Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στις αρχές του αιώνα, το 2001, στην γαλλική εφημερίδα Résistance, η οποία ήταν όργανο της οργάνωσης «Radical Unity». Είναι ενδιαφέρον να το ξαναδιαβάσει κανείς για τα όσα αποκαλύπτει σχετικά με τη μετατόπιση, ενός μέρους της «εθνικής δεξιάς», στο σιωνιστικό στρατόπεδο και πολύ επίκαιρο, ειδικά τώρα που μάινεται η κατάσταση στη Γάζα και ακούμε αρκετά από τα κάτωθι επιχειρήματα να ανακυκλώνονται από την Δεξιά στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
«Μη έχοντας τίποτα να κάνω για ένα βράδυ, παρακολούθησα ένα συνέδριο-συζήτηση που διοργάνωσε στην πόλη όπου ζω μια οργάνωση του εθνικού κινήματος πριν από λίγο καιρό. Ο ομιλητής που επρόκειτο να αναφερθεί στη συμπαιγνία Ισλαμιστών-Γιάνκηδων ήταν ο Alexandre Del Valle, συγγραφέας αρκετών έργων που εκδόθηκαν από τον εκδοτικό οίκο L'Age d'homme.
Δεν υπάρχουν πολλά να πούμε για αυτή τη διάλεξη εκτός από το ότι ο Del Valle είναι κακός ομιλητής. Για περισσότερες από δύο ώρες, μας επέβαλε μια αγόρευση χωρίς κανένα σχέδιο, ιδιαίτερα συγκεχυμένη και στην οποία βρήκε έναν τρόπο να αντιφάσκει με τον εαυτό του σε πολλές περιπτώσεις.
Λοιπόν, υπάρχει λόγος, να το κάνω αυτό το κύριο θέμα αυτής της εργασίας; Λοιπόν, ναι! Το τι ακολούθησε μετα-συνεδριακά.
Όταν η συνάντηση τελείωσε και οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες της βραδιάς έφυγαν, ο Del Valle, ίσως νιώθοντας σίγουρος, άφησε τον εαυτό του ελεύθερο... Αποκάλυψε τις αληθινές του σκέψεις και, μπροστά σε ένα μικρό αλλά έκπληκτο κοινό, επαίνεσε τη Σάρον και ενθουσιάστηκε με το Λικούντ.
Ομολογώ ότι έμεινα άφωνος. Είχα μπροστά μου ακριβώς το παράδειγμα αυτού που ανακοίνωνα στους πολιτικούς μου φίλους εδώ και καιρό, δηλαδή ότι η λυσσαλέα ισλαμοφοβία ορισμένων κύκλων θα οδηγούσε φυσιολογικά στη σιωνιστοφιλία.
Για να πω την αλήθεια, μέχρι τότε είχα συμπεριφερθεί σαν τον Άγιο Θωμά. Ήξερα ότι το γεγονός υπήρχε, αλλά έπρεπε να το δω πρόσωπο με πρόσωπο για να το πιστέψω πραγματικά. Μέχρι τότε είχα διαβάσει μόνο κείμενα από «τους κύκλους μας» των οποίων τους ασαφείς προσανατολισμούς μετανιώνω. Υπήρχε το Français d'abord, το οποίο, αφού υποστήριξε με θάρρος τη νέα Ιντιφάντα, αναγκάστηκε να δημοσιεύσει μια διπλή σελίδα με επιστολές από αναγνώστες που διαμαρτύρονταν εναντίον της. Yπήρχε η La Voix des Français, η οποία διαμαρτυρήθηκε για τις πρόσφατες ζημιές σε διάφορες συναγωγές. Υπήρχε το περιοδικό Terre et peuple, το οποίο χαιρέτισε τον αγώνα των Σιωνιστών για ταυτότητα σε ένα κύριο άρθρο του και επιβεβαίωνε ότι «κάθε ένας από αυτούς τους δύο λαούς έχει το δικαίωμα να έχει τη γη του και ως εκ τούτου η εδαφική διαίρεση μας φαίνεται η μόνη ρεαλιστική και δίκαιη λύση». Ποτέ πριν, ωστόσο, δεν είχα αντιμετωπίσει τέτοια συμπάθεια για τον Σιωνισμό που να εκφράζεται τόσο ανοιχτά.
Όλοι γνωρίζουν ότι η ιστορία μερικές φορές τραυλίζει. Και αυτή η επιστροφή του «ακροδεξιού σιωνισμού» είναι πράγματι ένα τραύλισμα. Επιστρέφουμε στην αντιαραβική συμμαχία που υποστήριζαν ορισμένοι στις αρχές της δεκαετίας του 1960, σε μια εποχή που ορισμένα ακροδεξιά περιοδικά ήταν εκστασιασμένα με τις επιτυχίες της σιωνιστικής οντότητας και κάποιοι μπορούσαν να συγχαρούν τον εαυτό τους ότι, όπως μπόρεσα να διαβάσω πρόσφατα σε ένα δελτίο τύπου pied-noir: «η πλειοψηφία των Εβραίων της Αλγερίας ήταν υπέρ της Γαλλικής Αλγερίας, χτυπούσαν κατσαρόλες και τηγάνια, χειροκροτούσαν τα κατορθώματα των ενόπλων δυνάμεων του OAS και έκλαιγαν μαζί με τους Ευρωπαίους για τα θύματα του FLN. Στο Οράν, ένας από τους πιο αποτελεσματικούς κομάντος ήταν Εβραίος. (...) Για να μην αναφέρουμε ότι η μόνη παράδοση όπλων στον OAS προήλθε από το Ισραήλ». Επιστρέφουμε στον ηγέτη της Ευρωδεξιάς και συνοδοιπόρο του Κόμματος των Νέων Δυνάμεων, Μισέλ ντε Σεν Πιερ, ο οποίος είναι στην τιμητική επιτροπή της Licra, ή στην πρώτη περίοδο του Εθνικού Μετώπου όταν – όπως μας υπενθυμίζει ο Μαρτίν Πελτιέ στο J'ai choisi la bête immonde –: «Ο Λεπέν (ήταν) μάλλον φίλος του Ισραήλ. Θαύμαζε τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις με μια δόση ζήλιας, καθώς μπορούσε να χτυπήσει τους Άραβες με την άδεια της διεθνούς κοινότητας. Επιπλέον, ο Armee Secrete (OAS) είχε δεσμούς με ορισμένες εβραϊκές οργανώσεις, και ακόμη και μετά, άτομα από το Εθνικό Μετώπο παρέμειναν φίλοι με τον Μπετάρ. Ίδιοι εχθροί, ίδιο ακροδεξιό υπόβαθρο. Φασιστική αλληλεγγύη. Ρατσιστική αλληλεγγύη. Ο Λεπέν και η Ρίκα Ζαράι μπορούσαν να λένε ο ένας στον άλλον ιστορίες για αλεξιπτωτιστές που είχαν πολεμήσει τους Άραβες. Αυτή είναι η εποχή που η Jewish Tribune του έδωσε μία ταυτότητα: τίποτα αντισημιτικό να αναφέρει σε ολόκληρο το έργο του. Το 1986, ο Λεπέν έστειλε τον Λε Σεβαλιέ ως απεσταλμένο στην αμερικανική εβραϊκή κοινότητα και έγινε δεκτός αρκετά ευνοϊκά από τους ηγέτες της. Στη συνέχεια, ο Ολιβιέ ντ'Ορμεσόν και ο Σαρλ... Ο ντε Σαμπρούν ετοιμάζει ένα ταξίδι στο Ισραήλ, όπου ο ηγέτης του Εθνικού Μετώπου πρόκειται να συναντήσει τον Αριέλ Σαρόν».
Η ξαφνική επιστροφή αυτής της συμπάθειας για τη σιωνιστική οντότητα πηγάζει, κατά τη γνώμη μου, από μια εσφαλμένη εκτίμηση του μεταναστευτικού κινδύνου. Συγκεκριμένα, η σχεδόν αποκλειστική έμφαση στον ισλαμικό κίνδυνο, μια θέση τόσο επικίνδυνη όσο και αντιπαραγωγική.
Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα της μετανάστευσης καταλήγει σε ένα απλό φαινόμενο: την εγκατάσταση στην Ευρώπη πληθυσμών που δεν είναι ευρωπαϊκής καταγωγής. Η θρησκεία που ασκούν αυτοί οι μη ιθαγενείς δεν πρέπει να λαμβάνεται υπόψη. Πράγματι, ένας Βιετναμέζος Καθολικός, ένας πολυθεϊστής Ταμίλ ή ένας Νιγηριανός Προτεστάντης δεν έχουν μεγαλύτερη θέση στο ευρωπαϊκό έδαφος από έναν Μαροκινό Μουσουλμάνο.
Αλλά αν επικεντρωθούμε στη μουσουλμανική μετανάστευση, δημιουργούμε μια προκατάληψη στον αντιμεταναστευτικό διάλογο. Αν λάβουμε υπόψη ότι ορισμένοι μετανάστες, Μουσουλμάνοι στην προκειμένη περίπτωση, είναι χειρότεροι, αυτό σημαίνει ότι άλλοι είναι λιγότερο και επομένως είναι πιο αποδεκτοί.
Επιπλέον, στις πόλεις, η μητέρα μίας οικογένειας που προσβάλλεται από νεαρούς κακοποιούς, στους δρόμους των πόλεών μας η ηλικιωμένη κυρία της οποίας την τσάντα αρπάζουν· έφηβοι που εγκαταλείπουν το λύκειο και πέφτουν θύματα ληστείας· στα κελάρια οι νεαρές Ευρωπαίες γυναίκες θύματα «ομαδικού βιασμού»· κ.λπ., μην παρατηρήσετε ότι αυτοί που τους προκαλούν κακό είναι Μουσουλμάνοι αλλά ότι δεν είναι Ευρωπαίοι... Στις ακτιβιστικές μου δραστηριότητες, έχω ακούσει συχνά αστούς και διανοούμενους χωρίς πραγματική επαφή με τη μετανάστευση να παραπονιούνται για τον εξισλαμισμό της Γαλλίας, από την άλλη πλευρά, οι λαϊκές τάξεις δεν μου έχουν μιλήσει ποτέ για τις αδικίες των Μουσουλμάνων αλλά, με όρους που ο νόμος μου απαγορεύει να επαναλάβω, των μαύρων , των Αράβων ή των Βιετναμέζων!
Ας αναρωτηθούμε τώρα για την υποτιθέμενη αντίφαση μεταξύ της καταπολέμησης της μετανάστευσης στην Ευρώπη και της υποστήριξης της Ιντιφάντα στην Παλαιστίνη.
Αυτό είναι εμφανές μόνο αν δεν έχει γίνει μια εις βάθος ανάλυση της φύσης του συστήματος.
Όλοι γνωρίζουν ότι η μετανάστευση είναι αποτέλεσμα του φιλελεύθερου καπιταλισμού, ότι είναι ένα φαινόμενο που προκύπτει από τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης. Αυτή η διαδικασία έχει έναν εκτελεστικό παράγοντα, ο οποίος είναι ο βορειοαμερικανικός ιμπεριαλισμός, και στις αποφάσεις του το σιωνιστικό λόμπι παίζει ηγετικό ρόλο. Αυτό το λόμπι υποστηρίζει την πολιτική συστηματικής γενοκτονίας που ασκεί η σιωνιστική οντότητα εναντίον του παλαιστινιακού λαού.
Η καταπολέμηση της μετανάστευσης σημαίνει καταπολέμηση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Το να αγωνίζεσαι για τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού ισοδυναμεί με το να αγωνίζεσαι ενάντια στην εκτελεστική εξουσία της παγκοσμιοποίησης. Δεν υπάρχει καμία αντίφαση, αφού ο αγώνας γίνεται ενάντια στον ίδιο εχθρό.
Θα πρόσθετα, αφού είναι της μόδας για κάποιους να ισχυρίζονται ότι έχουν «τη μεγαλύτερη μνήμη», ότι αυτή η μεγάλη μνήμη είναι επίσης που με κάνει να υποστηρίζω την Ιντιφάντα. Δεν έχω ξεχάσει το μαρτύριο του καλύτερου μέρους του γερμανικού λαού, δεν ξεχνάω τα λύτρα που επιβλήθηκαν σε αυτή τη χώρα, δεν ξεχνάω τον λαό μας που διώχθηκε, φυλακίστηκε, καταδικάστηκε για πράξεις που διαπράχθηκαν πριν από πενήντα χρόνια. Δεν έχω ξεχάσει τις δοκιμές του MRAP, του LICRA ή του UEJF και των κομάντος Betar και Tagar πιο κοντά στην πατρίδα μου. Δεν ξεχνάω τον Francois Duprat που δολοφονήθηκε ή τον Roger Coudroy που έπεσε στη μάχη.
Υπάρχουν εχθροί με τους οποίους κανείς δεν μπορεί να κάνει συμβιβασμούς, υπάρχουν συμμαχίες που είναι αδύνατες, υπάρχουν συμπαιγνίες που δυσφημούν για πάντα όσους θα ενδίδουν σε αυτές...
Αν κάποιοι θέλουν να το ρισκάρουν, δεν θα πρέπει να βασίζονται στο ότι οι ριζοσπάστες θα παραμείνουν σιωπηλοί και εφησυχασμένοι. Αν έχουμε κρατήσει λίγα από τον Καρλ Μαρξ, τουλάχιστον έχουμε λάβει υπόψη αυτή τη συμβουλή: «Κάντε την ντροπή πιο επαίσχυντη δημοσιοποιώντας την».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου