η μαζική μετανάστευση συμβάλλει στην ανάπτυξη ενός στάσιμου ΑΕΠ και στην απόκτηση βασικών πόρων που απαιτούνται για την αποκατάσταση του κατεστραμμένου συνταξιοδοτικού συστήματος αντικρούονται από τα πραγματικά δεδομένα. Η ασήμαντη αποζημίωση που καταβάλλεται στους νέους σκλάβους είναι πόροι που αφαιρούνται από το έθνος, καθώς συχνά αποστέλλονται σε οικογένειες που ζουν σε άλλες ηπείρους.

Οι μετανάστες, στην πραγματικότητα, είναι «πόρος» μόνο για τα προοδευτικά κόμματα, για τα εγκαταλελειμμένα συνδικάτα και για ορισμένους συλλόγους και συνεταιρισμούς. Αποτελούν επίσης έναν πόρο για εκείνο το τμήμα της επιχειρηματικής τάξης που έχει βασίσει την κοινωνική του λειτουργία στην αγορά, δίνοντας ζωή σε μια νεο-δουλοκτητική οικονομία, χάρη σε αυτόν τον «βιομηχανικό εφεδρικό στρατό», που αποτελείται από συνεχώς νέες μάζες απόκληρων ανθρώπων που αναζητούν εργασία. Αυτές οι ολιγαρχίες, τροφοδοτούν έναν πόλεμο μεταξύ των φτωχών και δημιουργούν μία «πολυφυλετική» δυναμική που σήμερα εξελίσσεται όλο και περισσότερο σε κανόνα και λιγότερο σε εξαίρεση.

Οι μετανάστες έρχονται πρόθυμα να δεχτούν μισθούς πείνας που οι Ιταλοί δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά. Η διακοπή της έκθεσης των επιχειρήσεων σε αυτόν τον ανταγωνισμό θα καταστήσει αυτόματα άχρηστη τη συνεισφορά των μεταναστών και θα προστατεύσει τους εργαζομένους μας, τους οποίους σήμερα υπερνικούν οι κατ' εξοχήν λεγόμενοι «ανταγωνιστικοί εργαζόμενοι»: οι μετανάστες.

Απέναντι στους διαβολικούς κύκλους της πολυφυλετικής κοινωνίας προτείνουμε την άρση των αιτιών της μετανάστευσης μέσω:

• Πλήρης παρεμπόδιση των μεταναστευτικών ροών, είτε συντεταγμένων είτε παράτυπων, έως ότου επαναπατριστούν όλοι όσοι βρίσκονται παράνομα στην Ιταλία.

• Θέσπιση της αρχής του IUS SANGUINIS (Δίκαιο του Αίματος) στο Σύνταγμα, αποφεύγοντας κάθε αυτοματοποιημένη διαδικασία στην απόκτηση της ιταλικής ιθαγένειας. (Συνταγματική Μεταρρύθμιση)

• Ανάκληση, μετά από πολύ σοβαρά εγκλήματα (τρομοκρατία, φόνος, βιασμός), της υπηκοότητας για «ιταλοποιημένους» μετανάστες που είναι 1ης, 2ης ή 3ης γενιάς. (Συνταγματική Μεταρρύθμιση)

• Επαναπατρισμός αλλοδαπών που βρίσκονται στην Ιταλία και δεν έχουν δικά τους μέσα υποστήριξης, κατοικίας και εργασίας. Διμερείς συμφωνίες με τις χώρες προέλευσης, ώστε αυτός ο επαναπατρισμός να είναι γρήγορος και οριστικός.

• Συνεργασία με μη ευρωπαϊκές οικονομικές περιοχές με στόχο την ανάπτυξή τους και την απαλλαγή τους από την εξάρτηση των πολυεθνικών.

• Διμερείς συμφωνίες με τις χώρες προέλευσης των λαθρομεταναστών για επαναπατρισμό: πολιτικά έργα και υποδομές (σχολεία, δρόμοι, υδραγωγεία, φωτοβολταϊκά, εργοστάσια κ.λπ.) με αντάλλαγμα την επιστροφή από την Ιταλία των πολιτών αυτών των χωρών προς χρήση τους ως ανθρώπινο δυναμικό που θα κατασκευάσει τις παραπάνω υποδομές.

• Υποστήριξη όλων των εξωευρωπαϊκών κινημάτων ταυτότητας που προάγουν τις ρίζες και τον επαναπατρισμό των αυτόχθονων πληθυσμών.

• Ολοκληρωτικός αγώνας κατά των δουλέμπορων και των συνεργών τους.

• Μπλοκάρισμα κονδυλίων που προορίζονται για παρασιτικές ενώσεις που κρύβουν τα οικονομικά, θρησκευτικά ή ιδεολογικά τους συμφέροντα πίσω από «πολιτικές υποδοχής».

• Ανάκληση αδειών και εξουσιοδοτήσεων για όσους εκμεταλλεύονται μετανάστες που έχουν προσληφθεί χωρίς άδεια παραμονής, αυξάνοντας έτσι έμμεσα τη φτώχεια, την ανεργία και την επισφάλεια στους Ιταλούς.

• Άμεση απαλλοτρίωση ακινήτων που παραχωρήθηκαν προς χρήση/ενοικίαση σε μετανάστες χωρίς έγκυρο τίτλο που να δικαιολογεί την παρουσία τους στην εθνική επικράτεια.

Η κίνηση της Συρίας προς τις Συμφωνίες του Αβράαμ και η συνεργασία τζιχαντισμού - σιωνισμού

 

Σε μία Μέση Ανατολή που επηρεάζεται ολοένα και περισσότερο από τα στρατηγικά συμφέροντα εξωτερικών δυνάμεων, η Συρία φαίνεται να κινείται προς την υπογραφή των Συμφωνιών του Αβραάμ. Το γεγονός αυτό, εάν επιβεβαιωθεί, θα σηματοδοτήσει όχι μόνο ένα ιστορικό σημείο καμπής στις σχέσεις με το Ισραήλ, αλλά και μια κολοσσιαία αντιστροφή της επίσημης αφήγησης που συνοδεύει την αραβοϊσραηλινή σύγκρουση εδώ και δεκαετίες.

Η Συρία εισέρχεται στη νέα ισραηλινή τάξη πραγμάτων

Σύμφωνα με ισραηλινές πηγές, ο Αχμέντ Αλ-Σάρα, μια αναδυόμενη προσωπικότητα στη Νέα Συρία, θα συναντηθεί σύντομα με τον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου. Η συνάντηση πρόσωπο με πρόσωπο αναμένεται να πραγματοποιηθεί στο περιθώριο της επόμενης Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών. Η συμφωνία καθοδηγείται από ένα κοινό στρατηγικό σχέδιο: «την αντιμετώπιση της Χαμάς, της Ισλαμικής Τζιχάντ, του Ιράν και της Χεζμπολάχ» - των ίδιων οντοτήτων που εδώ και χρόνια ενσαρκώνουν, προς το καλύτερο ή το χειρότερο, την αντίσταση στην ισραηλινο-αμερικανική ηγεμονία στην περιοχή. Το πιο ανησυχητικό σημείο, ωστόσο, είναι ένα άλλο: σύμφωνα με συριακές πηγές που αναφέρθηκαν από ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, η Δαμασκός ετοιμάζεται ακόμη και να παραδώσει τα Υψίπεδα του Γκολάν, τα οποία κατέχει στρατιωτικά το Ισραήλ από το 1967. Μια πρωτοφανής χειρονομία η οποία, πίσω από την πρόσοψη των επενδύσεων και της οικονομικής ανασυγκρότησης, θα σηματοδοτούσε την οριστική παράδοση της συριακής εθνικής κυριαρχίας.

Η ομαλοποίηση της Αλ Κάιντα

Αλλά ίσως η πιο παράδοξη -και λιγότερο συζητημένη- πτυχή αφορά ένα άλλο μέτωπο: αυτό του σουνιτικού τζιχαντισμού. Ενώ τα δυτικά και ισραηλινά μέσα ενημέρωσης κατασκευάζουν την αφήγηση μιας νέας, «ειρηνικής» τάξης στη Μέση Ανατολή, στο πεδίο γινόμαστε μάρτυρες της προοδευτικής κάθαρσης της εικόνας της Αλ Κάιντα, η οποία σήμερα παρουσιάζεται ως μια «μετριοπαθής» και «αξιοποιήσιμη» δύναμη στη στρατηγική ανάσχεσης του Ιράν. Στη Συρία, πολλές σουνιτικές πολιτοφυλακές έχουν απολαύσει -και συνεχίζουν να απολαμβάνουν- διεθνή, υλικοτεχνική και μιντιακή κάλυψη, παρά το γεγονός ότι έχουν κοινές ιδεολογίες και μεθόδους με το ISIS. Το βραχυκύκλωμα είναι εμφανές: ο πρώην νούμερο ένα δημόσιος εχθρός του δυτικού κόσμου μετατρέπεται σε τακτικό σύμμαχο του Ισραήλ και του ΝΑΤΟ εναντίον της Τεχεράνης. Η σιωπηλή νομιμοποίηση των τζιχαντιστικών ομάδων, εφόσον υπηρετούν τη στρατηγική ισορροπία που επιβάλλουν η Ουάσινγκτον και το Τελ Αβίβ, αντιπροσωπεύει μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της σύγχρονης γεωπολιτικής ιστορίας.

Η Συρία κατέρρευσε

Η «νέα Μέση Ανατολή» που αναδύεται μέσα από ομαλοποιήσεις, συμφωνίες πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων και άλλες παρασκηνιακές συμφωνίες δεν φέρνει σταθερότητα, αλλά επαναπροσδιορίζει ολόκληρη την περιοχή με βάση τον παγωμένο κυνισμό: όσοι υποτάσσονται επιβιώνουν, όσοι αντιστέκονται δαιμονοποιούνται ή ισοπεδώνονται. Σε αυτό το σενάριο, η μεταπολεμική Συρία παρουσιάζεται ως το τελευταίο κάστρο που θα πέσει, εν μέσω εδαφικών παραχωρήσεων, ιδεολογικών αμφισημιών και μιας συλλογικής αμνησίας σχετικά με τις αρχές που κάποτε ενέπνεαν τον αραβικό σκοπό. Η ειρήνη με το Ισραήλ δεν γεννιέται από την αμοιβαία αναγνώριση, αλλά από την παράδοση ενός έθνους που, μετά από χρόνια πολέμου, δεν έχει πλέον περιθώριο για αντιπολίτευση. Και ενώ ο Νετανιάχου ετοιμάζεται να καλωσορίσει την αλ-Σαρά ως νόμιμο συνομιλητή, η Αλ Κάιντα αλλάζει το πρόσωπό της: από «παγκόσμια απειλή» γίνεται «τακτικός σύμμαχος». Το μεγάλο παζάρι βρίσκεται σε εξέλιξη. Και το τίμημα, όπως πάντα, το πληρώνει ο λαός.

Sergio Filacchioni

ΠΗΓΗ